VU Magazine 1972 - pagina 329

Werkgroep Sportkritiek De Olympisclie Spelen, die binnenkort in München gevierd worden, waren voor drs. Bart Crum, medewerker aan de Interfaculteit lichamelijke opvoeding de directe aanleiding om in februari jl. te beginnen met een werkgroep 'Sportkritiek'. Dit gebeurde vanuit de gedachte dat er bij de interfaculteltsstudenten wel behoefte zou zijn aan kritische bezinning omtrent de functies van de sport in onze technocratische samenleving. De belangstelling voor de werkgroep kwam echter voornamelijk van andere zijde. Het waren vooral studenten psychologie en sociologie en zelfs mensen van buiten de VU die zich voor deelname meldden. De werkgroep heeft de eerste maanden van zijn bestaan een studieen discussiekarakter gehad, waarbij de Olympische Spelen opgevat werden als representatief voor de functie die de internationale topsport vervult.

Actie De werkgroep is van plan in de herfst door te gaan en zal dan, waar mogelijk, het accent van studie en discussie verschuiven naar actie. Daarbij wordt gedacht aan een zo wijd mogelijke verbreiding van sportkritische standpunten. vu-magazine sprak met enkele leden van de werkgroep: Hans Boot (leraar lichamelijke opvoeding), Bart Crum (VU-medewerker), Jacques Maas (student politicologie) en Hans Schmit (sportjournalist Trouw). Thema van gesprek waren achtergronden en functie van de Olympische Spelen 1972.

Olympische Spelen: feest in de 'harde' sector De zwarte Amerikanen Tommy Smith en John Carlos zorgden tijdens de Olympische Spelen van 1968 (Mexico) voor grote opschudding. Smith won goud en Carlos brons op de tweehonderd meter hardlopen. Bij het spelen van het Amerikaanse volkslied hieven beide atleten een zwart-gehandschoende vuist: de black-panthergroet. ledere rechtgeaarde Olympiër sidderde van afgrijzen. Hier werd het grote verbroederingsfeest van de jeugd van de wereld misbruikt voor een politiek-sociale demonstratie, en dat terwijl de Olympische top zich nog meer moeite dan anders had gegeven om de Spelen vrij van politiek en professionalisme te houden. Wat dat laatste betreft, lijkt het erop dat men het hoofd in de schoot heeft gelegd. Er worden bij ieder Olympisch gebeuren een paar zondebokken in de kraag gevat, die de bepalingen over het amateurisme zouden hebben overschreden. Die worden dan van deelneming uitgesloten. Tegelijkertijd wordt • openlijk gepubliceerd dat de Westduitse deelnemers tegen een bepaalde vergoeding dagelijks kunnen trainen. Ze krijgen hun salaris alleen niet direct, maar via een zogenaamde mentor uitbetaald. Rondom de salariëring van een atleet kunnen zoveel rookgordijnen worden gelegd als men wil en

het begrip 'amateur' is rekbaarder gebleken dan de controlemogelijkheden van de Olympische comités groot zijn.

De leden van de Werkgroep Sportkritiek die van gedachten Wisselden over de Olympische Spelen, van rechts naar links: Bart Crum, Jacques Maas, Hans Boot en Hans Schmit.

Politiek

Ingewikkeld Met de politiek rond de Olympische Spelen ligt het wat ingewikkelder. Want in hoeverre heeft de Olympische gedachte zelf te maken met politiek? Het is bekend, dat het Olympisch comité geen gelegenheid onbenut laat om te verklaren dat hun sportgebeuren niets met politiek van doen heeft. Maar waar staat het comité als het dat zegt? Baron Pierre de Coubertin, om een sprekend voorbeeld te noemen, hield op 4 augustus 1935 een radiotoespraak waarin hij onder meer zei, dat het eerste en wezenlijke kenmerk van zowel het antieke als het moderne Olympische gebeuren was, een religie te zijn. 'Door oefeningen vormde de atleet uit de oudheid zijn lichaam, zoals de beeldhouwer zijn beeld, en eerde daarmee zijn goden. De atleet uit de moderne tijd die hetzelfde doet, eert daarmee zijn vaderland, zijn ras en zijn vlag.' De Spelen die een jaar later (1936) in Berlijn werden gehouden, bewezen hoever de moderne atleet daarin kan gaan. De Spelen werden een nationaalsocialistische manifestatie, waarover nog altijd met schaamte wordt gesproken.

Was dat een uitzondering? Volgens een viertal leden van de werkgroep Sportkritiek aan de VU is de Olympische gedachte, hoe vaag die ook mag zijn, in het geheel niet vrij van politiek. Vroeger niet, toen De Coubertin in de sport een opvoedkundig middel zag om grotere politieke en sociale stabiliteit te bereiken, en dit jaar in München niet, nu de kosten van de Spelen tot in de miljarden zijn gestegen. Volgens schattingen zal het in München na afloop van de Spelen meer kosten het Olympisch complex te ontmantelen dan het bedrag waarvoor 12 jaar geleden in Rome de Spelen konden worden gehouden. Een belangrijk bij-effect van de Spelen in München is, dat men zich, voornamelijk in progressieve kringen, is gaan bezinnen op de plaats van de sport in de samenleving. Talrijke publikaties waren daarvan het gevolg. Voor geïnteresseerden volgen hier enige titels: 'Sport und Arbeit', door Bero Rigauer, 17

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen