VU Magazine 1979 - pagina 242

T 20

w

Hl

rachutist is nog ontdekt wie het „niks deed". Trouwens waarom zou je ook uit een vliegtuig springen, wanneer het niet spannend was. Zonder „kick" was er niet veel aan. Enkele jaren geleden namen VU-psychologen proeven bij het korps Commandotroepen. Een ervaren parachutist, kwam wat bleekjes beneden met het verhaal dat hij een ogenblik had gedacht dat z'n parachute niet open ging. En hij was gesprongen zonder reserveparachute! Meteen ging het zwarte doosje aan het afleesapparaat om na te gaan of het moment was vastgelegd. Er was geen twijfel mogelijk: de man had een ogenblik in doodsangst verkeerd. Het momentvan de sprong vertoonde het normale beeld van een oplopen van de hartslag tot ongeveer 120. Maar meteen daarna toonde het afleesapparaat een tweede, aanzienlijk hogere piek tot ongeveer 200 slagen per minuut. Dat was het moment waarop hij zich even verbeeldde dat z'n valscherm weigerde. Het zwarte doosje had het feilloos geregistreerd. Aan de hand van al die curven moet na te gaan zijn of de ontworpen therapie werkelijk helpt. Of niet natuurlijk. De onderzoekers verwachten van wel. !n een toelichtend stuk op het onderzoek wordt het experiment als volgt omschreven: „Het mag beleend worden verondersteld, dat parachutespringen een stimulussituatie biedt, die een verhoogd arousalnivo teweegbrengt. Omdat deze stimulussituatie voor iedere proefpersoon dezelfde is, leent deze situatie en de reactie daarop zich bij uitstek voor systematisch onderzoek. Wij gaan er van uit, dat de hartslagfrequentie een goede maat is voor deze vorm van stress. Veertig personen worden verdeeld in twee groepen van 20 personen, een experimentele groep en de controlegroep. Vervolgens krijgen de proefpersonen uit de experimentele groep een programma aangeboden, dat bestaat uit een relaxatietraining en aansluitend een z.g. systematische desensitisatie. De verwachting is, dat de hartslag bij de eerstvolgende sprong(en) na dit programma bij de proefpersonen lager zal zijn in vergelijking met de proefpersonen uit de controlegroep". Anders gezegd: door de training van de psychologen met hun dia-serie's zouden ze dan waarneembaar minder bang zijn geworden. Bij de eerste sprong krijgen de cursisten het zwarte doosje nog niet mee. De ervaring leert dat de meeste stress niet optreedt bij de eerste sprong, maar bij de derde of de vierde. Sommige leerlingen op Texel houden het dan ook wel voor gezien. Er was trouwens een Duitse cursist, die op het laatste moment al voor de eerste sprong zich bedacht. Hij weigerde in het vliegtuig te stappen enkeerde-zeer verstandig-naar huis terug. Het waait nog iets te hard voor beginners, wijst de luchtzak aan, maar twee ervaren instructeurs zijn

wel bereid een demonstratie te geven met het zwarte doosje. Ze zijn zelf ook wel nieuwsgierig naar hun hartslag. Een ervan zit vlak voor het vertrek naast de hangar nog even een sigaret te roken. Hij moet een nieuwe parachute uitproberen, verneemt VU-Magazine. Als het vliegtuigje wegtaxiet met de twee aardige jonge mannen, krijgt menigeen een wee gevoel in de maag. 't Is een heel verschil om zomaar een parachutist te zien springen of iemand, die je al dagen lang hebt leren kennen, zegt een van de VU-studenten. Met ingehouden adem wordt naar boven gekeken wanneer de piloot van het vliegtuigje hoog in de lucht gas terugneemt. Dit is het moment. Te laat schiet het VU-Magazine te binnen dat het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen