VU Magazine 1979 - pagina 243

m magame 21 ook interessant was geweest de hartslag te registreren van enkele achterblijvers op de grond. Ook daar is angstige spanning even voelbaar. Opgelucht herademt iedereen als de twee parachutes zich hebben ontvouwd. Langzaam zweven ze naar het enorme grasveld van het vliegveld Texel.

Eerste sprong Inmiddels is de wind gaan liggen en een instructeur aan de grond beslist dat de tijd gekomen is voor een eerste sprong van enkele cursisten. Ook de drie dienstplichtige soldaten zijn erbij en het kleine kantoormeisje van het Productschap voor Vis en Visproducten. Hun gezichten staan strak wanneer ze op een rijtje aangetreden staan voor de mstructeur. Alleen de dienstkok blijft spraakzaam. Verstard kijk ik hen aan, als ging het om mensen, die over enkele ogenblikken voor het vuurpeloton moeten verschijnen. Nog slechts enkele minuten resten hen. De sfeer is gespannen. Ook de instructeur stapt houterig rond voor het handjevol aangetreden beginnelingen. Bij niemand kan er een lachje meer af. Maar alles gaat goed. Ongedeerd staan ze een tijdje later weer in de hanger: opgewonden, zichtbaar blij. Het is gelukt. Ze zijn de streep overgestapt die het mensdom verdeelt in parachutisten en zij die nimmer hebben gesprongen. Nieuwsgierig bekijken de instructeurs intussen de curves van hun hartslag. Een keurig beeld voor geroutineerde springers. Zelfs het moment waarop ze hun parachutes opentrokken (ze maakten een vrije val) was duidelijk afleesbaar. Maar de piek blijft er altijd inzitten. Een mens wordt nooit van hout. Alle proefpersonen doen vrijwillig mee aan het VU-experiment. Vooraf is in een brief de bedoeling van een en ander uitgelegd. Misschien hebben ze er zelf ook wat aan, maar 't is de VU-psychologen vooral begonnen om het uittesten van een methode ter bestrijding van fobieën: vliegfobieën, tandartsfobieën, tunnelfobieën, hondfobieën, pleinfobieën, vrijfobieën en liftfobieën. Voor alles en nog wat kan de mens een angst oplopen, die hem belemmert als gewoon mens in de samenleving te functioneren. Vaak is het een heel cluster van fobieën tegelijk, dat patiënten hebben opgelopen. Zit de oorzaak dieper, b.v. een KZ-syndroom, dan is er met een simpele behandelingsmethode niet veel aan te doen. Een eenvoudige examenvrees is veelal wel te verhelpen. Verscheidene dia-series bevinden zich in de kamers van de psychologen om door middel van Systematische Desensitisatie de mensen af te helpen van de een of andere hinderlijke vorm van angst. Het op Texel uitgevoerde onderzoek zal de doctoraal-scriptie moeten worden van de studenten Stans Hulleman, Iwan Lont en Frans van den Brink. Dit najaar hopen ze ermee klaarte zijn. Een medewerker van de Stichting voor Medisch en Psychologisch Onderzoek in de Luchtvaart, drs. J. P. Krol, die veel ervaring heeft met parachutisten, begeleidt het onderzoek op Texel.

DIVERSE ANGSTEN Met vele vormen van angst houdt de sectie Conflictuologie zich bezig, maar niet bij alle therapieën wordt apparatuur gebruikt. Het is per slot van rekening maar een hulpmiddeltje om situaties na te bootsen, die angst aanjagen. Een spinnenfobie (ook eens behandeld) kun je beter aanpakken met een echte spin dan met een dia. Praktisch is wel een dia-serie bij een tunnelfobie (gemaakt bij de Coentunnel). Maar voor behandeling van een agorafobie liggen de situaties, die vrees aanjagen rond het VU-gebouw weer voor het opscheppen. Onder agorafobie verstaat men vrees voor straten en pleinen. Wieeraan lijdt, durft de deur niet meer uit. In tegenstelling tot andere fobieën, waaraan ongeveer evenvaak mannen als vrouwen lijden, komt agorafobie verreweg het meest bij vrouwen voor. Hoe komt dat? Geopperd wordt dat de man van oudsher er wel op uit moest als kostwinner, zowel toen hij nog een primitieve holbewoner was als toen hij zich ontwikkeld had tot ambtenaar ter gemeentesecretarie. Bij hem kon zich daarom moeilijker een vermijdingsdrang ontwikkelen. Een vrouw die zich in huis terugtrekt, kan nog redelijk in het gezin blijven functioneren zonder dat ze de straat opgaat. Ze vraagt anderen even een boodschap te doen en geleidelijkaan neemt de vrees om zelf naar buiten te gaan steeds meer toe. Voor de niet geëmancipeerde man, die meent dat de vrouw thuis behoort te zijn en die het wel aangenaam vindt dat ze er altijd is, moet een echtgenote met een agorafobie bijna ideaal zijn. Weliswaar moet hij er zelf voor allerlei zaken op uit, boodschappen doen enzovoorts, maar dat heeft hij graag voor haar over. Zij is hem er dankbaar voor en hij heefteen onmisbare rol in hetdraaiend houden van de huishouding. Vrouwen met een agorafobie leggen hun mannen thuis in de watten, is de indruk van de psychologen. Ze hebben het er prima. Een ongerief is voor hen slechts dat ze er niet samen op uit kunnen, samen geen vakantie-reis kunnen maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen