Vrije Universiteitsblad 1967 - pagina 57

Laat me eerst iets van mijn onderwijs vertellen. Men had mij als hoogleraar in het burgerlijk recht aan de Nederlandse V.U., uitgenodigd om enige tijd college te geven aan de Kongolese V.U., voor de faculteit der politieke wetenschappen. Dat was niet uit luxe, maar uit deerlijke nood: in Kisangani was er voor het vak recht geen docent aanwezig en men kon niemand krijgen. Er is daar trouwens een hopeloos gebrek aan leerkrachten: wie wil er naar een bloedheet, vergeten stadje, waar het ook nogal gevaarlijk schijnt te zijn? M'n vrienden hebben 't hoofd geschud over mijn lichtzinnigheid en op min of meer sombere wijze afscheid van mij genomen.... Na al deze boze voorspellingen was de werkelijkheid een blijde verrassing: een echte universiteit, met prettige collega's — al zijn er dan veel te weinig —, met docenten die schijnen gegrepen te zijn door een ideaal, de echte mentaliteit, die je ook bij de zending vindt, dat overgegeven zijn aan een ,,cause", aan iets moois om voor te leven. Prachtige gebouwen, schitterende huisvesting met alle comfort (vele woningen op de campus staan leeg, ze wachten op docenten). En het was er rustig, minder gevaarlijk dan op nederlandse wegen. Het klimaat vond ik er heerlijk, anders dan. die maartse buien, waar ik weer aan moet wennen. Wat jammer dat onze zusteruniversiteit in Kisangani tengevolge van deze misverstanden zo moet tobben! Ik hoop dat dit artikeltje zal meehelpen om de achterstand in te halen. College geven aan Kongolezen. Ik moest dus college geven aan Kongolese studenten, aan 36 eerstejaars. Leerstof: „Les principes fondamentaux du droit privé" (grondbeginselen van het privaatrecht). Ik zag tegen het doceren op: in een vreemde taal (frans), maar wat veel erger was: zonder kennis van de tropen, zonder kennis van land en volk. Ik stond voor dit probleem: is zo'n docentschap voor korte tijd niet zinloos, omdat je pas ingewerkt bent tegen de tijd, dat je weg moet? Haalt het iets uit om niet op de tropen ingestelde mensen voor zo'n korte periode te laten optreden? Bij mij leefde een sterke twijfel aan het nut van mijn reis. Ik was dan ook als een soort pionier uitgezonden, om dit eens uit te zoeken. Welnu, de proef is genomen. Het is allemaal geweldig meegevallen. Ik had met mijn studenten onmiddellijk contact. Die jongelui zijn heus niet zo dom, ze hebben van hun 6e tot hun 18e jaar met de franse cultuur kennis gemaakt, ze spreken Frans als een Fransman, met een ruime woordenschat, en ze hebben een uitstekende Europese ,,background". Mijn ervaring als docent in Nederland was van meer belang dan mijn gebrek aan kennis van de tropen. Ik ga het nog sterker zeggen: zelden heb ik zoveel voldoening beleefd van mijn onderwijs. Die jongelui stelden intelligente vragen, we hadden leuke discussies, er was trouw collegebezoek, er was een opmerkelijke leergierigheid, het was water gieten op een dorstige grond. Veel heb ik met ze gesproken over de functie van het recht; in dit land van corruptie, waar dikwijls geen recht is te vinden, heb ik kunnen wijzen op Salomo, als de goede rechter, die in de Spreuken de ondergang voorspelt van het land welks koning (of ambtenaar!) geschenken aanneemt, ook op Pilatus als de slechte rechter, die door laffe politiek verleid, een onschuldige overgaf om gekruisigd te worden. Dat wordt allemaal door deze jonge mensen ,,ingedronken", door studenten die straks hun land ingaan, misschien wel als hogere ambtenaar....

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen