Vrije Universiteitsblad 1967 - pagina 132

Maar... na afloop van de vergadering kwam mevrouw Maurice - de Deugd naar mij toe: ,,Weet u wat er In die zak met ,,centjes" zit?" Ze liet me de open zak zien — enkel guldens en rijksdaalders —. Iemand die schatten kan, zei: ,,Het is wel 500 gulden!" Jk stond er wel even beduusd bij te kijken en vroeg mevrouw Maurice of ze de geefster nog wel zou herkennen als we haar gingen zoeken, ik wilde haar graag zelf bedanken. 't Duurde niet lang of we troffen haar aan tussen de vele bezoekers van de jaarvergadering. Mevrouw H. van der Linden-Monster uit Rhoon vertelde ons dat ze werkelijk iedere dag voor de V.U. had gespaard op allerlei manier. Ze was er graag mee doorgegaan tot het duizend gulden was, maar, zei ze, ik ben 73 jaar en ik dacht, ik moet dit nu al-vast maar geven. Ze was geboren als oudste dochter in een boerengezin en had door het drukke bedrijf geen kans gekregen zelf te studeren, wat altijd haar wens was geweest. Nu wilde ze op deze wijze een steentje bijdragen voor anderen, die het voorrecht hebben wel te kunnen studeren aan onze christelijke universiteit. Terwijl we met haar stonden te praten, ging de inhoudrijke zak weer eens open — weer eens dicht — onze penningmeester de heer H. van Namen stond vlak bij ons met een van de andere heren directeuren en ook zij kregen er een kijkje in. Plotseling begaf het papier het en daar rolde een heel stel guldens en rijksdaalders over de gladde vloer; èlle omstanders ijverig achter dat V.U.-zilver aan om alles weer bijeen te krijgen, 't Leek wel een diepe kniebuiging van ons allen, onbedoeld een kleine hulde aan die trouwe spaarster die ,,elke dag" aan onze V.U. had gedacht. Toen ik het gehele verhaal tijdens de koffietafel vertelde, zei mijn overbuurvrouw nadenkend: ,,Bestaat zoiets nog in deze tijd..." 't Lijkt ook haast iets uit de historie, maar ik kon haar verzekeren dat ,.zoiets" bij Vrouwen V.U.-hulp nog altijd bestaat. Trouwe liefde, die elke dag'of elke week sparen doet, in meer dan 100.000 busjes. Dan weet je weer waar het zwaarste accent valt, niet op het grote bedrag dat bijeenkomt (nu alweer ruim 217.000 gulden voor de voorjaarslichting), maar op de geweldige trouw, nu al jarenlang van zovelen die samen die tonnen bijeenbrengen. Ja, tot op vandaag bestaat zoiets nog bij Vrouwen V.U.-hulp. We kunnen er alleen maar blij en dankbaar voor zijn. B. Bos-Koning

om het levensgeluk van de gehandicapte

Op de vergadering van Vrouwen V.U.-hulp heeft de revalidatie-arts dr. C. P. Dubbelman, die als lector aan de Vrije Universiteit is verbonden, gesproken over: revalidatie, reactivering en begeleiding. Hier volgt een samenvatting van zijn met grote aandacht beluisterde causerie. Revalidatie is het pogen, een gehandicapte weer tot een — voor hem of haar •— optimale (zo goed mogelijke) toestand te brengen, lichamelijk, geestelijk of maatschappelijk. De bedoelde optimale toestand behoeft niet een medisch-lichamelijk herstel te zijn; het kan beperkt blijven tot een maatschappelijk herstel, bijv. als een patiënt met een amputatie via een (om)scholing weer een volwaardig loon kan verdienen. De term reactivering wordt wel gebruikt in die gevallen waar een duidelijk herstel niet bereikt kan worden, bijv. bij bejaarden en chronisch zieken met ernstige functiestoornissen. In feite Is reactivering

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen