VU Magazine 1978 - pagina 248

]ff} magazine 26 ?svf^*gy^ W0P^Ê,

voor wetenschappers, achtte Klein „gebakkenwind-verhalen" en „poeha-verhalen".

„ W e moeten toe naar een goede verantwoordingsstructuur. Iemand die z'n .zaken goed voor elkaar heeft, wil ook verantwoording afleggen voor het feit dat hij een salaris toucheert dat tot zo'n vijf keer zo ruim is als dat van de modale werknemer.". Uit de s t r o o m van protesten kiezen w e de volgende: „Soms moet zelfs bestuurswerk thuis gedaan worden. In feite werken vele docenten veel langer dan de nu geëiste 40 uur, maar ze doen het grootste deel van hun werk buiten de vaste verplichtingen van college-uren, spreekuren en vergaderingen op een plaats en tijd van hun eigen keuze. Ze doen dit niet uit hoogmoed jegens degenen die een gewone 40-uur-week werken, niet om de belastingbetaler en de universiteit te duperen, niet om hun verantwoordelijkheden te ontwijken, maar juist omdat dit de beste manier is om hun verantwoordelijkheden ten opzichte van studenten, collega's en de samenleving die hen betaalt, na te leven. Dit is nu eenmaal de werkwijze van docenten die toegewijd zijn aan hun werk, die het stimulerend vinden, die er de hele week door mee bezig zijn, thuis met zorgzaam verzamelde vakbibliotheken of in de archieven waar hun ideeën en hun bronnen hen leiden. Zulke mensen verrichten hun arbeid vaak tot diep in de nacht, en na zeven dagen hebben zij meestal meer dan een veertig-urige werkweek gemaakt." (uit een rondzendbrief van hoogleraren van de Universiteit van A m s t e r d a m , die honderden handtekeningen met instemming verwierf). Er is, kortom, nogal wat verzet. Overigens w o r d t daarbij door vrijwel niemand ontkend dat er iets zou moeten gebeuren, al lopen de schattingen uiteen van het aantal wetenschappers, dat er de kantjes afloopt. Opvallend is dat in verband met de werktijden vaak het hoge inkomen van de wetenschapper w o r d t g e n o e m d , 'n argument dat soms irritatie oproept bij prikklokafkerigen. „Daar heb ik niet om gevraagd". Inderdaad treft men in de geschiedenis geen belangrijke acties (demonstraties, stakingen) van wetenschappers aan die bedoeld waren hun inkomen o m h o o g te jagen. De ongevraagde denivellering van de ambtenarensalarissen door minister Toxopeus in 1964 bracht menige wetenschapper behalve 'n tweede huis ook een knagend geweten, vooral bij hen die denivellering minder rechtvaardig achtten. Een verzoeking was het ook. Prof. Heertje meent dat juist deze denivellering vele afgestudeerden ertoe bracht o m bij de universiteit te blijven hangen. Hij bepleit: „Voer een op het verdwijnen van de non-valeurs gericht beleid o.m. door over de hele linie de inkomens drastisch te beperken". Een-

zelfde gedachte uitte eerder prof. Van het Reve: „Je zou ook de salarissen minder hoog moeten maken, zodat je eerder iemand krijgt die dat wetenschappelijk werk wil doen omdat hij het echt leuk vindt". Maar een prikklok? Nee. Het nieuws over de prikklokplannen haalde 24 maart zelfs de Times. Zo absurd kwam menigeen de zaak voor, dat moeiteloos een 1 aprilgrap van Folia Civitatis slaagde. Aangekondigd w e r d dat bij wijze van proef op 1 april wetenschappers, die thuis aan de slag gingen (lezen, denken) het aanvangstijdstip en het beëindigen daarvan telefonisch aan een c o m p u ter konden melden. Een alternatief dus op de prikklok. Het A.N.P. en vele kranten trapten er in. Ook een aantal wetenschappers greep de telefoon om de gevraagde melding te doen. Tot de reacties op de Universiteit van Amsterdam behoren verder offertes van prikklokleveranciers en een stuk van drie staats rechtgeleerden, die beredeneerden dat het College van Bestuur niet bevoegd zou zijn hen de prikklok op te leggen. Het gaat g r i m m i g toe aan de Universiteit van Amsterdam Zo nu en dan geeft drs. J o h n Loose, lid van het College van Bestuur een interview waarin h\],„getergd" door alle tegenwerpingen laat weten dat het ernst is. Er komt een prikklok of presentielijst. Maar eerst moet de zaak nog door de medezeggenschapscommissie en de Universiteitsraad, zodat pas na de zomer gewerkt kan worden met goedgekeurde regelingen. „ We proóeren voor iedereen een werkplek te creëren en dan moet je horen wat er allemaal geëist wordt: aparte werkkamers, spreekkamers, bibliotheekruimten, zoveel meters boekenplank, werkkasten, archiefruimten . . . alles wordt daarin opgenomen en we honoreren dat tot nu toe allemaal. Aansluitend wordt er gezegd: „ Tja, we werken er eigenlijk niet, we werken liever thuis, mijn archief zit thuis, de boeken zijn thuis, je kunt thuis toch ook tentamen afnemen enzovoorts. Nou, dat valt niet met elkaar te rijmen. Als men dat laatste wil, dan moet men dat duidelijk uitspreken, dan kan ik ook de bouw aanpassen. Dan kunnen we volstaan met onderwijsruimtes en dat is heel goedkoop." (Interview in Folia Civitatis, 15 april 1978). Maar hetzelfde n u m m e r van dit blad getuigt ook van aanhoudend verzet. Zelfs een tweetal studenten kwam in het geweer. „Met deze „Gleichschaltung" nemen de nieuwe

The 1 imes Higher l i d u c a t i o n Supplement Holland ?4 maart 197^

Academies face time clock control of working hom-s from .John Richard&on ROTTERDAM J)utch academics face a future of to work with cash

without permission will end—it in only the form of control which has, to be fixed. There is strong opposiüo academic circles to measures. At

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen