VU Magazine 1972 - pagina 85

zorgen. Het is allemaal veel makkelijker uit het oogpunt van de maatschappij als deze patiënt niet meer leeft en dan heb je alweer een maatschappelijke argumentatie waarom dat moet. En dan ga je nog weer een stapje verder en dan zeg je: ja, dit is dan een patiënt, dement, daar hebben we geen contact meer mee. Is ook al oud. De maatschappij ziet de eh . . . daar is geen betekenis meer voor. Er is geen familie voor. Wat doen we nu eigenlijk? Alleen maar kosten voor zo iemand maken. En het eindigt toch met de dood. Dan zitje alweer in 't financieeleconomisch argument. Die overgang is zo vloeiend, dat je nauwelijks weet waar je de grens moet trekken, terwijl tussen de passieve en de actieve euthanasie de grens veel duidelijker is. - Is het dan zo dat u het niét doet om uzelf niet binnen een gevaarlijl<e zone te brengen?

situatie moeten

voorbereiden?

Dat is de moeilijkheid. Ik zie dat allemaal niet zo helder.

Ja, ik dacht wel dat we daar ernstig over moeten denken. En dat de euthanasie zo in het middelpunt komt, is ook wel - dacht ik mede daaruit te verklaren. Het gaat niet alleen om dat verschrikkelijke lijden. Ja, men ziet misschien ook de betekenis van het lijden niet meer zo erg en denkt dan maar gauw: er moet een eind aan komen, maar euthanasie heeft altijd al in de belangstelling gestaan, een beetje meer of minder. (U weet, de oude Romeinen, die gooiden de 60-jarigen de brug af in de Tiber, omdat ze zo oud waren.) Het is dus eh, o.a. door de geneeskundige problematiek, reanimatie en transplantatie, dat men aan die euthanasie meer is gaan denken, maar het probleem van de toeneming van het aantal demente bejaarden doet dat zeker ook.

- Vindt u het allemaal science-fiction niet?

of

Ik dacht dat het wel terdege realiteit was. Maar ik zou toch wel willen waarschuwen - op 't ogenblik althans - voor het overgaan naar actieve euthanasie. Dan krijg je dus gevallen in de praktijk dat het gebeurt. U hebt zelf in een uitzending een arts gehad die het deed, en als je dat hele verhaal nu hoort, dan zeg je: ja . . . ik kan het begrijpen - dat-ie dat doet. Volgens mij had hij het niét moeten doen. Ik ben ertegen omdat hij die grens heeft overschreden. Als je er eenmaal aan begint, dan wordt het zo makkelijk. Misschien voor deze arts niet. Deze was zeer gewetensvol. Dat blijkt uit alles. Maar je moet er toch rekening

Mijzelf niet en de maatschappij niet. Zolang ik niet helder zie hoe die grens getrokken moet worden, wil ik het maar liever houden, waar die nog duidelijk ligt. Kan liggen. - Hef is dus niet een duidelijke le .. .

principië-

Nee, nee, een zuiver praktische. - Zou u zich kunnen voorstellen dat op een gegeven moment in de toekomst de zaak toch weer gaat opschuiven; dat men de actieve euthanasie ook in de publieke opinie meer acceptabel gaat vinden? Prof. dr. C. van der Meer in gesprek met Henk Mochel

Ja, voor zover ik dat nu zie. Maar dat is allemaal heel betrekkelijk; ik weet het niet; ik vind de tijd er nog niet zo rijp voor. Maar eh . . . men gaat tóch met die euthanasie . . . je zou kunnen zeggen: die actieve euthanasie moeterwel komen, omdat door de verbeterde geneeskundige verzorging - en niet alleen daardoor - , de betere preventie, het betere maatschappelijk bestel, betere voeding en zo, er zeer veel demente bejaarden zullen komen die verzorgd moeten worden en die aan de andere kant voor de maatschappij als zodanig nauwelijks enige betekenis meer lijken te hebben. Laten we nu maar eens aannemen dat we het financieel zouden kunnen opbrengen. Maar dan komen we aan de manpower. Hoe komen we aan al die mensen, die bejaarden verzorgen? Je hebt misschien op den duur wel een kwart van de vrouwelijke bevolking en een deel van de mannelijke bevolking nodig om de oude mensen te helpen. Dus ik zie dat op een gegeven ogenblik spaak lopen. ~ Vindt u dat we ons nu al op een zodanige

- U juicht het dus eigenlijk wel toe dat euthanasie in discussie komt? Jazeker. - En dat moet niet alleen beperkt tot de artsen.

blijven

Nee, beslist niet. Kijk, het is zelfs de vraag of je eventueel de arts euthanasie moet laten toepassen. De actieve. Het zou de verhouding patiënt-arts kunnen schaden als de arts actieve euthanasie in z'n knapzak had - zal ik maar zeggen - en de patiënt wist dat. Dat zou dan een belemmering kunnen zijn voor de patiënt om zich tot een arts te wenden. Om dat te voorkomen, om die vertrouwensrelatie te waarborgen, zijn ook allerlei wettelijke maatregelen geschapen. Ik kan me voorstellen, datje zou kunnen zeggen: actieve euthanasie zou niet door de arts maar door een ander moeten geschieden. - Door wie

bijvoorbeeld?

mee houden dat men het op een wat minder gewetensvolle manier gaat hanteren. Dat zie je met alles. Neem de hele abortusproblematiek. Tien jaar geleden was dat in bepaalde kringen toch . . . daar praatte je helemaal niet over. Dat was gewoon een misdaad. Tegenwoordig is het in alle kringen in discussie. Als er gemakkelijker over gepraat wordt, wordt er ook gemakkelijker gedaan. - Zou die gevarenzone niet kunnen worden afgepaald door een bepaalde instantie. Ik noem maar . . . een rechter. Zou er niet een vorm gevonden kunnen worden, waarin actieve euthanasie acceptabel is ook voor u? Wanneer er een instantie is, die erover kan oordelen ? Dat is dus het probleem. Ik zoek naar de grens, waar moet je de grens leggen? En door wie wordt die bepaald? Ik ben ontzettend huiverig, 't Is allemaal mooi voor te stellen, maar ik zie het afglijden in de praktijk erg snel gebeuren. 31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen