Vrije Universiteitsblad 1954 - pagina 91

Het is stil. De voorzitter dankt en vraagt in sober door allen meegebeden gebed. Hij raakt aan het grootse dat achter dit gewone en simpele schuilgaat, maar tot daden drijft. Aanstekers flitsen, vuurtjes worden gereikt; de dames kijken stiekem of er kans op luchtverversing is. De voorzitter heet aUen welkom en schetst met een paar lijnen een tekening die allen dadelijk voor zich zien : het bouwwerk van Christelijke wetenschap, de Vrije Universiteit, opgetrokken op het enige fundament, uitgebouwd onder duurzame zegen. en nu eindelijk ook toegekomen aan de mogelijkheid van een universiteitsgebouw. Geen duimbreed ter wereld of Christus heeft hem gemijnd, dus óók de wetenschap. Wetenschap die boer en burger, schoolmeester en schoenmaker raakt en evenzeer moeder en naaister, winkelier en vertegenwoordiger ter harte gaat.

O zo ! Nu eerst maar een kopje thee. In het ronddienen ervan ontladen de dames haar opgewekte activiteit. Na de pauze krijgt een dominee, die nog niet zo lang in deze ring staat het woord. Hij zal een 'opwekkende rede' houden volgens de convocatie vau de secretaris. Men zet zich breed uit om deze nieuweling te horen. Dit wordt een soort vergelijkend examen voor hem, want men herinnert zich zijn voorganger als 'een beste'. Hij spreekt over: 'Eenheid in veelheid'. Dat khnkt niet gek, maar zal de vlag de lading dekken? Er wordt echter bij gezegd, heel eerlijk, dat deze mooie titel door hem ontleend is aan de pas door de V.U. uitgegeven bundel opstellen van twaalf professoren, ieder over zijn eigen vak, voorafgegaan door een inleidend algemeen artikel van Prof. Nauta.

Men zet zich aan de rapporten. Elk is benieuwd wat de ander presteerde. Twee leden gewonnen, één vei^trokken. Enkele stellig in aanmerking komende welgestelden zullen nog eens bezocht worden. Zo nodig met een 'hoge Piet' erbij. 'We hebben er toch genoeg tegenwoordig. Voorzitter!'Zijn er niet haast tachtig professoren?' 'Zeker, zeker wel, maar laten we toch alstubheft die hoogleraren aan hun eigenlijke werk laten blijven. De V.U. moet vóóraan staan in de ontwikkeling van de wetenschap, en die professoren moeten bovendien zo af en toe een boek schrijven, waar we allemaal wat aan hebben, zoals Prof. Sizoo over de wereld van het Nieuwe Testament, Lever over Genesis en zo en Schippers over de Gereformeerde zede. J a dit voelt men allemaal wel aan. Het is anders wel mooi als de mensen eens zo'n Professor zien. 'Natuurlijk, maar als ze wat leesbaars schrijven, hebben we er allemaal wat aan.'

Behandeld worden, kort en eenvoudig, theologie, rechtsgeleerdheid, geneeskunde, wiskunde, natuurkunde, biologie, oude en nieuwe letteren, geschiedenis, ziel- en opvoedkunde, economie en sociologie.

Volgend punt. Er kwamen in de ring dertig nieuwe contribuanten; vijf vielen af. Met de extra giften en verhogingen ging het maar bezwaarlijk; ze accepteren die niet zo vlot als de loonronden ! Dat voor de V.U. óók alles zoveel duurder is geworden, ontkent men niet, maar ja, een rijksdaalder schijnt toch al een aardige contributie. 'Zeg ze dan maar, dat zo'n achterwiel tegenwoordig maar een heel klein voorwieltje is !' De dames konten aan bod. Zij blijken de mannen weer vóór te zijn. Hier en daar is al meer dan 60, 70 of zelfs 80% bereikt van het voorgestelde aantal busjes. En de opbrengst is bar goed. Ze hebben weer in de bus geblazen, die busjesvrouwen ! Als een vrouw zich ook ergens voor inzet! De mannen grommen dat zij het ook zo akelig druk hebben en dat er zoveel wordt gevraagd. Maar dan komen de vrouwen pas los. Alsof zij het niet druk hebben en alsof de huisvrouw niet net zo goed als de huisvader met al die bijdragen te maken heeft! Maar we moeten wat het zwaarst is het zwaarst laten wegen en dan volhouden!

Dit is een hele mondvol! Moeten we dat allemaal vanavond nog verwerken? Dan wordt het weer een latertje en dan zal het ons wel duizelen van de geleerdheid. Dit valt echter wat mee. De spreker toont zich een meester door zijn beperking. Hij pikt er twee faculteiten uit: uit hoffelijkheid voor de dames de medische en met het oog op zijn meest uit het zakenen arbeidersleven komende hoorders de economische faculteit. Prof. Lindeboom (kleinzoon van de Kampense prof. indertijd) schrijft over de eerste. Een zieke is maar niet een 'geval' aan te duiden naar zijn kwaal als 'blindedarm', 'breuk', ' c a . ' of wat ook, maar schepsel Gods en medemens met ziel en lichaam, bloot gesteld aan velerlei ethische en reUgieuze conflicten, samenhangend met zonde en schuld. De arts moet daar niet minder kennis van hebben dan van cellen en vitaminen en hij heeft de lijder te zien als de broeder die in nood verkeert en recht heeft op zijn hulp, met wie hij ?ich soUdair weet in zonde en schuld, genade en verlossing ! Omtrent de goede verdeUng van schaarse goederen, of ook de pogingen om het welvaartstekort te overwinnen (de economie), citeert spreker prof. de Roos, die Zondag 9 en 10 van de catechismus parafraseert. We moeten naar huis; menigeen neemt zich voor dat boekje zelf eens ter hand te nemen. Daar moet wel mooie stof in zitten voor huisbezoek ! Het lokaal is niet zo hol meer. Het is er grauw-grijs van de rook. Na het ogen sluiten, roUen er tranen over üeve wimgen. Gerimpelde gezichten knijpen de ogen open en weer dicht. Het is nog één moment heel stil na het Amen. Hier is een kleine gemeenschap van mensen die iets groots zien; een tempel van gelovige wetenschap, verhoring vau de eerste bede van het

S479

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen