VU Magazine 1975 - pagina 39

ten behoeve van zwarte ontwikkeling (op de N.G. Kerk Synode (!) werd meer dan eens gezegd: de regering heeft genoeg gedaan voor de zwarte mensen). Dit zijn de blanken waarover een zwarte predikant, wiens naam ik niet vrij ben om te noemen, het had toen hij zei: 'Zij zijn "fast asleep"; ze zien niet hoe de zwarten zich bewust worden van de situatie. Ze zijn er nauwelijks bewust van de polarisatie die met de dag toeneemt.' Deze blanken hebben een behoefte, net zoals wij allen dat hebben, aan bevryding; bevrijding van hun bevreesdheid, van hun schuld, hun vooringenomenheid en hardnekkigheid, hun gevoelens van superioriteit, hun blindheid, hun overtuiging dat zij het speciale volk van God zijn. De blanke Afrikaners hebben heel lang en hard moeten vechten voor hun verkregen rechten. Waarom kunnen ze dan niet begrijpen da er nu anderen zijn die hun rechten willen hebben en die net zo bereid zijn om daarvoor te vechten als de Afrikaners dat waren? Uiteraard probeer ik met bovenstaande niet te zeggen dat er geen bevrijde blanken zijn in

Zuid-Afrika. Ik heb blanke mensen ontmoet die wèl bevrijd zijn en sommigen die zelfs helemaal geradicaliseerd zijn.

De zwarte mensen De zwarte mensen van Zuid-Afrika zijn stemloos; ze zijn verdrukt en vertrapt; ze worden dagelijks gekrenkt en beledigd. Ze zijn niet vrij. Ze staan in hun eigen land onder het voortdurende dreigement van de bepalingen van het goddeloze apartheidsbeleid. Hun leiders worden aan de lopende band gebannen; in 1973 alleen waren 54 mensen op deze manier uit de samenleving gestoten, allemaal leiders van zwarte organisaties en bewegingen. Maar wat misschien nog erger is, is de hersenspoeling die ze vanaf hun eerste bewuste momenten hebben moeten ondergaan, waarbij ze kwamen te geloven dat ze minderwaardig en inferieur zijn t.o.v. de blanken, omdat ze niet blanli zijn. De blijvende geestelijke schade die hierdoor vooral bij kinderen veroorzaakt wordt is een van de meest hartverscheurende dingen die te bedenken zijn. Elke vader en elke moeder be-

Vroeger schoolgebouw van de 'kleurlingen' in Stellenbosch. Dit gebouw staat leeg maar mag niet gebruikt worden door de 'kleurlingen' omdat het in een 'blank' gebied staat, terwijl de kleurlingen een groot tekort aan schoolfaciliteiten hebben In hun nieuwe gebied, zó dat hun kinderen in ploegen naar school moeten.

grijpt dat intuïtief. Een zwarte studentenleider zei in Johannesburg: Wat ik de blanken het allermeest kwalijk neem is dat zij mij een onduldbaar en toch bijna onoverkomelijk minderwaardigheidsgevoel hebben bezorgd. Ook de zwarte Afrikanen hebben bevrijding nodig; ze moeten in de eerste plaats bevrijd worden van deze gevoelens van minderwaardigheid tot zelfbewustheid, zwart bewustzijn en 'self-sufficiency'. Deze bevrij ding verspreidt zich tegenwoordig in versneld tempo onder de zwarte Zuidafrikanen. Er zijn tal van zwarte nationale en lokale organisaties die het bevorderen daarvan tot taak en doel hebben: veel jeugdorganisaties, de nationale studentenbewegingen (w.o. SASM en SASO - Suid Afrikaanse Studenten Organisatie), verschillende politieke organisaties (o.a. de Black People's Convention), de Black Community Programmes organisatie, de Black Renaissance beweging, het Instituut voor Rassenverhoudingen etc. (uitvoerige informatie over deze organisaties en de de vele zwarte bewustzijnsbewegingen is te vinden in: Mafika Pascal Gwala, Black Review 1973, Durban, 1974, te verkrijgen bij het Christelijk Instituut, 80 Jorissenstraat, Braamfontein, Republiek van Zuid-Afrika). Het Cl. speelt ook een belangrijke rol in deze bevrijding. In de tweede plaats moeten de zwarte mensen uiteraard ook daadwerkelijk bevrijd worden van hun babylonische captiviteit in eigen land tot een volledige, volwaardige en gelijkwaardige participatie in alle aspecten van het nationale leven van dat land. Maar vóórdat deze tweede fase van de bevrijding plaats kan vinden moet de bevrijding tot zwart-bewustzijn een vergevorderd stadium hebben bereikt, en er zijn vele aanwijzingen dat het al bijna zo ver is. Er zijn ook tekenen dat de bovengenoemde blanke bevrijding vorderingen maakt; zij blijft echter ver en ver achter bij de zwarte bevrijding tot 'self-reliance'. En dit kan uiteraard tragische gevolgen hebben, want een vreedzame oplossing in ZuidAfrika vereist een zwarte en blanke bevrijding die min of meer gelijktijdig vorderen. Wanneer dit niet gebeurt gaat de spanning en polarisatie meetkundig toenemen, wat daar ook duidelijk waarneembaar is. Voortgaande spanning leidt tot explosie. De enige manier om dit te voorkomen in Zuid-Afrika is tot een radicale ommekeer van het staatsbestel te komen. Het zal niets baten wanneer de regering alleen een paar - of zelfs veel - concessies maakt t.o.v. de apartheidsbepalingen, wanneer zij veranderingen teweeg brengt binnen het raamwerk van afzonderlijke ontwikkeling. Dergelijke verandering heeft ds. Theo Kotze van het Christelijk Instituut onlangs gekarakteriseerd als louter "etalage versiering", ontworpen om de wereldopinie gunstig te stemmen (Sunday Tribune, november 10 1974). Zoals Rene de Villiers, parlementslid voor de Progressieve Partij, het frappant 37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen