VU Magazine 1978 - pagina 62

1^ magazine 16

Hirosjima na de atoombom: „De schrik ging vaak gepaard met een zekere bewondering voor het technisch kunnen van de Verenigde Staten, de bondgenoot en bevrijder" (foto: Anefo)

Daar zou zo nodig de Amerikaanse macht, gebaseerd op de grote bom, voor kunnen zorgen. In de nieuwe samenleving zou de toepassing van de kernenergie ook een grote rol spelen voor vreedzame doeleinden, zoals energiewinning. Het atoomtijdperk was aangebroken, zo was in kranten en boeken te lezen. Het zou een tijdperk van ontwikkeling zijn en van vrede, desnoods afgedwongen door het Amerikaanse bezit van de bom. Zo werd de schrik snel verdreven door de verwachting van een nieuwe tijd. Het was trouwens na vijf jaar geweld psychologisch niet een gunstig tijdstip om over het mogelijke nieuwe geweld van atoombommen uitvoerig te gaan nadenken.

Deze kommissie bracht in 1958 een eerste rapport uit, publiceerde in 1962 een tweede, nog veel grondiger verhaal met meer dan 400 bladzijden aan bijlagen en is momenteel nog steeds met haar studie bezig om de nieuwste gegevens over het gedrag van radioaktieve stoffen in de biosfeer en over de gevolgen van bestraling te verwerken. Uit het onderzoek kwam al spoedig naar voren dat de gevolgen van de verspreide radioaktiviteit niet katastrofaal konden zijn omdat op zijn hoogst enkele procenten werden toegevoegd aan de natuurlijke straling'. Deze laatste is onder andere afkomstig uit het heelal en uit de aardkorst. Toch bleef het protest aanhouden maar het richtte zich merkwaardig genoeg niet tegen de ontwikkeling van kernwapens zelf, maar tegen de bovengrondse proeven er mee. Amerika, Rusland en Engeland beloofden dan ook plechtig in een verdrag (1962) zulke bovengrondse proeven niet meer te doen. Zij wisten trouwens langzamerhand wel genoeg. Frankrijk en China gingen door. Zij waren nog niet klaar.

Wapenwedloop Na de stopzetting van de bovengrondse proeven (onder de grond zijn daarna nog vele proeven gedaan) zakte de publieke aandacht voor kernwapens weer in. Enkelingen slechts waarschuwden tegen het demonische arsenaal van wapens dat sinds 1962 werd opgebouwd, maar de protesten

Uitproberen Een tweede periode van grote aandacht voor de kernwapens viel van ongeveer 1955 tot 1962. De kranten stonden toen regelmatig vol met berichten over proeven met atoombommen, waarvan de radioaktieve as zich in kleine, voor het oog onzichtbare deeltjes, over de hele wereld verspreidde. Toen dit eenmaal bekend was geworden, rustte ieder ontwikkeld land zich binnen enkele jaren uit met gevoelige meetapparatuur voor een voortdurende controle op de straling die door de radioaktieve stofdeeltjes werd uitgezonden. Het radioaktieve materiaal kwam op grasland en bouwland terecht en drong langs die weg ook door in melk, graan en groente en tenslotte in de lichamen van alle mensen op de aardbodem. Telkens als de Geiger-Müllertellers verhoogte stralingsniveaus aanwezen, door een atoombomproef ergens op de wereld, wierpen de kranten zich op dit onderwerp waarvan de nieuwswaarde onuitputtelijk leek en spraken van radioaktieve stofwolken en bedreiging van de volksgezondheid. De Verenigde Naties stelden in december 1955 een speciale kommissie van deskundigen in, 6e „Scientific Committee on the Effects of Atomic Radiation" die tot taak kreeg alle bronnen van straling van natuurlijke of kunstmatige oorsprong te beschrijven, de stralingsdosis op de bevolkingen uit te rekenen en de gevolgen te schatten.

Ban-de-bom-mars in 1961: „Geroep in de woestijn", (foto: Anefo)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen