VU Magazine 1973 - pagina 490

kere kolonel Ignacio Hernandez vertrok met een groep kolonisten, waaronder een kapelaan, geïnteresseerde pioniers, en ter dood veroordeelde soldaten, die door toedoen van Villamil gratie hadden gekregen en naar de eilanden 'mochten' vertrekken. Koeien, geiten, en varkens waren ook bij de levende have. Op 12 februari 1832 werden de eilanden tot Ecuadoriaans grondgebied verklaard. Het eiland waar de plechtigheid plaatsvond, werd genoemd naar president Flores: Floreana.

Vredesoord De nieuwe kolonisten vonden een geschikte plaats vlakbij een waterbron in het heuvelland en noemden het Asilo de la Paz ('Vredesoord'), een naam nog in zwang bij de daar thans wonende Wittmer's. De daarop volgende maanden kwamen meerdere kolonisten. Binnen twee jaar was het een mengelmoes van politieke delinquenten, hoeren, en criminelen met generaal Villamil als hun gouverneur. De meer serieuze kolonisten gingen verloren in zo'n groep van dwangarbeiders. Toen Charles Darwin in

1835 arriveerde was er een bloeiende kolonie van 300 mensen. Ze dreven handel met walvisvaarders en voerden schildpaddenolie en een soort korstmos (bruikbaar als kleurstof) uit naar het vasteland. Villamil deed zijn best om te voorkomen dat de kolonisatie een strafkolonie werd, echter zonder succes. Teleurgesteld vertrok hij naar het vasteland. Hij liet generaal Mena als zijn plaatsvervanger achter, maar de regering benoemde een nieuwe gouverneur die de kolonisten tot zijn slaven maakte. Generaal Mena was het niet eens met deze methode van werken en vertrok naar San Cristobal met een aantal van zijn vrienden. Daar begon hij opnieuw.

Oproer Vanaf Ecuador kwamen nog meer politieke gevangenen (er waren er veel in die dagen!) naar Floreana, wat leidde tot een oproer in 1841. De gouverneur vluchtte naar het vasteland. Generaal Villamil kwam terug om te redden wat er nog te redden viel van zijn 'Vredesoord'. Vredestichten bleek onmogelijk, met een aantal van zijn volgelingen voeg-

De Krater van Fernandina 'stof en as en zwaveldampen, gelijk Galapagos in den beginne'

18

m

magazine

de hij zich bij Mena op San Cristobal. Villamil vertrok weer naar het vasteland. In 1845 leefde nog slechts een twintigtal 'vrijgelaten' gevangenen op Floreana, wat leidde tot een grootscheepse ontvluchtingsactie in 1852. Een gevangene van naam, Briones, (bekend als de piraat van Guayas) en zijn kornuiten maakten een plan om het eerste het beste schip dat bij Floreana ging ankeren te kapen. Een Amerikaans walvisschip, de George Howland, was het slachtoffer. De kapitein van het schip werd gedwongen naar San Cristobal te varen. Daar vermoordden ze de gouverneur, generaal Mena, en deden zich te goed aan de voorraden en levensmiddelen. En de 'George Howland' vertrok naar het vasteland waar ze dachten als helden te worden ontvangen. Het tegendeel bleek waar, ze werden ditmaal als moordenaars berecht, zonder gratie. Floreana en San Cristobal bleven verlaten achter.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen