VU Magazine 1973 - pagina 93

m

magazine

minder voor het vernieuwen van bestaande woonwijken. Het lèef-plezier van de bewoners van die wijken is daardoor vergald. Ze zien hun wijk hoe langer hoe meer achteruit gaan; de middenstand verdwijnt bij gebrek aan klanten; de samenstelling van de bevolking verandert. In de Nieuwmarktbuurt kreeg men al in 1964 brieven waarin werd aangekondigd dat men "volgend jaar" het huis uit moest. Dan bedachten ze zich nog even voordat ze hun huis gingen schilderen of behangen. Na een jaar bleek dan, dat de zaak opnieuw niet doorging en opnieuw wachtte men. Zo ging dat door totdat de mensen zo murw waren, dat ze tenslotte wel weg wilden. Ook al zou je de gemeentelijke visie op wat er in Amsterdam moet gebeuren volledig delen, dan nog is het krankzinnig dat er geen goedkope huizen zijn voor mensen die de sloopwijken moeten verlaten.

Vooral voor oudere mensen is het verhuizen van hun wijk naar een andere, een moeilijke gebeurtenis. Vooral voor hen is het zeer moeilijk ergens anders nieuwe contacten te leggen. Enige tijd geleden is door een groepje VU-studentes een rapport gemaakt over de mensen die destijds uit Kattenburg (Amsterdam) moesten vertrekken. Bijna de helft van deze mensen wilden, als ze hadden gekund, terug, hoewel het twee tot acht jaar was geleden dat ze waren verhuisd. Uit dat rapport werd enigszins duidelijk hoe ellendig de mensen zich moeten hebben gevoeld. In de moderne wijken, de slaapsteden, zie je dat er eentonigheid heerst waar je ook kijkt. Eigenlijk alleen 's avonds zijn die wijken volledig bewoond. Overdag zijn de kinderen naar school en de mannen die twee uur per dag of langer moeten reizen tussen hun huis en hun werk, komen laat thuis en moeten vroeg weg. Kippenhokken, om maar wat te noemen, mogen er niet worden gezet. In de binnenstad zijn de huizen veel meer veranderbaar, want ze zijn niet van beton. Je vindt er dan ook talloze opvattingen: de een vindt to-

rentje-zus mooi, een ander torentje-zo. Op die manier is er een uiterst gevarieerde woonomgeving ontstaan op menselijke schaal. Je ziet daar dan ook veel mensen wandelen. In de slaapsteden rept iedereen zich naar huis en slaat de deur achter zich dicht. De Bijlmermeer is een spreekwoordelijk schrikbeeld geworden door gebrek aan menselijke schaal. Woon- en werkomstandigheden moeten worden gecreëerd met een zo groot mogelijke inbreng van de mensen zelf Een wijk hoort niet vanuit een studeerkamer of een maquette te worden neergesmeten'.

Over buurten en hun acties 'Het verzet tegen de metro heeft twee aspecten. Ten eerste de aanleg zelf en ten tweede de city-vorming die er het gevolg van is. De actiegroep Nieuwmarkt is een van de groepen die zich tegen de structurele aspecten heeft verzet. Naderhand zag je ook groepen in andere buurten in actie komen. Men pikte het niet langer, dat er in de eigen

'Daarnaast is er ook de frustratie wanneer je na af die jaren toch op een dag zo'n metro-caisson voor je deur ziet staan, met de afbraak daar omheen'

37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen