Vrije Universiteitsblad 1969 - pagina 112

sel eenmaal erkend is kan (bijvoorbeeld in de universiteitsraad) gepraat worden over de vraag, welke bevoegdheden beter overgedragen kunnen worden aan commissies of besturen (al dan niet met verantwoordingsplicht). Deze studenten erkennen dat het besturen van een academisch ziekenhuis nog wat anders is dan het beoordelen van de kwaliteit van een bepaald college en dat een eerstejaars theoloog niet de meest geschikte persoon is om over de aanschaf van een elektronenmicroscoop te beslissen. Of de beide uitgangspunten (medezeggenschap en waar mogelijk medebeslissingsrecht of: medebeslissingsrecht en waar onmogelijk of onnodig medezeggenschap) met elkaar te verzoenen zijn, moeten we nog afwachten.

3. Een laatste punt: moeten alle vergaderingen en stukken openbaar zijn? Iedereen erkent dat veel meer openbaar kan zijn dan nu het geval is. Op dit punt is in korte tijd ook al veel veranderd. Toch geeft juist de kwestie van de openbaarheid veel aanleiding tot misverstand. Voor sommige studenten heeft een besloten vergadering altijd het karakter van een samenzwering en is een geheim document bijvoorbaat anti-democratisch. Uiteraard bevordert een dergelijk ingebakken wantrouwen de voortgang van het overleg niet. In feite is het wantrouwen in veel gevallen misplaatst. IMisschien kan nog meer dan thans reeds geschiedt, een openheid betracht worden, die bestaande achterdocht wegneemt. Principieel wordt nl. de openbaarheid van vergaderingen en stukken (uitzonderingen voorbehouden) door iedereen aanvaard. We kunnen het ook zo zeggen: in theorie is iedereen een warm voorstander van democratisering. Het vinden van de goede spelregels zal alleen in een nieuwe praktijk van vertrouwen mogelijk zijn.

6

mÊÊÊmÊmÊmÊÊÊmmmmmmÊmÊÊÊmmÊÊm

SPANNINGEN IN DE UNIVERSITAIRE WERELD De redactie van het- V.U.-blad heeft een gesprek gearrangeerd met vier leden van de universitaire gemeenschap over oorzaken van de onrust aan de universiteiten. Die vier gespreks-partners waren: curator dr. K. van Nes, studentenpredikant L. Ringnalda, coordinator studenten-aangelegenheden dr. J. Kiers en studentenraadvoorzitter Gerrit van der Wal. Namens de redactie maakte de heer H. Rudolphi het gesprek mee. Centraal stond in deze drie uur durende discussie de vraag: hoe ,kan de universiteit zich dienstbaar maken aan de maatschappij. Een vraag die andere vragen oproept: — van wie is de universiteit.' — voor wie werkt zij ? — is de V.U. nog wel vrij ? — wie bepaalt welk onderzoek er gedaan wordt.' — kunnen de studenten meebeslissen? — heeft de Vereniging ook wat te vertellen? — kan een universiteitsraad de bevoegdheden van curatoren, directeuren en senaat overnemen ? Hoe moet zo'n universiteitsraad er uitzien ? Redactie: Dr. Kiers, wat is er aan de hand met de universiteit? Dr. Kiers: Ik ben onder de indruk van de grote snelheid waarmee de veranderingen aan de universiteit zich voltrekken. Toen de Studentenvakbeweging in 1963 werd opgericht ging alles nog betrekkelijk kalm. Sinds de bezetting van Tilburg gaat het ineens met een geweldige vaart. De studenten komen in opstand tegen het autoritaire systeem van onze maatschappij en ons onderwijs. Zij voelen zich volwassen en kunnen niet langer verdragen dat zij onmondig gehouden worden. Zij zijn bezig met de verhoudingen in de wereld: Vietnam, de rassenstrijd, de armoede... Zij willen de maatschappij waarin zij moeten leven veranderen, nieuwe structuren maken.

Daarover willen ze zelf meepraten. Daarom eisen ze medebeslissingsrecht en dat is niet gering. iVIaar ik dacht dat deze avant-garde van misschien vijf procent van de studenten niet de slechtste was. Nu is er een geweldige spanning ontstaan. Kunnen de besturen van de universiteit dat 20 maar toestaan: medebeslissingsrecht voor alle geledingen (hoogleraren, stafleden, technisch en administratief personeel en studenten) en in alle bestuurszaken ? Ik denk wel dat de bestuurders meer moeten wagen. Dat behoeft geen sprong in het duister te zijn. De student heeft wel minder ervaring en kennis dan de oudere generatie, maar is lichamelijk en intellectueel tot volle ontplooiing gekomen. Ik ben zo bang dat de mensen die het voor het zeggen hebben zich met de rug tegen de muur zullen laten dringen. Je kunt beter zelf het vertrouwen van harte schenken dan je concessies laten afdwingen. Van der Wal: De kritiek van de studenten spitst zich toe op de maatschappelijke verhoudingen. Op de hiërarchische, autoritaire structuur van maatschappij en universiteit, waarin weinigen beslissen over velen. Dat systeem is een gevolg van de sociaal-economische situatie. De waarden die deze situatie bepalen zijn zuiver kapitalistisch: eigendom, eigendomsrecht en

Dr. ]. Kiers W^^M'

• gebrek aan informatie . . 1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen