GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1975 - pagina 68

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1975 - pagina 68

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

Bezorgd over het lot van de politieke gevangenen kwamen Nederlandse kamerleden vorig jaar september uit Indonesië terug. In het enkele weken geleden uitgekomen officiële verslag van de reis werd de bezorgdheid nog eens opnieuw onder woorden gebracht. Bij hun vertrek in augustus hadden ze een open brief meegekregen van PvdA- en NVVjongeren en Landelijk Overleg Grondraden (LOG) waarin werd gesteld 'de regering Soeharto bestaat bij de gratie van toenemende terreur' en 'democratische rechten en politieke vrijheden zijn ontstolen aan het Indonesische volk'. Zo schrijf je het niet in een officieel stuk als je betrekkingen wilt blijven onderhouden, ook al wellen deze gedachten in je op. Maar hoe zeg je het dan wèl als burger van een voormalige koloniale mogendheid? Menige Nederlander tobt 25 jaar na de souvereiniteitsoverdracht met dit probleem. Ook de medewerker, die voor VU-magazIr.e een vervolg schreef op artikelen, die hij 'n jaar geleden in ons blad publiceerde.

re echelons vrijwel allen al boter op hun hoofd hebben) komt het er ongeveer in de praktijk op neer dat het dorpshoofd bepaalt wat en hoe en voor wie er in het dorp iets gebeurt. Voor de werkverschaffingsprojecten betekent dit dat de boeren die aangewezen worden vaak juist diegenen zijn die in een afhankelijke relatie tot hem verkeren. Door hun deze nieuwe gunst te geven, weliswaar tegen de helft van het officieel vastgestelde bedrag vergroot hij deze afhankelijkheid en versterkt daarmee niet alleen zijn politieke positie, maar ook zijn economische, want het zijn voor desaverhoudingen fikse bedragen die je op deze manier kunt 'besparen', al moetje dan wel een 10% aan de 'controlerende' ambtenaren afstaan. Dat dit geen geheime zaken meer zijn, alleen bekend aan een groepje insiders, bewijst de regelmatige vermelding ervan in de kranten, zoals een recent voorval in West-Java waarbij alleen al in 23 desa's op deze manier Rp. 20 miljoen (pIm. f 125.000) verdween, zulke berichten lijken op het eerste gezicht enig effect te hebben maar bij nadere beschouwing blijken ze eigenlijk alleen de totale ellende te weerspiegelen. Want zoals een cynisch bericht in de krant onlangs vermeldde, indien werkelijk allen die in de rijst intensificatieprojecten fraude gepleegd hebben gerechtelijk vervolgd zouden worden dan zou dat voor WestJava alleen al 60% van alle dorpsfunctionarissen betekenen. Hetgeen neerkomt op

'K33RPUNr' IN INDONESIK Betjaks in Djakarta 22

enkele duizenden gevallen en als men dan bedenkt dat er op dit moment slechts een capaciteit is van enkele honderden corruptiezaken per jaar die de rechtbank kan afwikkelen dan lijkt de situatie wel uitzichtloos. Dit wordt nog eens versterkt door het feit dat door al die relatief kleine zaakjes de echte corruptie buiten schot blijft. En het is uiteindelijk deze grote corruptie die zich tot op het hoogste niveau afspeelt, naar de grootte waarvan men slechts kan gissen, die naar beneden toe zo'n fataal effect heeft. Waarop men dus kan concluderen dat binnen de structurele verhoudingen de grotere sommen geld slechts averechts werken en de ideële doeleinden van vele programma's, die juist de laagste bevolkingsgroep willen bereiken, verder lijken dan ooit. In dit verband is het niet verwonderlijk dat onlangs een vooraanstaand intellectueel zich op een congres afvroeg of al die 'inspanning', al die programma's van het Tweede Vijfjaren Plan wel enig zin hebben indien er niet eerst een totale structurele verandering plaatsvindt. Zo'n opmerking mag men (nog) vrij maken op congressen maar mogen niet in de krant. Het is een typerend voorbeeld hoe de overheid toch probeert de 'interne' informatiekanalen open te houden maar bang is voor elke openbare discussie van principiële vragen, zoals bijvoorbeeld de richting die de ontwikkeling van dit land uitgaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1975

VU-Magazine | 484 Pagina's

VU Magazine 1975 - pagina 68

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1975

VU-Magazine | 484 Pagina's