Vrije Universiteitsblad 1970 - pagina 106

weréldwiid denhen en handelen rede

ntevroutvT.Wieringa-Ritsema

Ik vermoed dat er onder u zullen zijn, die wellicht liever naar de vergadering in de andere zaal hadden willen gaan. Gelukkig echter hebt u allen, zoals u hier bent, u willen voegen in deze traditie dat op de jaarvergadering van de vereniging de vrouwen van oudsher bijeenkomen in hun eigen vergadering. Dat heeft zin, omdat Vrouwen-VU-hulp ondanks alles nog steeds evenveel betekenis heeft als bijna veertig jaar geleden, toen de basis werd gelegd voor onze organisatie door wijlen mevrouw S. Verdam-Okma. Aan haar wil ik graag een kort woord ter nagedachtenis wijden. Op zondag 1 februari is mevrouw Verdam overleden. Zij had de leeftijd der zeer sterken reeds overschreden, want zij is 85 jaar geworden. Van deze 85 jaar is zij bijna 40 jaar bezig geweest in het werk van wat naderhand Vrouwen-VU-hulp is genoemd. Zij was de grondlegster ervan, zoals zij ook de ont0 verzicht van de damesvergadering

4

•^f^-

werpster was van het wapenschild: het vermaard geworden VU-busje, waarin in de loop der jaren duizenden spaarsters hun honderdduizenden bijeen hebben gebracht voor de VU. Zij was het ook, die in de niet altijd even gewillige grond het zaad der toewijding zaaide en de teamgeest wakker hield. Het is ook aan haar voortdurende toewijding te danken dat Vrouwen-VU-hulp van wezenlijke betekenis is geworden voor de ontwikkeling der Vrije Universiteit. Dit geldt in tweeërlei opzicht. Ten eerste materieel, want de opbrengst der busjes vormde altijd — en zeker in de jaren vóór de subsidiëring een aanvang nam, maar ook daarna nog — een welkome bate. Ten tweede ook ideëel, want duizenden busjes vormden even zovele bewijzen van meeleven met en sympathie voor de VU. Met andere woorden: de VU wist zich mede gedragen door de vrouwen van Vrouwen-VUhulp.

Mevr. T.

Wieringa-Ritsema

Met de stijging van het subsidiepercentage heeft mevrouw Verdam wel enige moeite gehad. Was het, zo heeft zij zich op een zeker ogenblik afgevraagd, nog wel nodig sparend te offeren voor de VU.' Haar twijfel was maar van korte duur; tot zolang zij er voor werken kon bleef haar toewijding onverzwakt, want ze bleef doeleinden zien voor VrouwenVU-hulp en bleef geloven in de waarde die er moet bestaan tussen de VU en allen die met haar sympathiseren. Wij danken God voor hetgeen Hij onze organisatie en de VU in haar heeft geschonken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen