Studentenalmanak 1972-1973 - pagina 158

MATHILDE

Toen zij nog onder moeders vleugels toefde, had Mathilde altijd geboeid zitten

luisteren naar het verhaal van het lelijke jonge eendjes. Misschien wel om de ge-

lijkenis, die er tussen haar en het sprookjeseendje bestond. ledere keer als ze

haar spiegelbeeld in het gladde wateroppervlak van de vijver bestudeerde, bad

ze tot Moeder Natuur: "O, laat mij toch alstublieft ook een mooie zwaan wor-

den! "

Maar diep in haar hart bleef ze wanhopen. Zou Moeder Natuur wel naar haar

luisteren?

Jacob, een van de witte eenden die ook in de vijver ronddobberden en waar

de zwanen wel eens minzaam mee converseerden, had haar verteld, dat Moeder

Natuur in een paleis op de zon woonde en het heel erg druk had met de zorg

over de dieren in Afrika en nog veel meer warme landen. Ze had heus geen tijd

om zich ook nog te bemoeien met een jong zwaantje in het Vondelpark, dat

geen jacht of hongerdood hoefde te vrezen.

Mathilde zuchtte diep,. Waarom moest die rotsnavel van haar nou uitgerekend

zo omhoog wippen? En ze was zo schriel, en vlokkerig van veren. Haar zus-

jes waren alle vijf veel fraaier uitgevoerd. Geméén, dat was het!

Mokkend zat Mathilde aan de waterkant

Plotseling hoorde ze een piepstemjnetje, ergens in de buurt van haar linkervoet.

"Au! " zei het stemmetje, "je staat op m'n tenen!

"O, pardon. "Mathilde trok verbluft haar voet terug en keek even naar bene-

den.

156

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen