VU Magazine 1977 - pagina 241

1 ^ magadrtë 19

over risico's

Met enige schrik vernamen Noordzeevissers, Schotse, Britse, Nederlandse, Duitse, Deense en Noorse badplaatsen en Noord-Europese milieubezorgden in het algemeen dat zaterdagmorgen 23 april midden op de Noordzee een oliepijp was gaan spuiten. De eerste paniekberichten spraken van de grootste olieramp aller tijden.

Dagenlang volgden velen in spanning welke kant de snel groeiende oliepias uit zou drijven. De politieke spanning, die de spuiter in Noorwegen veroorzaakte, werd nog aangewakkerd door een opstekende zuidwestelijke wind. Precies een week duurde de spanning en verwarring rond het lek op het olieplatform Bravo, net lang genoeg om Noorse socialisten nog enige actuele teksten te verschaffen voor leuzen op 1-mei spandoeken. Maar het acute gevaar was daags tevoren reeds geweken. En even snel als de spuiter in het nieuws was gekomen, verdween het ongeluk weer uit de belangstelling. Het viel, zo stelde men opgelucht vast, allemaal nogal mee. Noord-Europa was met de schrik vrij gekomen en zeker in Nederland ging men snel over tot de orde van de dag, zijnde een verkiezingsstrijd, waarin-althans in de publiciteit-de belangrijke vraagstukken, die opdoemen, nauwelijks een rol speelden. Niet duidelijk is wat 's werelds bekendste olierampdeskundige Paul „Red" Adair bewoog om op 11 mei Nederland nog even ajin het schrikken te maken metz'n mededeling, dat half Nederland zou moeten worden geëvacueerd wanneer zich hier een olieramp zou voltrekken ais in hetEkofisk-veld. De Nederlandse Aardolie Maatschappij zei niet te begrijpen -wat de Amerikaan bedoelde. En zelfs de meest wantrouwige leek kon zich daarbij niets of weinig voorstellen. Typerend voor de sfeer van verwarring in de publieke voorlichting was het bericht wel. Welke „deskundige" moet men nog geloven? Duidelijk wordt inmiddels dat in de onafwendbaar naderende energiecrisis hetgebrek aan vertrouwen in wat de verschillende deskundigen te berde brengen een risico-factor op zichzelf kan worden. Aannemelijk is het dat de westerse landen bereid zullen zijn tot het nemen van steeds hogere risico's om hun door energieschaarste bedreigde levensstijl te rekken, maar als een helder zicht ontbreekt op de omvang van de risico's in mede van de publieke opinie afhankelijke lichamen, verhoogt dat de kans op een gevaren scheppend beleid (rampen- en olieoorlogen). De geschiedenis van de mens en de aardolie noopt in ieder geval tot . de erkenning dat hierbij tot dusver niet gesproken mag worden van een wijs rentmeesterschap maar van een aaneenschakeling van kortzichtigheden, deels veroorzaakt uit beperkte kennis, deels omdat alle beslissingen genomen werden op grond van een deelbelang, (eigen land, eigen onderneming, eigen generatie, eigen auto).

Optimisme verdwenen VU-geoloog prof. dr. J. R. van der Fliert, vroeger-o.a. op Borneo - betrokken bij het opsporen van olieiagen, herinnert zich hoe hij nog maar twaalf jaar geleden, in 1965 een lezing hield voor SSR-Delft over het probleem dat de olie opraakte en dat we eigenlijk nog maar voor een paar tientallen jaren over olievoorraden beschikten, bij een voortgaande stijging van het gebruik. Wat betekende dat nu eigenlijk? „Is dat nu iets als 'apres nous Ie deluge'? Wat zijn we bezigtedoen?lsheteenwaardevollegrondstof of niet? Ruim tien, twaalf jaar geleden kreeg ik als reactie: nou

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen