VU Magazine 1979 - pagina 372

ze niet begeerde verdeling van het aardse slijk blijft dan ook hoorbaar tot in alle hoeken en gaten van de samenleving. Er hapert kennelijk wat aan het democratisch mechanisme, dat geacht wordt te zorgen voor een verdeling volgens de rechtvaardigheidsnormen van de meerderheid.

Correcties Hier en daar in de samenleving leidt onbehagen over de heersende verhoudingen en machteloosheid om daar veranderingen in aan te brengen tot initiatieven vergelijkbaar met die van de VUwerkeenheid die besloot tot een inkomensvermindering van 10 procent. Zo bestaat er sinds enkele jaren bij het Centraal Planbureau een zgn. „Salarisherverdelingsfonds" op anonieme en strikt vrijwillige basis met een aanzienlijk aantal deelnemers. Onder de deelnemers wordt een, zij het klein, gedeelte van het salaris herverdeeld omdat men de salarisverschillen te groot vindt. Een zelfde gevoelen speelde een rol bij een Katholieke Pedagogische Academie in Arnhem waar het personeel vrijwillig het jaarsalaris van een onderwijzer bijeenbracht. In de Ned. Hervormde Kerk werd april '76 een achttal predikanten ongerust. Dat is de Kerkgroep Dienen en Verdienen geworden, die blijft hameren op een structureel ander salarisbeleid in de kerk. (Ook de Groninger ethicus prof. Roscam Abbing treft men in deze groep). Het initiatief lijkt thans over te waaien naar de gerefornneerde kerken. Landelijke aandacht verwierf de ambtenaar Cor Snoek in Peize (Drente) die een vergeefse poging ondernam om zijn werkgeverte dwingen hem een lager salaris te geven dan voor zijn functie gold. Hij verloor. De rechter veroordeelde Cor Snoek tot het accepteren van zijn hogere salaris omdat aanvaarding daarvan niet in strijd werd geacht met zijn belang. De verdienste van deze actie was in ieder geval dat werd aangetoond dat het nog niet zo eenvoudig is minder te gaan verdienen met behoud van de werkkring. De oplossing die de eerder gesignaleerde VU-medewerkers kozen, is vernuftiger, al komt daaraan iets te pas dat „de kleine leugen" genoemd kan worden (officieel voor negen-tiende werken, maar in feite voor 100%). Het meest radicale herverdelingsinitatief waar VU-magazine op stuitte, bestaat sinds 1975 bij de hulpverleningsorganisatie het JAC in Amsterdam, waar alle ± dertig werknemers hun van CRM afkomstige salaris in één pot storten, waarna iedereen bruto evenveel krijgt, ongeacht de functie. Het aantal gemaakte arbeidsuren is het enige dat

een rol speelt bij de verdeling van de pot. Ook bij het JAC-Utrecht, het JAC-Dordrecht en het JACRotterdam gebeurt dit. En zo moeten er nog veel meer van dergelijke initiatieven her en der in Nederland zijn. Ai deze verschijnselen zijn signalen van het veel breder levende onbehagen over de opgedrongen, maar innerlijk nooit geaccepteerde normen van de minderheid. Gepoogd wordt dan in de directe werkomgeving enige nivellerende correcties aan te brengen op de van bovenaf opgelegde verdeling. Het distributie-systeem zélf blijft gewoon doordraaien volgens normen die niet kloppen met de rechtvaardigheidsgevoelens van de meerderheid. De spanning blijft dus.

Bonden Hoe staan de vakbonden in woord en daad tegenover nivellering, al dan niet ten behoeve van het scheppen van meer werkgelegenheid? Over de opvatting van de vakcentrales bestaat geen twijfel maar daarmee is niet alles gezegd. Het Centrum voor Onderzoek van Maatschappelijke tegenstellingen van de Leidse Universiteit publiceerde vorig jaar een interessant onderzoekje naar het gedrag van een aantal organisaties van onderwijzend personeel. Geconcludeerd wordt: „Tegenover inl<omensniveltering als zodanig staan de meeste (...} bonden tamelijk tot zeer gereserveerd. Een positievere houding steekt schuchter de kop op bij de ABVA, in NFO-kringen en, maar dan onomwonden, bij het AAA. Afwijzend is de houding, behalve bij de ABVA en het AAA, tegenover nivellering t.b.v. de instandhouding of schepping van arbeidsplaatsen. Verder zijn alle, behalve het AAA, tegen nivellering binnen één groepering, in dit geval het onderwijzend — of overheidspersoneel. Tenslotte is het opvallend dat criteria die ten grondslag (zouden moeten} liggen aan de inkomensverdeling niet of nauwelijks als zodanig aan de orde komen. Op de vraag in hoeverre de bestuurders van de belangenorganisaties hebben verwoord wat er in de achterban aan ideeën leeft, wordt in dit door G. W. J. Ulenberg uitgevoerde onderzoek niet ingegaan, maar de uitslag van o.a. het VU-onderzoek doet op z'n minst twijfel rijzen of de nivelleringsgezindheid van de belangenorganisaties wel zo groot is als de achterban zou willen. Het onderzoek toont een niet bijster grote nivelleringsgezindheid bij de bonden aan. „En het niet verwerpen van het bestaande betekent in feite weer bijdragen aan de instandhouding ervan", zo wordt geconstateerd. Op zichzelf redelijk wordt genoemd het argument dat nivellering van inkomens betrekking moet hebben op alle Nederlander en dat nivellering van ambtenarensalarissen moet passen in een toekomstig totaal inkomensbeleid, maar als men na dit argument ter tafel te hebben gebracht verder een passief afwachtende houding aanneemt t.a.v.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen