VU Magazine 1978 - pagina 328

yn magazine 18 den op specifieke stappen te ondernemen voor ontwapening. Hiervan is weinig terechtgekomen maar het verdrag discrimineert wel tegen die landen die noch nucleaire kennis voor vreedzaam gebruik hebben, noch kernwapens. Door dit gedrag plaatsten de kernmogendheden zich in een positie die het hen mogelijk maakt de anderen te vertellen: Zover en niet verder. Zoals zovelen eiste India ook ontwikkeling in plaats van bewapening en riep het op tot de vorming van een fonds dat studies mogelijk maakte ten behoeve van ontwapening, geweldloze actie en manieren om bommen en kogels te vervangen door brood en boeken.

Singapore Koh uit Singapore was een van de laatste sprekers. Hij had iedereen horen zeggen dat ze tegen de wapenwedloop waren zodat hij in zijn speech de vraag stelde wie er dan eigenlijk verantwoordelijk voor de wapenwedloop is. Zelf kwam hij tot de volgende konklusie. „ Ten eerste, de wapenwedloop is een universeel fenomeen, hoewel de helft van de militaire uitgaven voor rekening komt van de VS en de USSR alleen. Ten tweede, we zijn allemaal verantwoordelijk, hoewel natuurlijk in verschillende mate. Ten derde, als we de wapenrace willen verminderen, moeten we allemaal onze eigen houding kritisch onderzoeken, en niet alleen maar trachten om de blaam en verantwoordelijkheid op anderen te schuiven." In de periode sinds 1945, zijn er 133 oorlogen uitgevochten, waarbij 80 landen waren betrokken en 25 miljoen werden gedood. Hieruit konkludeerde Koh dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zelden in staat is geweest haar verantwoordelijkheid te dragen voor het handhaven van internationale vrede en veiligheid. Wat is er misgegaan met de veiligheidsraad? Koh: „Om te beginnen kan de Veiligheidsraad alleen werken als er een overeenstemming bestaat van nationale belangen onder de vijf permanente leden. Ten tweede is de Veiligheidsraad soms niet in staat om sancties in te stellen tegen degenen die de principes van het Handvest van de VN schenden en de internationale vrede bedreigen. Dit omdat de schenders permanente leden van de Veiligheidsraad zijn of hun vrienden. Ten derde, de 15 leden van de Veiligheidsraad zijn geen onpartijdige bewakers van internationale vrede en veiligheid. Ze zijn de vertegenwoordigers van regeringen van staten en ze zijn voornamelijk gemotiveerd door hun korte-termijn, nationale zelfbelang, meer dan door de belangen van de internationale geme/enschap." Koh vond dat een ieder het recht had zich tegen de nucleaire wedloop uit te spreken omdat een kernoorlog de hele mensheid bedreigt. De derde wereld-landen zouden specifieke actie moeten ondernemen door onder andere regionale overeenkomsten voor beperking van de conventionele wapenwedloop. Dit zeker in Afrika en Azië. Ondanks dat de derde wereld verscheurd is door konflikten en geschillen gebaseerd op verschillen

van ras, stam, godsdienst, taal en ideologie moet de derde wereld, volgens Koh, leren om geschillen met vreedzame middelen uit te vechten.

Vredesoi^anisaties Men zou verwachten dat vredesorganisaties de eerste keer dat zij in de VN het spreekgestoelte betraden, geen blad voor de mond zouden nemen om de schijnheiligheid van regeringen te bekritiseren. In tegenstelling tot diplomaten behoefden zij geen prestige en belangen van landen te vertolken. Het was aan hen om de gewone mensen te vertegenwoordigen. Om het voor de niet-overheidsorganisaties in de toekomst niet bederven, drukten zij zich evenwel voorzichtig en indirect uit. De inzichten van de zes wetenschappelijke instituten en van de 25 vredesorganisaties vonden bij veel landen echter bij voorbaat al geen gehoor. Men kwam eenvoudigweg niet toen deze het woord voerden. De vele kundige en konstruktieve voorstellen van die zijde maakten dan ook geen kans om in de aanbevelingen van de officiële documenten opgenomen te worden. Gelukkig ligt de kracht van deze organisaties vooral buiten de VN en kunnen zij via hun achterban hun voorstellen alsnog onder de aandacht van regeringen brengen. Door veelvuldig te appeleren aan morele en ethische, universele maatstaven drukten sommigen twijfels uit aan de plichtsvervulling van de landendelegaties. De Nigeriaanse vertegenwoordiger van de Organisatie van Traditionele Religies in Afrika, Onyioha, zei bang te zijn dat de zitting een zoveelste langdurige oefening in de taalkunde van diplomatie zou zijn.

Een Japanse vredesgroep bracht 20 milioen handtekeningen mee voor volledige mi titaire ontwapening.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen