Vrije Universiteitsblad 1952 - pagina 10

Zoutend zout Wij verblijden ons hartelijk over de wonderbaarlijke uitbreiding en groei van onze Vrije Universiteit. Wie de V.U. gekend heeft vóór 30 jaar, staat eenvoudig sprakeloos van verbazing bij het zien van hetgeen is bereikt in enkele jaren. Wij kunnen niet anders dan bewondering gevoelen voor de durf en de ondernemingsgeest van onze Directeuren. Mij dunkt, dat daarin ook een belangrijke stimulans is gelegen vóór onze locale comité's. E r was vroeger niets spectaculairs aan de V.U. De Valeriuskliniek was ons paradepaard. I n het Y.JJ.gebouw van 1921 kon men eenvoudig geen vreemde brengen. De Senaatszaal was de enige bezienswaardigheid, men was er spoedig uitgekeken. Maar nu! E r is leven en beweging overal waar men kijkt. Vroeger moest men bedelen, pleiten, op de gewetens, op de beginselen hameren. Nu zeggen wij, terwijl wij een collectie keurig verzorgd© propagandageschriftjes t e voorschijn halen — die waren er 25 jaar geleden ook niet —: Mijnheer, Mevrouw, mag ik U de eer aandoen U uit t e nodigen om contribuant te worden. Kijkt U eens. Tiet mag U met trots vervullen te worden uitgenodigd Uw steun t e geven aan iets, dat uniek is in de wereld. De grootste christelijke, interkerkelijke organisatie in Nederland. Is dat niet zó? Menig buitenstaander is hoogst verwonderd, wanneer hij hoort van de offervaardigheid van duizenden eenvoudige mensen, die N.B. bijdragen aan een Universiteit! Waarom doen zij dat? Wat zit daar achter? I n deze kring hoef ik niet uitvoerig stil te staan bij de geestelijke achtergrond van onze Universiteit. Christ u s ' Koningschap: Mij is gegeven alle macht in Hemel en op aarde. Heel de wereld Zijn gebied. Toch is er, meen ik, in deze tijd reden om op een motief te wijzen, dat ons wat meer direct aanspreekt. Immers, dat hoge ideaal van Christus' Koningschap ook op het terrein van de wetenschap, kon men wel overnemen of tot onderwerp van een belangrijke rede maken, m a a r het te belijden is iets anders dan het t e belevenl De rauwe werkelijkheid laat ons andere dingen beleven. Wij leven in een bezeten wereld en ieder weet dat, voelt dat, zegt dat. De Goden van de vorige eeuw, vooruitgang, evolutie, techniek, materialisme Hggen als Dagonsbeelden op de grond. In 1940 deed Prof. Van der Leeuw zijn balans van het Christendom verschijnen, waarin hij de onttakeling en de ontreddering van onze samenleving tekende. Het Christendom speelt een steeds geringere rol-, het- wordt teruggedrongen op steeds kleiner terrein.

Andere bewegingen, natuurverering, mensverering, staatsverering nemen de plaats in, die het Christendom eeuwen heeft ingenomen. God is uitgeschakeld en het sinistere gevolg is, dat de mens ook is uitgeschakeld. De machine neemt alles over. Allen hebben het tegenwoordig over nihilisme en men is er bang voor. Waar geen God is, is ook geen hoop. I n deze situatie herinneren wij ons het woord van onze Heiland 'Gij zijt het zout der aarde!' Het enige werkelijke, bederfwerende middel is het EvangeUe. De wereld, die ia ontbinding verkeert moet onze V.U. zien liggen als een stad op een berg. De V.U. moet antwoord kunnen geven als gevraagd wordt, wat mogen wij nog hopen, wie redt ons. Want laten wij het niet vergeten, de Universiteit is de kweekplaats. Daar zijn de gevaarlijke theorieën ontworpen en gepropageerd. Van een Universiteit kan ook het herstel uitgaan, als zij zoutend zout is. Natuurlijk weten onze professoren ook niet één, twee, drie gerede antwoorden op alle vragen, maar zij weten toch van dit zoutend zout. Als Evangelist ga ik de V.U. in deze tijd steeds meer zien, als een ideaal verzetscentrum, als een eerste rangs evangelisatie-instituut. Daar worden de serums bereid, de specialisten bekwaamd voor de dodelijk zieke samenleving. Van daaruit kUnken de stemmen op hoog niveau: Wendt U tot Mij en wordt behouden, juristen, artsen, ingenieurs, chemici, economen, philosophen. De V.U. kan door haar arbeid een geheel andere kring bereiken dan wij eenvoudige evangelisatie-werkers. De pubKcaties van onze Universiteit moeten worden gelezen en besproken in de vakbladen en komen zo onder de ogen van de agnostici, de sceptici, de positivisten, de relativisten, kortom van 7/iedemensen, die,, hoe knap en kundig ook, Jezus Christus nodig hebben, zullen zij voor een totaal bankroet gespaard blijven. Maar er is een keerzijde Er is nooit een weldaad Gods of er zijn meteen nieuwe mogelijkheden tot zondigen. Als het zout nu eens zijn kracht verliest? Het bederf van het beste is het ergste. Wij leven t e midden van bederf en het heeft vat op ons. Wij zijn geenszins steriel, immuun. Onze fundamentele begrippen van fatsoen, ethiek en moraal hebben ook een knauw gekregen in de oorlog. Wij moeten worstelen om' ons schip boven water te houden, om op peü te blijven. Het is niet alles goud, wat er blinkt. Oók van de V.U., onze V.U. bereiken ons verhalen, waarbij de haren te berge rijzen. Als ons zout op de mesthoop ligt, is er geen vervangingsmiddel. De. VU. is uitgegroeid tot een machtige organisatie en het mag. ons een grote voldoening zijn, daaraan t e mogen meewerken, maar dat vraagt voortdurende

Vrrio Jlnil-tor^itoit^hlnfi Nummer 182 - April 1952 y rije U lilUür^lHillbUlLia Versckijnt eenmaal per m a a n i Orgaan van de Vereniging voor Hoger Onderwijs op Gereformeerden grondslag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen