VU Magazine 1972 - pagina 81

beschermen en dat je het fijn vindt om het zelfs te beschermen. Ik meen dat ik niet anders kan. Speelt daar een rol bij, het idee dat ook mijn leven niet volmaakt is, maar dat ik ook hoop wanneer ik sterf dat ik in vrede en in een harmonie zal geraken? Speelt ook een rol dat in de Bijbel staat dat al het onvolmaakte volmaakt zal worden? Is dat een stuk van mij geworden door m'n opvoeding? Ik dacht het wel een beetje. Hoewel het geen uitsluitend christelijke eigenschap is, van christenen om dit te willen. Helemaal niet. - Hoe zou u het zelf ondergaan als u gehandicapt zou zijn? Dat weet ik. Van de kinderen in de Van den Berghstichting moet ik zeggen dat zij ook hun vreugden hebben. Dat zie ik wel. Ik dacht dat Brillenburg Wurth eens iets gezegd heeft in een boek of zo. Dat heeft indruk op me gemaakt om zeer positief te staan ten opzichte van kinderen die eigenlijk niet functioneren - zoiets van: dat wij niet zo verwaten moeten zijn te denken dat. . . ook van het idee uit dat jezelf een onvolmaakt mens bent, dat er een hemelse werkelijkheid zonder vlek of rimpel zal zijn. Zoiets moet het geweest zijn. Prof. Janssens staat op en maakt een verontschuldigend gebaar.

VU-Ziekenhuispredikant

ds. J. van

Buuren

We komen erin, maar we komen er niet uit intervie\A/ door Henk

Mochel

'Met een uitgedokterde mening, met een scherp omlijnde conclusie kom je niet klaar. Je blijft er altijd over nadenken. Je komt er alleen steeds dieper in. En je hoopt dat je steeds wijzer mag worden. In de Bijbel staat: Aan alle dingen heb ik een einde gezien, maar Uw gebod is zeer wijd. En dat is 't gebod van de barmhartigheid. Menselijk gesproken krijg je dat nooit in je zak. Maar je moet er wel mee bezig zijn, vandaar dat ik ben ingegaan op uw gesprek. Ik wens u veel zegen toe op uw uitzendingen.' Met deze woorden eindigde het gesprek tussen ds. J. van Buuren, predikant van het Academisch Ziekenhuis van de Vrije Universiteit, en Henk Mochel over het onderwerp 'euthanasie'. Enkele malen herhaalt de ziekenhuispredikant, wat hij ook vóór het gesprek al zei: we komen er in, maar we komen er niet uit.

'Misschien was ik ergens incoherent in mijn antwoorden. Daaruit mag u dan concluderen, dat ook voor mensen, die professioneel ermee te maken hebben, het allemaal niet rationeel klaar is. Zeker niet. Maar dat ze ook van zichzelf durven en kunnen zeggen dat zij niet durven voorspellen of er niet een ontwikkeling zal zijn in hun denken naar andere vaststellingen. Ik zeg écht niet van mijzelf dat ik over tien jaar misschien niet andere uitspraken zou willen en kunnen doen. Daarvoor verkeert elk mens in een ontwikkeling. Er is bij mij ook een ontwikkeling gekomen naar de kant van meer denken naar de zin van het leven, dan naar de lengte van het leven.'

Mochel: Maakt u wel eens situaties mee, waarin uzelf zegt: 'Ik wou dat de Heer deze man of vrouw nu maar wegnam?'

fi^i^fll^i^M^

- Wat binnen onze waarneming ligt Is de actuele situatie, waarin de patiënt zich bevindt en waarin je dus kunt waarnemen dat deze man geweldig lijdt en dat zijn

Ds. Van Buuren: Ja, ongetwijfeld. - Daf u bij wijze van spreken bidt om het einde ? Ik zou meer geneigd zijn om te bidden dat God bij hem was. 'In de benauwdheid zal ik bij hem zijn.' Het 'einde' is een woord dat in geïsoleerd verband accent krijgt, maar er is een continuïteit, die in het leven en sterven voortduurt. Dus als u zegt, of ik bid, dan bid ik niet dat dit maar afgelopen mag zijn, vooral omdat ik niet weet wat er dan zal gaan beginnen. Euthanasie. Is de dood beter? Wat is dood dan? Waarom zou de dood voor die mens beter zijn? Je moet wel weten wat je zegt, bij zo'n uitspraak. Het is maar goed dat hij gestorven is, zeggen we dan. Maar wat weet je daar nu van? Daar zit de onbekende x. Iedereen heeft er zijn voorstelling van, of niet van, maar de uitspraak: de dood is beter, is een aanvechtbare uitspraak.

familie meelijdt. Ik kan me voorstellen dat er dan een gewoon menselijk verlangen is om aan die situatie een einde te laten komen. Ja, ik ook. Een heel begrijpelijk verlangen. - Vindt u dat wij op een gegeven moment aan dat verlangen kunnen toegeven ? Om hem te helpen dat sterven eerder te laten komen? Het komt voor dat iemand héél rustig heengaat, om het met die bekende uitdrukking te zeggen 'in de volle zekerheid des geloofs in Jezus ontslapen'. Dat komt voor, dat komt gewóón voor. Ik heb het meegemaakt. Maar als iemand in grote benauwdheden steeds weer geraakt - niet om aan te zien -, dan vraagt u: zou het niet op een gegeven moment de voorkeur verdienen als je zegt: ik beëindig dit leven? Dan zeg ik: nee. Ik zou het willen verlichten; ik zou het lijden willen wegnemen. Dat is iets anders gezegd. Misschien is 't effect hetzelfde, maar het is iets anders gezegd. Misschien kan dat een bespoediging van het levenseinde brengen, maar dat is geen doel. Doel is lijden verlichten en wegnemen.

27

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen