VU Magazine 1972 - pagina 229

Henk Biersteker is als journalist, gespecialiseerd in ontwikkelingsvraagstukken, werkzaam bij het dagblad Trouw. Enige tijd geleden stelde hij aan de Nationale Commissie Ontwikkelingsstrategie 1970-1980 voor, enige noodlijdende, landelijke dagbladen, die van plan waren een journalist naar de Unctad in Chili te sturen, daarin financieel te steunen. De commissie was guller dan de heer Biersteker had verwacht: in totaal 23 journalisten van pers, radio en televisie gingen naar Santiago, onder wie ook de heer Biersteker zelf. Voor zijn vertrek sprak hij voor VU-Magazine met drie VUeconomen, die zich met ontwikkelingsproblematiek bezig houden. Het waren: mevr. drs. M. J. 't Hooft-Welvaars, dr. R. L Haan en drs. H. A. J. Coppens. Deze laatste woont de gehele conferentie in Santiago bij. Drs. Huub Coppens:

Als je niet meer hoopte zou je het hele vraagstuk laten schieten intervie\A/ door Henk Biersteker 'Men gaat in sommige kringen zover door te zeggen; Nederland moet zich uit het blok van de rijke landen losmaken en zich aansluiten bij de ontwikkelingslanden. Dat heeft niet zoveel betekenis, vrees ik. Hoogstens zou het een symbolische daad kunnen zijn, die voor de rest nauwelijks betekenis heeft. Wat betekent het nu wanneer Nederland zijn grenzen open zou gooien, wanneer Nederland zijn landbouw zou gaan terugdringen, als Nederland niet één, maar twee of drie procent ontwikkelingshulp zou geven. Druppels op een gloeiende plaat is nog een overdreven uitdrukking.' Drs. Huub Coppens, econoom, toonde zich in een gesprek met Henk Biersteker, niet al te optimistisch over Unctad III en de rol die Nederland daarin zou kunnen spelen, ook niet nu de Nederlandse bewindslieden zich hebben voorgenomen te proberen op de Unctad een brugfunctie te spelen, in een poging de tegenstellingen tussen arme en rijken waar dat mogelijk is wat te verzachten. Drs. Coppens zei dit streven toe te juichen voor zover het zou kunnen leiden tot een betere communicatie tussen arm en rijk, maar 'het zou niet zover mo9en gaan dat bepaalde ontwikkelingslanden zouden worden verleid om niet de gemeenschappelijke lijn te volgen'. Henk Biersteker: Huub, je bent in '68 in l^ew Delhi geweest op de tweede Unctad. ^e tiebt meegemaakt hoe het daar ging. Nu wordt er van de kant van de westerse rege'•'ngen vaak gezegd, dat het zo'n ontzettend

inefficiënt systeem van vergaderen is. Er treedt noodzakelijkerwijs blokvorming op en de rol van Nederland, vindt men, zou moeten zijn om die blokvorming te doorbreken. Er zouden aardige landen moeten worden opgezocht waarmee redelijk valt te praten en samen met die landen zouden dan voorstellen moeten komen met een zo groot mogelijke haalbaarheid voor het geheel. Wat vind je van die benadering? Drs. Huub Coppens: Het is inderdaad waar dat het in de Unctad op een heel andere manier gaat dan in de vergaderingen waar onze regeringsvertegenwoordigers doorgaans naar toegaan, zoals de EEG of andere organisaties waarin gelijkgezinde landen met elkaar vergaderen. Dat is ook het wezenlijke verschil. Bij de vergaderingen van de Unctad kun je niet uitgaan van een gemeenschappelijk begrip van waar men voor werkt. Er zijn, integendeel, juist fundamentele tegenstellingen tussen de vertegenwoordigers van de ene groep landen en die van de andere. Het is globaal zo, dat van de ene partij wordt verwacht dat hij wat heeft te geven en de andere partij heeft de rol om te blijven vragen en te proberen dat op een zodanige manier te doen dat het overtuigend werkt. Een van de middelen die die laatste partij, de vragende, ter beschikking heeft, is als een eenheid op te treden. Alleen op die manier slaagt ze erin, wat indruk te maken op die andere partij, die geneigd is vreemd aan te kijken tegen de groep van landen

die zomaar meent eisen te mogen stellen. De Unctad is alleen maar in de wereld kunnen komen, doordat de groep van arme landen in de Verenigde Naties doordrukte dat er een conferentie gehouden moest worden. De eerste conferentie ademde heel sterk de geest van de confrontatie, de sterke blokbenadering van de derde wereld, terwijl op dat moment de rijke landen daarop geen pasklaar antwoord hadden en in overwegende mate negatief reageerden op de wensen van de ontwikkelingslanden. Inmiddels is dat wel een beetje veranderd. Op de tweede conferentie, in 1968, waren de rijke landen heel wat beter ingespeeld op die benaderingswijze van de ontwikkelingslanden. Ze hadden een goed uitgestippelde taktiek, die er ongeveer op neer kwam, dat men zeer positieve inleidingsredevoeringen hield, waarin allerlei toezeggingen werden gedaan om maatregelen te nemen. Vervolgens werd dat niet uitgewerkt. Een paar weken later waren de ontwikkelingslanden een beetje in een stemming geraakt van: waar blijven jullie nou, we dachten dat jullie ons iets aan te bieden hadden en nou komt er maar niks. De taktiek van de rijke landen was, datgene wat ze in petto hadden, maar zo lang mogelijk bij zich te houden, en niet te vroeg de posities bekend te maken. Doodgewoon: de ontwikkelingslanden aan het lijntje te houden om pas in de allerlaatste fase van de conferentie verzet tegen bepaalde formuleringen in resoluties en dergelijke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen