VU Magazine 1978 - pagina 225

IZI magazine 3

Slum-project Karachi: reden om te blijven hopen

„Het g^^t erom dat deze mensen recht op wonen krijgen'' Karachi, de grootste stad in Pakistan heeft vijf miljoen inwoners. Naar schatting twee miljoen van hen wonen illegaal in zelf gebouwde onderkomens. Er bestaan in en om Karachi enige honderden illegale krottenwijken, ,,slums" worden die in de literatuur genoemd, of ,,squatter towns " . In Karachi spreekt men van,,basti's'', een term die ook in dit verhaal wordt gebruikt. Ze bestaan, maar het is wel een bedreigd bestaan. Er zijn basti's die van gemeentewege al twee of drie keer met de grond gelijk zijn gemaakt en daarna door de bewoners weer zijn opgebouwd. Met grote hardnekkigheid en nog grotere vindingrijkheid verzetten bewoners zich tegen de bulldozers. Een voorbeeld: in een der basti's die moet verdwijnen is de bulldozer aan het werk getogen. De bewoners vragen zich radeloos af, hoe ze het gevaar, dat hun huizen bedreigt kunnen keren. In één nacht wordt er dan een begraafplaats, slechts bestaande uit zerken, aangelegd, van enkele honderden meters lang. dwars over het traject dat de bulldozer zal gaan. De volgende dag keert die onverrichter zake huiswaarts, want een begraafplaats verwijderen, dat geeft moeilijkheden. De impasse wordt op hoog ni-

niveau besproken. Men komt er niet uit. Dus gebeurt er niets. De basti bestaat nog; de begraafplaats fungeert nog altijd als een soort demarcatielijn. Ander voorbeeld: een van de basti's is gebouwd op het tracé van wat ooit een spoorlijn moet worden. Een hachelijke plek. Om hun huizen tenminste voorlopig veilig te stellen, hebben de bewoners een hooggeplaatst politicus weten over te halen de eerste steen te komen metselen voor een moskee. Deze moskee is er nooit gekomen, maar zolang deze politicus in functie is, zal geen bulldozer het wagen in de buurt te komen.

Afblijven Er bestaan legio van zulke verhalen. De allerarmsten van Karachi verdedigen het enige dat ze bezitten, hun hui-

Een gezin dat zich illegaal gevestigd had, moet verhuizen naar een andere, eveneens illegale plaats. Het vervoer vindt plaats met een vrachtwagen van de gemeente Karachi.

Dr. J. J. van der Linden (foto: Peter Wolters. AVC-VL).

zen. met grote verbetenheid en met de rug tegen de muur. VU-onderzoeker dr. J.J. Van der Linden (niet-westers socioloog) die jarenlang bij een slumverbeteringsproject in Karachi betrokken was (en nog is) schetst tegenover VU-magazine de positie van de basti-bewoners en de betekenis die hun zelf gemaakte huizen voor hen hebben. ,,Het gaat om mensen, die geen kant op kunnen. Ze hebben niet.s te vertellen: zullen ook nooit iets te vertellen krijgen. Voor hun kinderen kunnen ze maar weinig hopen; vrijheden hebben ze vrijwel niet. Behalve in de basti's; daar hebben z.e dan toch in ieder geval de vrijheid om hun eigen woningen naar eigen inzicht te bouwen. Als de arme sloeber die niets zal bereiken, die hard moet zwoegen om zijn kinderen te eten te kunnen geven, na twintig jaar in een stenen huisje woont, dat hij zelf heeft gebouwd en dat hij je vol trots laat zien (,,moet u kijken, dat achterkamertje heb ik zo gedaan. Handig, vindt u niet?") dan vind ik datje daar met je tengels moet afblijven. Geef ze meer kans, meer ruimte om dit te doen". Daar komt nog een belangrijk ding bij. Wie in de loop van de jaren het een en ander heeft geïnvesteerd in zijn huis. die heeft een vast bezit, dat op een informele manier kan worden gebruikt als pand. Het bankwezen ligt volstrekt buiten het bereik van de basti-bewoners . Hebben ze nu een huis dat iets is

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen