VU Magazine 1978 - pagina 231

Wl magadne 9

doe-het-zelf-branche) die konden aantonen dat ze alleen in een gespreid patroon de kans hadden economisch te overleven; in een winkelcentrum zou men onvoldoende vloeroppervlak krijgen. Uit het onderzoek bleek, dat zowel bij ondernemers als bij consumenten (en in zekere zin ook bij de deskundigen) sprake was van een soort twee-deling: door de ondervraagde consumenten en ondernemers die zich uitspraken voor het geconcentreerde patroon werden vooral zakelijk-rationele argumenten voor die keus aangevoerd. Door degenen die kozen voor een gespreid patroon, werden vooral argumenten genoemd die te maken hadden met sfeer en sociaal contact. Die laatste voorkeur kun je bij consumenten goed voorstellen, maar er waren dus kennelijk ook ondernemers die hierover niet uitsluitend in commerciële termen dachten. Ja. Een aantal van hen had meer oog voor sfeer en contact dan we geneigd zijn te denken van moderne ondernemers. Dat geldt ook voor de nietcommerciële sector. Een directeur van een scholengemeenschap is een heel andere figuur, heeft andere doelstellingen en motieven dan een directeur van een betrekkelijk kleine mavo die graag intense contacten heeft met leerlingen en collega's. Dat onderscheid kwamen we ook tegen bij de winkels. De chef van een supermarkt met enkele tientallen werknemers, is een ander type dan de man die z'n winkel zelf runt. In het gespreide patroon kwam je nogal eens mensen tegen die zich afzetten tegen concentratie, omdat men er tegen op zag, door ondernemerszorgen te worden gekweld. Men bleef dan liever in z'n zaak van hooguit honderd vierkante meter, waar alles goed was te overzien. Overigens was het niet zo, dat de ondernemers in de winkelcentra zich en bloc voor concentratie uitspraken en waren er ook die hun zaak

liever in een gespreid patroon hadden willen hebben. Het omgekeerde kwamen we ook tegen: er waren ondernemers in het gespreide patroon die liever in een winkelcentrum hadden gezeten. Er bestaan dus nogal wat nuances. Is te verklaren waarom allerlei voorzieningen desondanks toch overwegend geconcentreerd wordt neergezet? In het laatste deel van ons onderzoek hebben we geprobeerd daarop een antwoord te vinden. We hebben gesproken met allerlei instellingen in de beleidsvoorbereidende en uitvoerende sfeer (zoals woningbouwverenigingen, project-ontwikkelaars, onroerend goed- en verzekeringsmaatschappijen, gemeenten, enz.). De vraag die aan al die instellingen werd voorgelegd kwam neer op:

laten de huidige instrumenten voldoende ruimte voor het ene, dan wel voor het andere patroon of zit er in het huidige bestaande juridische instrumentarium als het ware al een concentratiemechanisme ingebouwd? Welnu , dat laatste kwam er niet uit. Met de regels die thans bestaan, kan zowel concentratie als spreiding worden verwezenlijkt. Anders ligt het bij de financiële instrumenten. Daar kunnen (en worden) wel degelijk impulsen gebruikt om het één of het ander te bevorderen. Ik noem maar wat: wanneer een projectontwikkelaar verneemt dat er wordt gestreefd naar spreiding van voorzieningen, zal hij proberen daar verandering in te brengen, want spreiding is niet in zijn belang. Wat kan er dan terecht komen van spreiding wanneer een gemeente zich daarvoor zou uitspreken?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen