VU Magazine 1979 - pagina 376

opvatting is er tussen de manier waarop men de inkomensverschillen w i l verkleinen.

Normen en Waarden

van de normen van de gemeenschap waarbinnen hij werkt. Om misverstand te v o o r k o m e n : het gaat hier niet o m maximum-inkomens voor de universiteit maar voor heel Nederland. Wie concludeert dat de cijfers niet eens zoveel verschillen met de praktijk aan de universiteit, gaat van de onjuiste veronderstelling uit dat naar de mening der ondervraagden de hoogstbetaalden aan de universiteit de hoogstbetaalden in den lande behoren te zijn. Dat is niet zo. Het is niet gevraagd, maar onmogelijk is niet dat naar de mening der VU-bevolking, een minister, een president van de Nederlandse Bank of de president-directeur van de Shell meer mag verdienen dan een hoogleraar. Uit het onderzoek van Marianne Frantsen bleek dat er maar heel weinig relatie bestaat tussen het eigen inkomen, de waardering van het eigen salaris en de opvattingen die de VU-bevolking heeft over inkomensnivellering, waardering van materiële en immateriële werkaspecten en kriteria die men legitiem vindt o m inkomensverschillen te rechtvaardigen. Dus of men nu veel of weinig verdient, of men zichzelf nu goed- of onderbetaald acht, het is nauwelijks van invloed op de opvattingen die men heeft over wat rechtvaardig is of niet. De „ k a m p e n " liggen anders, maar hoe dan?

Politiek Een relatie vond Marianne Frantsen wel met de politieke voorkeur van de VU-bevolking. Ze v o r m d e een links blok (PvdA, PPR, D'66, PSP en CPN) een confessioneel blok (KVP, ARP, CHU en CDA) en een rechts blok (VVD en DS'70) Het VU-personeel zag er toen als volgt uit: Salarisgroep Pol. Partijen Laag Midden Hoog Links 4 1 . 7 % 34 % 46.8% Confessioneel 2 9 . 1 % 42.8% 35.4% Rechts 14.6% 19.7% 8 % geen voorkeur 14.5% 36 % 9.7% Bij de laagst- en hoogstbetaalden was een lichte voorkeur voor links, gevolgd door de confessionele partijen; bij de middengroep lag het andersom. Zeer duidelijk kwam bij een opdeling naar politieke richting een relatie naar voren wat betreft opvattingen over inkomensnivellering. De linkse groep is vrijwel geheel voor nivellering (95%) en men wil daarin ook het verst gaan. Vrijwel allen zijn ook voor het instellen van een m a x i m u m i n komen. De opvattingen van de confessionele groep liggen zo'n beetje tussen links en rechts in. Voor inkomensnivellering is 7 0 % . Geen verschil van

Het onderzoek van Marianne Frantsen bevestigt de veronderstelling dat opvattingen over inkomensnivellering net als politieke voorkeuren bepaald worden door het normen-en-waardensysteem van de persoon. Aan politieke voorkeur en meningen over wat rechtvaardig is of niet ligt een meer algemeen normen-en-waardensysteem ten grondslag. Daarop zou dan ook verder onderzoek gericht moeten zijn. „Daar het bij inkomensnivellering om een ethische vraag gaat, zou het interessant zijn," aldus Marianne Frantsen, „te onderzoeken wat de invloed van het door iemand gehanteerde mensbeeld is op zijn opvattingen over nivellering. Eveneens zou onderzocht kunnen worden welke de funktie(s) van inkomensverschillen zijn voor de mensen en welke gevolgen men denkt dat inkomensnivellering voor b.v. werkmotivatie en -satisfaktie zal hebben."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen