VU Magazine 1972 - pagina 225

Unctad III Van een reep chocolade van een gulden komt maar ongeveer twintig cent terecht in de arme landen die de cacaobonen verbouwen. Zouden we die landen de helft meer betalen voor hun cacaobonen (dertig cent in plaats van twintig cent) dan zou zo'n reep chocolade nog maar f 1,10 kosten, maar voor landen als Ghana die vaak voor tweederde van hun inkomsten afhankelijk zijn van cacao, zou het hebben betekend, dat dat land in 1964 niet 77 miljoen Engelse ponden zou hebben ontvangen, maar 115 miljoen. De schuldenlast van de arme landen bij de rijke neemt steeds toe. in 1960 bedroeg deze 20 miljard dollar; in 1970 60 miljard dollar die jaarlijks naar de arme wereld stroomt als 'hulp-, komt de helft weer terug als rente en aflossing van schulden. Die 13 miljard bestaat voor bijna de helft uit investeringen van het bedrijfsleven in de arme wereld. Deze bedrijven - het valt ze nauwelijks kwalijk te nemen - maken daar winst. En deze winst komt weer terug naar ons. Voor iedere dollar die bijvoorbeeld de Verenigde Staten in Zuid-Amerika steken, vloeien er drie terug naar de VS. Door aan de grens een invoerrecht te heffen van 55 cent op rietsuiker, bereiken we dat de rietsuiker in de winkel duurder is dan onze bietsuiker. En dat terwijl de arme '•ietsuikerboer maar ongeveer een kwartje ontvangt tegenover onze bietenboer ongeveer tachtig cent voor een kilo suiker.

Nu wij de arme landen als kolonie kwijt zijn, zoeken we naarstig naar kunstprodukten, waardoor we hen minder nodig hebben en hun produkten minder waard worden. Waar dat toe kan leiden heeft bijvoorbeeld Tanzania ondervonden. In 1967 moest het land 30.000 arbeiders op de sisalvelden ontslaan omdat wij kunstvezels maken. Op de ruwe cacaobonen heffen we 5 procent aan invoerrechten, op chocolade 22 procent. Op groene koffiebonen 5 procent, op gebrande 15 procent, op oploskoffie 18 procent en met alle andere ingewikkelde bepalingen is de effektieve bescherming zelfs 32 procent. Ruwe aardolie 5 procent en benzine - schrik niet - 135 procent. De 430 miljoen kilo boter die in 1970 als overschot werd opgeslagen in de koelhuizen, is verdwenen: in voedselhulp, als braadboter op de Britse markt, in de pasteitjes van de banketbakker, en - let wel - in de voederbakken van kalveren. Deze hocus-pocus met de boterberg heeft de Europese gemeenschap 960 miljoen dollar gekost. Dat is evenveel als de EEG aan ontwikkelingshulp uittrok in vijf jaar tijd aan de achttien met ons geassocieerde Afrikaanse landen. Van de wereldbevolking woont 34 procent in de rijke landen en 66 procent in de arme landen. Van het totaal aan bruto nationale inkomens zit 87,5 procent bij de rijke landen en 12,5 procent bij de arme.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen