VU Magazine 1977 - pagina 210

De geschiedenis leert ook andere lessen door dr. D. Th. Kuiper, lector in de sociologie Wie het voornemen heeft op 25 mei op het CDA te stemmen, zal dat doen omdat hij vertrouwen heeft in denkbeelden en programma van het CDA en omdat hij wenst dat het CDA in de volgende kabinetsperiode een zo groot mogelijke invloed heeft. Iemand die CDA stemt zal dat natuurlijk niet doen vanuit de gedachte dat socialisten dan wel liberalen de sterkste positie in een toekomstig kabinet zouden moeten innemen. Natuurlijk kan iemand die CDA stemt vanuit de primaire doelstelling de invloed van het CDA mogelijk te maken, daarnaast een min of meer duidelijke opvatting hebben over de wenselijkheid van een bepaalde politieke combinatie op basis van de verkiezingsuitslag. Of die combinatie er komt, hangt echter niet alleen van

het CDA af. Trouwens: ook een stem op PvdA of VVD verzekert de kiezer niet de door hem gewenste combinatie: de partij van zijn keuze kan immers-nolens of volens-in de oppositie verzeild raken. Het bovenstaande maakt duidelijk, dat er geheel andere probleem-stellingen mogelijk zijn dan die waarmee het artikel van mijn vriend en collega Van Putten begint. Mij leert de geschiedenis allereerst dat het door Van Putten gestelde probleem dateert uit de 50-er jaren toen VVD en PvdA elkaar wederzijds begonnen uit te sluiten. En hoewel ook ik van mening ben dat sinds 1963 binnen het aldus tot stand gekomen kader de CDA-partijen bepaald niet vlekkeloos geopereerd hebben, lijkt het me goed, na Van Puttens belichting van het middenpaneel van het Nederlandse politieke drieluik, de beide, in grootte verschillende, zijpanelen in het zonnetje te zetten. Een eenvoudige vergelijking met de buurlanden België en Duitsland leert immers dat het ..kiezen" of delen'"-

trauma dat de Nederlandse politiek sinds 20 jaar in zijn ban heeft, niet op een soort geseculariseerde scheppingsordinantie berust, in Duitsland kunnen socialisten en liberalen samenwerken, terwijl in België partnerwisseling, en zelfs een drie-partijenkabinet, op basis van de verkiezingsuitslag niet tot de door de nieuwe moraal taboe-verklaarde zaken behoren. De geschiedenis leert bovendien, dat de samenwerking tussen socialisten en christen-democraten in 1958 met wederzijds goedvinden werd beëindigd. Nadat op de ,,Fakkeldragersdag" was gebleken dat sterke krachten in de PvdA daar niet afkerig van waren, sprak PvdA-minister Hofstra het onaanvaardbaar uit over een ondergeschikt KVP-amendement dat voorstelde een bepaalde tijdelijke belasting niet met twee maar met één jaar verlengen. De socialisten traden uit en maakten zo mede op termijn de weg vrij voor een andere combinatie. Toen het door de AR-leiders Bruins Slot en Berghuis voorgestane her-

m

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen