Vrije Universiteitsblad 1952 - pagina 2

Dit opschrift zal bij de lezers verschillende reacties opwekken. Ik neem aan, dat die bij zeer velen niet van den prettigsten aard zullen zijn. Haast onwillekeurig kijken zij er met een gevoel van afkeer en sterke antipathie tegen aan. Misschien, zijn er ook nog sommigen, aan wie het bedoelde woord weinig doet: zij hebben van het bedrijf, dat er door wordt aangeduid, wel eens iets gehoord, maar zij weten toch het fijne van de zaak niet. Maar het aantal van hen, die er een goeden klank uit opvangen, schat ik niet al te hoog; dezulken zullen meer buiten den kring der lezers gezocht moeten worden. Ook is het zo, dat onder degenen, die met de kwestie van het ontgroenen van studenten wat meer van nabij in aanraking komen, daarover nog altijd verschillend wordt gedacht. Dit is ook in den kring van hen, die bij onze Universiteit betrokken zijn, het geval. Er zijn voor- en tegenstanders van het ontgroenen. Het lijkt mij niet verstandig, over dit onderwerp een discussie te ontketenen of de van weerszijden aangevoerde argumenten nog eens op te halen en critisch te bekijken. Zelf heb ik mij steeds onder de tegenstanders geschaard. Ging ik mijn eigen mening uiteenzetten, dan zou ik s'traks ook aan een voorstander het woord moeten geven. De kans, dat wij met elkaar tot overeenstemming zouden geraken,acht ik uiterst gering. Iets anders is echter \vel mogelijk. Ten aanzien van een bepaald punt moeten aan onze Universiteit vooren tegenstanders het met elkander volkomen eens zijn. Wanneer men aan de practijk van het ontgroenen in een of anderen vorm wenst vast te houden, zal ieder toch zich daarbij onvoorwaardelijk hebben te stellen onder de norm van Gods wet. Want aan deze norm kan en niag geen enkele christen zich onttrekken, hij'zij jong of oud. Zelfs een student neemt ten opzichte daarvan niet een uitzonderingspositie in. Deze norm geldt voor heel het leven en voor alle gedragingen, die in dat leven een plaats voor zich opeisen. Allen moeten zij bereid zijn te luisteren naar Gods wet en daarnaar al onze gedragingen te reguleren. Dit is dus ook van toepassing op het ontgroenen, indien men meent dit gebruik te kunnen inschakelen in' een christelijk studentenleven. In het licht van deze gedachte wil ik enkele opmerkingen maken naar aanleiding van klachten, die den laatsten tijd gehoord zijn. Het spreekt vanzelf, dat het niet aangaat hier over concrete gevallen te spre-

T 7 . ,V ^

Vrije

ken. De behandeling daarvan behoort elders te geschieden. Het is niet te vermijden, dat er fouten gemaakt worden en dat wij telkens weer struikelen. Die ondervinding wordt in heel het christenleven opgedaan. Het behoeft ons daarom niet te verwonderen, dat dit verschijnsel eve^ieens in het leven van studenten zich voordoet. Wanneer ik hierop wijs, dan gebeurt dit allerminst om iets goed te praten of te verontschuldigen. De bedoelde ervaring behoort integendeel ons altijd weer met schaamte te vervullen en tot verootmoediging voor God te stemmen. Maar wel zeg ik het om onbillijke verwijten af te wijzen. Over verkeerde dingen mogen wij een bepaalde groep niet hard vallen, als wij er ons niet van bewust zijn, dat die verkeerde dingen feitelijk geen andere zijn dan waaraan ook wij zelf ons telkens weer, zij het misschien in andere opzichten, schuldig maken. Indien dit besef aanwezig is, benaderen wij vanzelf het verkeerde op een heel andere wijze en treden wij er op een meer christelijke manier tegen op dan wanneer wij uit de hoogte oordelen. Een volgende opmerking is deze. Het is niet billijk, heel een gemeenschap verantwoordelijk te stellen voor wat door slechts één of door slechts enkelen is bedreven. Alleen in het geval dat die gemeenschap zou trachten een dergelijke handeling door haar houding min of meer te dekken, bestaat er aanleiding ook haar in onze critiek te betrekken. Wij moeten ons voor generaliseren steeds wachten. Als er bij het ontgroenen eens afkeurenswaardige practijken voorkomen, staan sommigen meteen gereed heel het studentencorps te veroordelen en zelfs .aan de Vrije Universiteit den rug toe te wenden. Een dergelijke gedragslijn getuigt van de grootste onbillijkheid. Daarbij wordt tevens heel gemakkelijk uit het oog verloren het nuchtere feit, dat de studenten niet een groep vormen, die vreemd staat tegenover het volk, dat om de Universiteit heen is geschaard. Het zijn zonen en dochters uit datzelfde volk, die naar de Universiteit zijn gekomen en bij hun komst medegenomen hebben een fonds van gedachten en gevoelens, die stammen uit de gemeenschap met dat volk. Mijn laatste opmerking heeft betrekking op degenen, die op de ene of andere wijze zich inderdaad aan een ernstig vergrijp hebben schuldig gemaakt en die bij het ontgroenen zich niet aan de norm gehouden hebben. Niet steeds is het gemakkelijk zo iets te constateren. Maar wordt er dienaangaande een gegronde klacht ingediend en blijken er tastbare feiten aanwezig te zijn, dan kan men er van overtuigd zijn, dat de daarvoor aangewezen instanties aan de Universiteit hun taak zullen Verstaan. In dergelijke gevallen riioet er opgetreden worden en is het noodzakelijk de tucht te handhaven.

ÏT 7,^ ,* ^. ^ ™ ^ ,* + ^ ,* + r, L ? ^ ^

Universiteitsblad

Nummer 180 - Februari 1952

verschijnt eenmaal per maand

Orgaan van de Vereniging voor Hoger Onderwijs op Gereformeerden grondslag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen