VU Magazine 1973 - pagina 537

'Een soort wit licht onder je vel' door drs. Jan Petri Van mijn vriend Iman Baardman hoorde ik dat hij en zijn vrouw Pietje in de zomervakantie een soort sensitiviteitstraining hadden meegemaakt, een training die in het algemeen gesteld de pretentie heeft de deelnemers meer zelfkennis te bieden en meer een produktieve wijze van omgaan met anderen. Hun ervaringen vond ik zo illustratief dat ik besloot met beide partners een interview te maken. De inhoud van onze gesprekken vindt u hieronder afgedrukt. Ik mag op deze plaats Iman en Pietje wel bedanken voor hun informatieve openhartigheid, zodat we nu eens 'van binnenuit' een kijkje kunnen nemen in de keuken van zo'n training, geweldig bedankt. Wellicht is het mogelijk om in een volgend artikel (misschien zijn er ook bepaalde vragen bij de lezers) wat dieper in te gaan op allerlei verschijnselen bij en achtergronden van een dergelijke groepsactiviteit. De man: 'Het was indrukwekkend, het gebeurde allemaal in een klein plaatsje in het zuiden van Frankrijk, in een kasteeltje waar allerlei groepen aan het werk waren, schilders, yoga, van alles en waar ook een groepstraining gegeven zou worden door ene Nadine Scott, wij hadden daarop ingetekend. We kwamen op de afgesproken begindag aan in de gedachte eerst maar eens rustig inschrijven, slaapplaats regelen en dat soort dingen, maar bij de balie werden we direct doorgestuurd met het bericht dat de groep al aan het werk was. Wij erop af, we dachten een mannetje of 20 aan te treffen maar we vonden een groep van wel 70 mensen, in een kring, iedereen zat zo'n beetje in hemdsmouwen vanwege de warmte, we streken wat verspreid neer, geen echt gastvrije sfeer van: kom jij maar lekker hier zitten, ook geen wrevel over ons te laat komen en ik vroeg met stemverheffing: 'Wie is Nadine Scott'en een betrekkelijk klein kordaat wijfje met een hele grote zonnebril en een Israëlisch hoedje op, zei: 'Ik ben Nadine Scott, ga maar zitten', dus wij zitten, want we vielen midden in een sessie binnen. Van andere Hollanders in de kring hoorde ik zo ertussendoor dat ze die morgen al begonnen was met 'movements', bewegingen. Daar werkte ze mee van halfelf tot halftwee, dat gebeurde lekker buiten, het was steeds prachtig weer, dat was rennen, schijnboksen, op handen en knieën gaan zitten en andere mensen met je schouders uit de kring duwen, zo met die koppen vlak bij elkaar als buffels, betrekkelijk ongevaarlijk en toch vreselijk indringend, daar kom ik straks wel op terug, en nu in de middag 'werkte' ze.

wants to work', wie wil er werken, niet zoals wij in onze trainingen heel voorzichtig zeggen: 'Mensen, het is pauze geweest, wiewilerin de tweede helft van de training iets te berde brengen', nee, het was heel direct, wie wil er werken, keihard toeterend om die kring te beschreeuwen. Het maakte een enorm circusachtige indruk op me. Een heel plomp en lelijk meisje stak iets van een beverige hand op, ging wat naar voren en schoof ook wat naar achteren en Nadine zei: 'Wil je nou werken of niet', keihard weer, het meisje zat wat te urmen over een moeilijke jeugd, vader en moeder, op een klassieke manier haar problemen verpakkend als je er eigenlijk niet aan wilt werken en opeens zei Nadine: 'Sta op en kom naar het midden' en daarna moest het meisje de kring rondrennen, af en toe bij iemand stilstaan en zeggen: 'Waar het eigenlijk om gaat, ik stond net wat te kloojen, maar mijn probleem is, ik ben verreweg het lelijkste meisje hier' en daar schrok ik enorm van, om dat zo maar aan iemand op te dragen. Dat kind deed dat en wou daarna

'Geen energie' Steeds werkte ze met individuen. De groep is niet meer dan praatpaal, kring waar je langs rent, mensen die je de huid volscheldt, nooit werkte ze langer dan 20 minuten met iemand, altijd eerlijk, als ze niks voelt bij iemands verhaal, dan zegt ze: 'Ik voel geen energie' tn dan doet ze ook niks, probeert ze niet haar gezicht te redden met een handige oefening of zo. Pas als ze iets voelt dan gebeurt het, geweldig trefzeker en vol zelfvertrouwen. Ik herinner me nu opeens een jongen die geweldig aarzelend zijn probleem begon te ver-

'Werken' Kennelijk was er net wat afgelopen en ze schreeuwde met een generaalsstem; 'Who

weer wat huilerig gaan zitten, maar Nadine zei: 'Nee, it is your feast, het is jouw partijtje, nou ga je door. Je gaat nog eens de kring ronden je kiest een paar mensen uit waartegen je zegt: ik ben weliswaar erg lelijk maar jij bent een enorme zak, of ik ben vies-dik, maar jij hebt een totale miskoop gedaan met die bril'. Zo moest ze weer rond en daar klaarde ze al erg van op, zo'n kring van 70 man biedt een natuurlijke scala van gramschap. Ik vond het een vreselijk goeie greep, ik dacht eerst wat haalt ze overhoop, maar nu kreeg dat kind de kans om vanuit een minus-positie echt terug te stoten. 'Stop', zei Nadine, 'ga es rond, kies iemand uit en zeg zonder meer iets aardigs, zo van: jou mag ik wel, misschien kunnen we vrienden worden', zo werd het helemaal afgerond. Ze bleef lelijk maar op een heel andere manier, er glom nu iets anders doorheen, die lelijkheid was niet meer haar enige herkenningspunt, ze ging betrekkelijk opgeruimd zitten, kreeg hier en daar es een hand op haar schouder, erg goed. Het knappe vond ik ook dat Nadine niet op die vader en moeder mikte, maar direct haar lelijkheid aanpakte. Dat had ze vaak, meteen zien wat er eigenlijk met iemand aan de hand was.

Jan Petri

13

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen