Vrije Universiteitsblad 1967 - pagina 180

wieg stond van deze actie was de econoom drs. H. Thomas, vriend en collega van dr. Born in Sialkot. Een dergelijke actie moet, wil zij slagen, gericht zijn op iets concreets en toen dr. Born en drs. Thomas beiden als afgestudeerden van de Vrije Universiteit naar West-Pakistan vertrokken, is besloten: laten wij hèn steunen. Nu, ik denk dat we in totaal al wel bijna voor 70.000 gulden aan steun hebben gehad, berekent dr. Born. Ik alleen al heb tenminste voor 35.000 gulden kunnen besteden uit het geld van de V.U.-actie. N u komen we op dr. Borns zijn daarginds. Hij wil er best over praten, hij wil best weten dat hij dit bewust begeerde, maar hij zal er niet dik over doen. Z'n eerste zin is weer kenmerkend: „We doen niets speciaals. Het werk dat je hier doet als christen, doe je daar ook. Gewoon een voordeel voor jezelf is, dat je met zoveel aspecten van het leven in aanraking komt. Je doceert, ja, maar dat niet alleen, je houdt je ook bezig met de toekomst van het college, je pakt van alles aan (wat dit betreft, een typiste "of een analist is er ginds niet bij!) en verder kom je in aanraking met het werk van de kerk. Ook daar raak je bij betrokken, je wordt bijvoorbeeld ingeschakeld voor informatie voor het diakonale werk. W e pionieren ook een beetje, je bent immers bezig met alle vraagstukken die je maar ontmoet. Het gaat er om de ander te helpen, in het onderwijs, in gesprekken, in voorlichting... W e verlenen, zo heet het officieel, dienst aan de Pakistaanse kerk." Dr. Bom hecht er erg veel belang aan, dat regelmatig mensen van de V.U. een poosje meepionieren, niet alleen in Sialkot, elders ook. Hij denkt in de richting van zoiets als het verblijf van prof. dr. P. Borst en drs. G. J. Leibbrandt aan de Congolese Vrije Universiteit. „Niet te lang", adviseert hij, „want anders ga je 't hoofd breken over de problemen die er altijd zijn, maar voor korte tijd efl dan zo, dat er van de gast een stimulerende en inspirerende invloed uitgaat. Je kunt dus niet iedereen er heen sturen, ze moeten willen werken en niet denken dat ze kunnen pierewaaien. Men stelt het op prijs dat er westerlingen zijn", gaat dr. Born verder. „Dat je iets kunt dóórgeven, werkt — nogmaals — inspirerend. Je discussieert over de religie, dat ook, maar ook over je vak, de ander ziet wat je wilt en kunt." Dr. Born zet er nog eens een streep onder: „een regelmatige, selecte uitzending, telkens voor een beperkte periode." Een huiselijk praatje tot slot. „Hoe wonen jullie?" „Op het terrein van het college, daar staan vijf huizen. Wij bewonen er één en de familie Thomas woont in net zo'n huis. Ze zijn een cadeau van de zending aan het college." „Gaan de kinderen naar een school?" Ik verneem dat de Nederlandse moeders hun eigen kinderen les geven. De kinderen van dr. Born treffen het (of liever, zullen het straks treffen want nog maar één is leerplichtig), want hun moeder, mevrouw E. C. I. Born-Jongsma, is lerares Frans geweest. „Waar kerken jullie?" „In de kapel op het college-terrein. In deze kapel is ook elke morgen een dagopening." Voor ik afscheid neem van dr. Born hebben, we het over het eten en ik hoor tot nj'n verbazing dat ze in Sialkot Nederlandse pootaardappelen eten. Een, collega van dr. Born is namelijk ook landbouwer en die handelt in dit Hollandse

produkt.

A. J. K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen