VU Magazine 1972 - pagina 131

pra-nationale organen, de EEG, het Atlantisch Bondgenootschap en - in wijder verband - de UNO. Die zullen bepaalde bevoegdheden moeten krijgen om orde op zaken te stellen. Denk om te beginnen maar eens aan de distributie van de meest schaarse grondstoffen in de wereld. We zullen naar een zeker distributiesysteem toe moeten. Bij de ontwikkelingspolitiek wordt gelukkig steeds sterker de noodzaak van een ontwikkelingsstrategie beseft, een strategisch beleid om welstandsverschillen mondiaal terug te dringen.

afbreekbaar is. Ze hebben met elkaar te maken die problemen; dat moetje in één kader regelen. - U sprak net over disdributie in verband nnet de schaarste aan grondstoffen. Het woord is in de oorlogsjaren veel gebruikt, toen aan allerlei grondstoffen gebrek was. Ziet u een verwante situatie aankomen, namelijk dat er weer tiet een en ander 'op de bon' gaat? Ik dacht het wel. Het is alleen veel moeilijker te regelen. Overeenkomst is dat je

natuurlijke middelen, die nog betrekkelijk overvloedig zijn en waarvan je ook op een andere manier het gebruik kunt beperken. Maar met die vormen van schaarste, die ons op langere termijn zullen gaan opbreken, moeten we uiterst behoedzaam omspringen. Misschien moet je denken aan een systeem waarbij bewust bepaalde voorraden worden afgezonderd voor toekomstige generaties. Denk aan het systeem van Jozef in Egypte. Zulk soort dingen kunnen nodig zijn. Maar of de bereidheid daartoe aanwezig is? Of het verantwoordelijkheidsgevoel voor latere gene-

JA) ir^ W f E T A L WAT M A ^ ï>£ ENlCrE MAM/f/l VOOK JULLIE

En nu blijkt, dat je óók ten aanzien van de milieuverontreiniging en het delfstoffenbeleid naar een strategie toe moet. Ik meen dat die strategieën van meetaf aan geïntegreerd moeten worden. Die mogen niet los van elkaar werken. Er moet een synchrone aanpak zijn. Gelukkig is de Wereldraad van Kerken ook al op dat spoor aan het denken. De twee problemen hebben nauw met eikaar te maken. Het westen tobt met een te sterk opgelopen milieuverontreiniging en het pleegt een te grote aanslag op schaarse delfstoffen. In de ontwikkelingslanden is er nog behoefte aan economische groei, waarbij de daarmee gepaard gaande milieuverontreiniging tot op zekere hoogte op natuurlijke wijze kan worden afgebroken. In het westen zijn sommige van die limieten al overschreden. Ik zou niet willen pleiten voor een beleid, dat milieu-verontreinigende bedrijven en masse naar de ontwikkelingslanden verplaatst, maar ik zou wél de ontwikkelingslanden een voorsprong willen geven bij het opzetten van die bedrijven, waarvan de schade daar nog op natuurlijke wijze

een fundamentele schaarste ontmoet. Een spontane oplossing van het verdelingsvraagstuk kun je niet meer krijgen via de markt. Zodra de vraag groter zal blijken dan het aanbod, kunnen bepaalde groepen mensen in gevaar komen omdat de prijzen te sterk oplopen. Dan heb je distributie nodig. Zo was de situatie in de oorlog. En men kan zeggen, dat het nu wéér zo is. Prijsstijgingen zouden betekenen dat de delfstoffen automatisch naar de rijkere landen gaan en dat armere landen, die deze grondstoffen beslist nodig hebben voor hun ontwikkeling, ernaast grijpen. Dus daarom zul je moeten gaan in de richting van een mondiaal distributiesysteem van die delfstoffen, die snel schaars dreigen te worden en die wezenlijk zijn voor de groei van armere landen. Maar dat is een afgrijselijk werk, omdat je dwars tegen alle economische belangen van rijkere landen in moet roeien. Ik zie de oplossing nog niet zo makkelijk dagen. - tvlaar u vindt zélf wel, dat we af moeten van een distributiestelsel, waarbij de meest betalende de meeste 'rechten' heeft? Niet ten aanzien van die delfstoffen of

raties er is, een algemeen besef van schromelijk verwaarloosd rentmeesterschap over de natuur . . . ? Ik zie het nog niet zitten. Ik vermoed dat we met de jacht op economische groei en het geloof in de techniek vast gaan lopen. Ik ben sombertjes wat dat betreft. - U verwacht niet dat het inzicht tijdig zal baanbreken, dat. . . Ik vermoed dus, dat het zo zal gaan, maar . . . (lacht) ik ben als profeet niet erg geslaagd hoor. Ik verwacht (weer serieus) dat het zal gaan via actie en reactie. Dat we een innerlijk verdeeld toekomstbesef bij de mens zullen krijgen. Aan de ene kant zul je zien een zich vastklampen aan, een stimuleren van en een zich gelukkig voelen in een groeiende welstand (waar de reclame ook toe noodt), een 'er niet zonder kunnen'. Maar aan de andere kant ontstaat een oplopende angst, een toenemende bezorgdheid voor de consequenties van onze eigen daden, In die spanning zullen we geneigd zijn de consequenties te ontlopen en zullen we proberen de schuld steeds op anderen af te schuiven. Wat ik dus voorzie is dat in de toekomst niet de bereidheid zal ontstaan 27

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen