VU Magazine 1972 - pagina 276

te lange tijd, minister Stuyt van volksgezondheid met een aantal wettelijke eisen zal komen, waaraan vervuilende industrieën zullen moeten voldoen. Aan de VU werd dezer dagen alvast gewaarschuwd tegen een bijeffect dat misschien zou kunnen optreden, waimeer zo'n wet van kracht zou zijn geworden. De laatste stelling van het proefschrift 'Reflectoire Sympathische Dystrofie' van de neuroloog drs. J. C. Koetsier luidde: 'Men b dient er op toe te zien dat milieitverontreini- I gende industrieën zich niet in ontwikkelings- I landen vestigen.' I De bedoeling van deze stelling was niet, de • ontwikkelingslanden het recht te ontzeggen • levensnoodzakelijke industrieën aan te trekken ter verwerking van hun eigen grondstoffen, maar wel wilde de heer Koetsier een Drs. J. C. Koetsier waarschuvnng laten horen: 'Er moet voorkomen worden dat de ontwikkelingslanden de asbak worden van het Westen'. VU-ma'Ontwikkelingslanden gazine vroeg zich af, hoe een stelling waarin geen asbak van aandacht wordt besteed aan milieu- en ontbeide, verzeild heeft westen' wikkelingsproblematiek kunnen raken in een proefschrift over een 'Het milieu', iedereen weet wat dat betekent, medische onderwerp. Drs. (inmiddels dr.) heeft in ons land de afgelopen jaren gewel- Koetsier: 'Het leeft een beetje in onze fadige aandacht gekregen en krijgt dat nog milie. Mijn broer zit in Kerk en Ontwikkesteeds, getuige onder meer de inhoud van lingssamenwerking (uitgaande van het Algedit VU-magazine. De toenemende zorg over meen Diakonaal Bureau) en m'n andere water, lucht en bodem zal er toe leiden, dat broer is sociaal-geograaf aan de gemeentenaar mag worden aangenomen, over niet al lijke universiteit, dus je praat er wel eens over'. Hij acht het mogelijk dat bedrijven die ter verwerving van hogere winsten naar de ontwikkelingslanden trokken vanwege de goedkope arbeidskrachten aldaar, een argument om dat te doen erbij zouden krijgen warmeer in het Westen scherpe eisen zouden worden gesteld ten aanzien van het schoonhouden van het milieu. 'De ontwikkelingslanden zitten te springen om fabrieken om de werkgelegenheid te verbeteren, bovendien zullen daar zeer waarschijnlijk niet de stringente eisen worden gesteld aan de fabrieken om het afval op een behoorlijke manier weg te werken. Het gevolg zou kuimen zijn (maar dat is hypothetisch, het probleem is op het ogenblik nog niet zo actueel) dat het voor sommige bedrijven extra aantrekkelijk wordt om te vertrekken naar de gebieden waar die eisen niet zijn. Ik kan daarvan zelfs een voorbeeld in eigen land noemen. Toen Progil werd geweigerd in Amsterdam heeft Delfzijl (relatief een ontwikkelingsgebied in Nederland, met minder werkgelegenheid dan in het westen) gezegd: 'Laat de fabriek maar hier naar toe komen'. De duizenden intekenaren op deze encyclopedie 'Sommige industrieën zijn levensvoorwaarde voor een ontwikkelingsland. Zo'n land zou er zullen het eerste deel een dezer dagen via de Ln een vroegtijdig stadium op moeten toezien boekhandel ontvangen. Wie alsnog wil intekenen dat het milieu er niet door wordt aangetast. Bij het Victoria-meer in Afrika bestaan al tegen de lagere vóórintekenprijs koper-verwerkende industrieën die him w^' B ter betrekken van - en lozen op - het meet • wende zich snel tot de erkende boekhandel. zonder dat er sprake is van verontreiniging • 'Daar heb ik geen moeite mee. Ik probeer naar mijn beste kunnen de informatie te geven. Informatief, allemaal prima! Maar dat lost niet de vraag op, waar ligt primair die verantwoordelijkheid. En die primaire verantwoordelijkheid is de verantwoordelijkheid rechtstreeks aan de Schepper. En niet de rechtstreekse verantwoordelijkheid ten opzichte van mijn medemens. Dat moet u niet verkeerd interpreteren door te zeggen: Bak is een geweldige egoïst; die regelt alles naar Boven en verder laat-ie iedereen op z'n snuit vallen. Maar in nood zijnde kan ik alleen maar terecht bij God en niet bij m'n medemens. Voorstander van een ongelimiteerde bevolkingsgroei ben ik niet, absoluut niet, maar ik ben huiverig om als wetenschapsman uitspraken te doen, die voor anderen normerend werken. Misschien ben ik wat te ethisch, te subtiel, te voorzichtig in m'n benadering, maar het leven is zo iets onmetelijk groots, de natuur is zo overvloedig, de mens is zo oneindig gevarieerd, dat ik me absoluut niet schaam te erkennen dat ik misschien een duizendste procent van de hele problematiek heb doorzien. Het is zo'n machtig samenspel (en dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk) dat mij de angst om het hart slaat, als ik dat hele grootse gebeuren moet afdoen met een paar slogans, een paar normgetallen, het bouwen van een wereldmodel.

Daar ben ik bang voor. Ik zeg dus niet - om alle misverstand te voorkomen - dat er niets zou moeten gebeuren, dat dit werk niet zinvol is, dat er geen verantwoordelijkheden ook daarmee gediend zijn, maar als we het op een verkeerde onzorgvuldige manier doen, als we iets als vaststaand presenteren op een te vroeg moment, dan kan dat ook shockerend werken op de verantwoordelijkheden. Het is voor mij de vraag of je dit soort zaken op zo'n simpele, hyper-vereenvoudigde wijze, zo onvolledig, met zo weinig alternatieven, voor het voetlicht mag smijten.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen