VU Magazine 1978 - pagina 360

Bondgenootschappelijke samenwerking zou in het belang van de patient zijn, maar voorlopig is het nog oorlog. Van de zijde der tandartsen werd er ook op gewezen dat er na plaatsing van een prothese veranderingen in de mond van de patient optreden, die in de gaten moeten worden gehouden.

Malafide Scherper nog dan drs. Schoemaker liet de heer Brouwer zich uit over de zgn. tandheelkundige inrichtingen. ,,De malafide praktijken van de Rotterdamse inrichtingen zijn een exponent van de situatie dat de Nederlandse patiënt vogelvrij verklaard is. Handige reclamemensen spelen hierop in, door via huis-aan-huis foldertjes de mensen te verleiden tot het aanschaffen van vederlichte nylongehitten, met alle weefselvernielende gevolgen van dien." , .Is er dan helemaal niemand tevreden met de huidige situatie?" zo vroeg de heer Brouwer zich af. ,,Natuurlijk wel. De kleefpoederfabrikanten". Inderdaad ziet de consument steeds meer advertenties verschijnen van de-

ze tak van industrie, die plakmiddeltjes aanbieden voor slechtzittende kunstgebitten. De ellende moet wel groot zijn. Hoe groot, weet niemand precies. Dat ,,de gebitsinvalide" de weg naar tandprotheticus heeft gevonden, bleek op 8 juni in het mondeling overleg tussen de vaste kamercommissie voor de Volksgezondheid en de staatssecretaris van Volksgezondheid, zei de heer Brouwer. ,, Vergoeding van zijn prothese via het ziekenfonds is er echter niet bij. Bij sommige laboratoriumhoudende tandtechnici bestaat de angst, dat wij het werk uit de laboratoria halen. Mijns inziens zullen er meer tandtechnici nodig zijn, opdat tandartsen zich nu bezig kunnen houden met zinvollere konstructies op het restgebit, om nog niet te spreken van implantaties. Bij diverse laboratoria is de protheseafdeling opgedoekt en in weer andere wordt het werk van deze afdeling grotendeels door jeugdige aspiranttechnici uitgevoerd zonder vooruitzicht op een betere vakopleiding. Overbodig te zeggen, dat deze fabrieksmatige pro-

Een blinkend spoor door dr J. Roelink Deze maand is het 100 jaar geleden dat het eerste krantenberichtje verscheen waarin plannen gemeld werden voor de oprichting van de Vrije Universiteit (zie de rubriek De Standaard 100 jaar geleden). „Daarin kon wel eens een toekomst zitten, omdat er een beginsel in steekt", schrijft De Standaard erbij. Hoe die 100 jaar zijn verlopen beschrijft dr J. Roelink in het boek ,,Een blinkend spoor", dat begin volgend ja,ar zal verschijnen. Het is een uitgave van de Vereniging voor Wetenschappelijk Onderwijs op Gereformeerd Grondslag. De prijs van dit met dö foto's geillustreerde boek wordt ƒ 30,-, maar wie het nu al bestelt (tot eind december) betaalt slechts ƒ 25,-. Onderstaande bon kan in open enveloppe zonder postzegel verzonden worden aan: Vrije Universiteit Antwoordnummer 1771 Amsterdam Naam:. Adres: Plaats:. verzoekt toezending van exemplaren van het gedenkboek ,,EEN BLINKEND SPOOR". Gelijktijdig met deze bestelling doe ik u het verschuldigde bedrag ad ƒ per giro toekomen. Het is mij bekend dat het boek in de tweede helft van februari 1979 zal worden toegezonden. (handtekening)

duktie ten koste gaat van de kwaliteit van het werk, de prothese."

Gesprek ,,Waarom blijft de Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde ( . . . ) steeds weigeren om tot een gesprek te komen?" vroeg de heer Brouwer zich af. In de panel-discussie ging hij nog iets verder door de stellen dat vanuit de professie ,,nog nooit" een hand was uitgestoken ter verbetering van de opleiding van tandprothetici, maar toen werd hij door prof. Sillevis Smit op de vingers getikt. Er is een gesprek geweest ,,maar dat heeft u verbroken." De heer Brouwer gaf het toe. ,,Dat was 'nfout van het voormalig beleid. Voorheen is de boot afgehouden, maar dat beleid is totaal omgedraaid.'' Prof. Sillevis Smit: ,,Mag ik concluderen, dat de organisatie van Ned. Tandprothetici een verdere gedachtenwisseling over de tandheelkundige verzorging op prijs stelt? En dienovereenkomstig ook wil handelen? Is dat juist?" Brouwer: ,,Dat is juist." En daarmee was van althans één partij de onderhandelingsbereidheid vastgesteld. Dat de jubilerende sub-faculteit zich min of meer aanbood als bemiddelaar in het conflict, vloeide bijna logisch voort uit de uitnodiging aan de georganiseerde tandprothetici om een bijdrage aan het congres te leveren. Het toneel overziend lijkt het VU-Magazine dat de tandartsenorganisatie wat in het defensief is geraakt. Het probleem lijkt de samenwerkingsbereidheid. Dat de autoriteit van de protheticus (hij is opgeleid voor 'n puur technische taak) geringer is dan die van de arts, zal bij de patiënt, die zich wellicht meer cliënt dan patient voelt, geen bezwaar ontmoeten. ,,Ver gis u vooral niet," waarschuwde een der sprekers de prothetici, ,,Menigeen in de zaal weet hoe moeilijk het is om met de patient te praten. Als de prothese past, is 't geen probleem, maar als het NIET past, dan bent u knap om die patient te vertellen dat 't toch een goede prothese is en dat-ie toch moet voldoen op den duur." In ieder geval is het laatste woord aan de overheid. leden van regering en parlement, leken dus, en dan nog wel van een generatie waarvan het gebit min of meer is opgegeven. Al zijn politici daarop niet geselecteerd, wie weet komen op die manier dan toch nog enige patiënten/cliënten aan het woord. (v.K) 'M

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen