VU Magazine 1978 - pagina 226

IZI magame4

gaan voorstellen, dan kunnen ze in voorkomende gevallen bij vrienden en buren aankloppen om een lening. Want die hebben in ieder geval de zekerheid, dat de schuldenaar niet met de noorderzon zal vertrekken. Zijn huis houdt hem vast; zijn huis kan hem bovendien geld opleveren; hij kan het geheel of gedeeltelijk verhuren en - in het uiterste geval - verkopen. Verbetering De grote waarde die hun huizen in meer dan één opzicht voor de bastibewoners vertegenwoordigen, maakt dat er in de basti's een duidelijk potentieel kan worden aangetoond voor ,,self-improvement", dat wil zeggen dat in de wijken gaandeweg zonder dat iemand zich er mee bemoeit, verbeteringen intreden. Van der Linden deed onderzoek in 251 basti's; in 60 gevallen stagneerde de verbeteringen;'in 58 van die 60gevallen kon worden aangetoond, dat de stagnatie te wijten was aan acties van de overheid (vaak betekende dat de dreiging van de bulldozer). De basti-bewoners investeerden dan niet in hun huizen, of in ieder geval minder dan elders. Van der Linden: ..Onze meest fundamentele aanbeveling aan de autoriteiten in Karachie is, dat dit potentieel in de basti's niet zou moeten worden gefrustreerd, maar

dat er gebruik van zou moeten worden gemaakt". Sinds medio-'77 loopt er in Karachi een project om in deze zin te werken aan verbetering van de basti's. Daarbij is ook een (door het ministerie van ontwikkelingssamenwerking betaald) VU-team betrokken. Dat dit project ter hand is genomen, betekent een ombuiging van het beleid. Het stemt Van der Linden voorzichtig optimistisch. Voor het eerst heeft hij het idee, dat er nu in een goede richting wordt gewerkt en dat de bijdragen van onderzoekers daaraan, verder zal kunnen gaan dan htt,,leveren van enkele strekkende voeten papierwerk". Onderzoek Hoe was de positie van de onderzoekers vanaf het eind van de jaren-60 in Karachi? Een paar grote sprongen door de historie: op verzoek van het Algemeen Diaconaal Bureau, dat bemoeienis had met een van de basti's, werd in '68 onderzoek gedaan door twee VU-mensen, naar de mogelijkheden verbetering aan te brengen in de omstandigheden van de mensen die in die basti woonden. Ze kwamen tot de slotsom dat niet zozeer het ADB, als wel de gemeente Karachi werkelijk iets aan de omstandigheden zou kunnen veranderen. Hun rapport trok de

aandacht van de Pakistaanse Planning Commissie. Die vroeg om meer. Tussen 1970 en '75 werd, door de universiteit van Karachi en de VU samen, een project uitgevoerd. Er zou een inventaris worden gemaakt van wat er aan basti's bestond; hoe die naar verschillende typen konden worden ingedeeld en er zouden een aantal dieptestudies in enkele basti's worden verricht. Al in een vroeg stadium werden waar dat maar mogelijk was, aanbevelingen gedaan aan de gemeentelijke overheden, over zaken die, naar het inzicht van de onderzoekers, alvast zouden" kunnen worden aangepakt in de basti's. Dat ging niet zo vlot. Nog afgezien van (vaak technische) bezwaren, die werden geopperd, was het vooral ook de weinig overzichtelijke bestuurlijke structuur in Karachi, die het moeilijk maakte zaken van de grond te krijgen. Er bestonden niet minder dan zestig verschillende instanties, die direct of indirect, te maken hadden met de problematiek van de basti's. De coördinatie tussen deze instanties was nu niet meteen optimaal, om het eens netjes te zeggen. Het afscheiden van rapporten, het lobbyen, de pogingen om de interesse te wekken van de overheden, leverden jarenlang weinig op. Maar het was niet voor niks geweest, zo bleek later.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen