VU Magazine 1978 - pagina 232

1 ^ magazine 10

Soms lukt dat toch wel. We zijn een aantal situaties tegengekomen, waarin men er in was geslaagd enige spreiding tot stand te brengen. Zo waren er enkele woningbouwverenigingen die er duidelijk naar streefden, in hun woningcomplexen een aantal niet-woonfuncties onder te brengen en daarin ook geslaagd waren. Ook bij grote instellingen, zoals ziekenhuizen en kantoren tref je dit soort winkels wel eens aan (de VU-boekhandel bijvoorbeeld). De meeste ondervraagden zeiden, dat wanneer de betrokken partijen werkelijk een van beide patronen tot stand brengen willen, ze dat ook gedaan krijgen. Wie zijn die partijen? Meestal zal het initiatief toch wel van de gemeente uitgaan als het bijvoorbeeld over een bestemmingsplan gaat? Dat kan in eerste instantie inderdaad een sociaal-wetenschappelijk onderzoeker of stedebouwkundige van de gemeente zijn. Maar ook politieke partijen, groepen bewoners, projectontwikkelaars , woningbouwverenigingen kunnen met ideeën komen. Er kan dus een heel scala deelnemers zijn, die moeten zien anderen warm te krijgen voor hun ideeën. Er zijn tal van voorbeelden waarbij dat niet lukt. Het gezondheidscentrum kan uitstappen, of de scholen, of de bibliotheek. In dit laatste deel van het onderzoek kregen we van allerlei kanten te horen dat de vraag of een bepaald patroon (gespreid of geconcentreerd of iets daar tussenin) wordt gerealiseerd, afhangt van de partijen die bij het tot stand komen mee spelen. Maar is er in dat proces geen sprake van een partij die boven ligt? Een projectontwikkelaar bijvoorbeeld, of een gemeente? Tot op zekere hoogte zou je kunnen zeggen dat de realisator (de bouwer) betrekkelijk veel macht heeft, maar

vergeet niet dat ook hij binnen smalle marges moet werken. De grote bouwers concurreren stevig met elkaar en of ze bereid zijn mee te gaan met bepaalde plannen hangt ook af van de troeven die de verschillende partijen in handen hebben. Heeft de gemeente de grond, dan heeft ze meer te vertellen dan wanneer ze maar de helft van de grond heeft. Er waren duidelijke voorbeelden waarbij een stukje spreiding tot stand was gebracht, doordat de bouwer vreselijk verlegen zat om een opdracht en dit had geslikt omdat hij die grote opdracht op die manier kon krijgen. Die stukjes spreiding zijn uitzonderingen, neem ik aan. Het is duidelijk, dat het gros van de bewinkeling en van de niet-commerciële voorzieningen geconcentreerd wordt gebouwd. Wel wordt het concentratie-streven steeds meer van

kanttekeningen voorzien. Dat heeft tot gevolg, dat men er van terug komt sterk geïntegreerde bouwwerken neer te zetten waarin allerlei voorzieningen onder een dak zijn ondergebracht (het Karregat in Eindhoven is daar een voorbeeld van). Men gaat al die elementen toch weer wat uit elkaar halen. Ook is er een streven om wat minder rigide (strak) dan voorheen bestemmingen vast te leggen. Men laat een zekere gebruiksvrijheid open. Er worden wat meer kansen geboden dan vroeger. Het voor iedereen ideale patroon bestaat niet. Er moeten altijd compromissen worden gesloten, waarbij sommige belangen hun voorkeur sterker vertegenwoordigd zien dan andere. In onze samenleving leven bij de verschillende groepen teveel verschillende verlangens, dan dat die in één ideaal-patroon zouden kunnen worden opgevangen, (cjl.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen