Studentenalmanak 1970 - pagina 204

Ontsnapping

Het was zo'n zwalgend - zwijmelig geheel van zomeravond-

idylle. Rood met donker. Een gloeiing, wegzinkend in het

grauwe. En ik zat daar, geloof mij, ik zat daar, niet

denkend, want vol van deze lucht. Om mij heen drukte ze

zich tegen mij. Ik voelde deze loodzware last van alle

jaren. En, geloof mij, ik zag mijn vriend aan komen. Hij

droeg een paarse hoed. Hij reed op een hond, die hij aan de

staart bestuurde. Hij grijnsde vriendelijk naar enkele in

mensen omgetoverde bloemen, mooie kleuren. Zijn gezicht

was bleek, maar heilig. In deze stad voelde hij zich thuis,

ik zag het onmiddellijk. Hij had zijn doodskettingen afgelegd.

Hij zag geen mensen meer, alleen molens, die terug draaiden.

Zijn knots gebruikte hij om in één klap tot vlinders

omgetoverde mensen neer te slaan, die wij dan samen

opaten. En honing melkten we. Zo werden we één en

voelden we geen last meer, geen loodzwaarte, alleen maar

vrolijkheid, vriendelijkheid, liefde.

K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen