VU Magazine 1978 - pagina 320

W} magazine 10 voorstelt, antropomorf, wat moet het dan voor die man verschrikkelijk zijn, al die mensen die hem altijd maar bedanken, dat is niet te harden, echt, dat is niet te harden. Ik heb me wel emotioneel laten gaan op afscheidsdag, dat is ook goed, heeft ook te maken met de kwestie van de eindigheid, de dood, hé, verrek, dat heb ik nog tegen niemand gezegd, alleen tegen mezelf, ook niet tegen Jopie, ik had toen het gevoel van, zoals ik nu uitgedragen ben, zo zou ik ook uitgedragen willen worden als ik dood ben en dat was een ontstellend weldadig gevoel. Ik heb ongeremd kunnen genieten van dat afscheid, van die 26e mei, ik heb me daarin gewoon verlekkerd en niet geschaamd om alles te accepteren, ik heb er intens van genoten maar wel met het luisterrijke gevoel van maandag zit ik weer gewoon op m'n stekkie, weer gewoon aan het werk, er is nog zoveel dat afgerond moet worden en er is nog zoveel met jullie te organiseren met het oog op de toekomst. Wel moet ik zeggen dat ik het fijn vind, echt fijn, om straks ook uit die officiële job te stappen. Ook kan ik nu zeggen: wat fijn om die andere levensfase binnen te stappen, met alle verwachtingen, onzekerheden en benieuwdheid, met het weten van ja natuurlijk is die dood nu veel dichterbij, maar op dit moment kan ik daar zo weinig mee, eigenlijk ook niet met de vraag of ik bang voor de dood ben, ben ik bang voor de dood?, ik zou het nu niet weten, waarschijnlijk zou ik klappertanden als ie nou voor me zou staan, maar zo beleef ik het nu niet, wel weet ik dat ik niet graag lang ziek zou zijn, ziek zijn is naar, maar hoe dan ook, ik zal wel zien hoe en ik laat het maar op me afkomen. VU Het valt op dat we aan onze VU toch betrekkelijk weinig praten over deze dingen. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat er over het christelijke aspect van de VU bij mijn afscheid vrijwel niets is gezegd, meer mensen zeiden me dat ik erg spaarzaam was in het spreken over God en het christelijke vanwaaruit we zouden leven. In mijn openbare les kwam, denk ik. God zo'n twintig keer voor en in mijn afscheidsverhaal helemaal niet. Niet, omdat voor mij, wat we met die drie letters aanduiden, nu voor mij verder weg is dan toen, maar omdat ik het nu overbodig vind om dat uit te spreken. En toch vind ik mijn afscheidsverhaal niet minder christelijk, niet minder bezig in de geest van

Christus, dan mijn openbare les, nu zo'n lange tijd alweer geleden, daar is geen verschil tussen die twee. En met overbodigheid bedoel ik dat ik het niet nodig vind om nog eens afzonderlijk m'n achtergrond vanwaaruit ik leef van een etiket te voorzien. Natuurlijk heb ik in die jaren een enorme ontwikkeling doorgemaakt, ook religieus, al geloof ik dat de kern niet wezenlijk anders is geworden. In het verstaan van God, wat God eigenlijk wil zeggen, daar ben ik in gegroeid in de zin van: God is dan handelen in de geest van Christus, God betekent geloven dat het leven zin heeft en geen pure toevalskwestie is. Maar in zo'n afscheidsverhaal heb je verslag uit te brengen over je vak, over de enorme ontwikkeling daarin, daar moetje het over hebben en ik vond het niet nodig om over de achtergronden te praten. Zo'n twintig jaar geleden was je misschien meer gebonden aan bepaalde godsdienstige vormen, en die vormen zijn best belangrijk, dat weet ik allemaal wel, maar zou ik daar nu zo over praten, dan wordt het voor mij iets gewilds, zoiets van dan mot dat nog zo nodig, omdat we aan een christelijke universiteit zitten. Natuurlijk wil ik wel, als ik ter verantwoording geroepen zou worden, daarvan getuigenis afleggen, maar ik vind eigenlijk, tja, al dat praten, doe het nou eerst maar. Met Jan. Wat heb ik nooit geloofd in een christelijke psychologie, wel in christelijk handelen. Wat dat is?, nou, dan kom ik uit bij handelen in de geest van Christus, maar ook handelen in de geest van Gandhi, van King, dat zijn ook christus-figuren, die waarmaken waar het in het leven op aan komt. Erg blij was ik met een brief van één van onze studenten die me schreef dat ons gesprekspraktikum voor haar zo'n oerchristelijke beleving geweest was. En dan zeg ik, en dat ontsnapt me, met onze Lieve Heer, als we het nou maar gedaan hebben, dan is het wel goed, dan moeten die woorden er niet zo bij, woorden moetje spreken wanneer het nodig is. Luisteren In dat praktikum leren we studenten te luisteren naar mensen in moeilijkheden en in dat luisteren, in de opdracht: luister naar een ander, daar ligt een oer-evangelische boodschap. Het heeft me goed gedaan zo'n brief te krijgen van een student die dat erin heeft herkend. Dat moetje niet allemaal van te voren zeggen en daarvoor hoefje niet met teksten te werken, ik

ben er huiverig voor om erover in christelijke termen te praten, zeker aan de VU. O ja, dat heeft zeker met de achtergrond van de VU te maken, m'n huiver ook om gebonden te worden aan religieuse termen, dan zeg ik, jongens, laten we daar voorzichtig mee omgaan, ik denk ook aan de grondslag en dergelijke, hoe gaje daar mee om zonder dat het legalistisch wordt. Neem nou die kwestie van de dispensatieaanvrage van één van onze wetenschappelijke medewerkers, dat zo'n dispensatie langer tijd neemt dan een gewone ondertekening van de grondslag, dan word ik weer huiverig, zo van mensen, wat zit daar nu achter, het zit me niet lekker dat iemand die dispensatie aanvraagt meer aandacht krijgt dan iemand die de grondslag ondertekent. Voor mij zou ideaal zijn dat wanneer de universiteit zich op die grondslag stelt, dat dan zou betekenen dat men appalabel zou zijn aan de geest van Christus en aan de persoon van Christus. Dat moet je weten en accepteren als je hier komt werken. Ik weet wel dat ik dan ook angstig kan zijn en ongeloofsreacties heb van ja, iedereen kan van Christus maken wat hij zelf wil, maar ik denk dat Christus het daarmee wel waagde. Je moet niet voor anderen gaan bepalen hoe je dat moet invullen. Overigens, dat appalabel zijn in de geest van Christus, dat vind ik normatief voor ieder mens, dat is de weg ten leven. Als je bij ons komt werken, dan moetje weten dat we ons daaraan oriënteren en dan ben je ook af van elk verschil tussen een hoogleraar en een gastarbeider, dan hoeft niet de één te tekenen en de ander wel, maar dan moetje die gastarbeider wel vertellen wat die grondslag nou inhoudt. Wil je zo'n oriëntatie niet, dan moetje daar niet komen werken, door er te komen werken verklaar je je akkoord appalabel te zijn in de geest van Christus, en meer is niet nodig. Hoe dat praktisch moet? Dat appalabel zijn, dat betekent datje met elkaar in gesprek moet komen, dan heb je geen meetlat of zo, maar wel de mogelijkheid om elkaar op bepaalde handelingen te bevragen, zo van ,,kan dit nog, naar mijn idee gaat dit over de grens, maar kun jij dat nog verantwoorden ", zo zou je dat moeten doen, al vragend aan elkaar, maar, en dat zeg ik met grote nadruk, dat geldt dan wel voor iedereen, geen discriminatie hierbij. Als je als wetenschappelijk ambtenaar een vaste aanstelling krijgt en je moet de grondslag ondertekenen en het gewone volk hoeft dat niet, dat is natuurlijk zo onbijbels als het maar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen