VU Magazine 1979 - pagina 414

1979 170

praat over een kinderopvang. Het eerste plan (een crèche op Uilenstede) strandde op de kosten. Half november vorig jaar startte opnieuw een werkgroep kinderopvang. Een handtekeningenactie „Kresj aan de VU", ondersteund door ABVA, SRVUen het Interfacultair Vrouwenoverleg gaf de zaak nog een extra zetje en de problematiek ligt thans ter tafel op het hoogste VU-niveau. Is er echt behoefte aan een „crèche" bij de VU? Zo'n vraag wordt in universitair milieu niet met een natte vinger beantwoord. Het ITSWO (Instituut voor Toegepast Sociaal Wetenschappelijk Onderzoek) werd aan het werk gezet en inderdaad, er kwam wetenschappelijk vast te staan in het kort opgeleden verschenen rapport „Ops^epast": „Aan een kinderdagverblijf in de directe omgeving van de VU is duidelijk behoefte." De behoefte leek zelfs groter dan de werkgroep Kinderopvang aanvankelijk schatte, zo bleek uit het rapport „Opgepast". De onderzoekers keken ook in de toekomst. Zo werd personeel en studenten o.a. gevraagd: „ Verwacht U in de komende 5 jaar kinderen (.. .jte moeten gaan verzorgen in de leeftijd van ca. 6 weken tot 4 jaar? Zo ja, wanneer denkt U dat dit aan zal vangen? Men kon invullen: „Nee" of „Ja, dit zal aanvangen voor kind 1 in 19. . kind 2 in 19.. kind 3 in 19. . Waarmee de Vrije Universiteit vermoedelijk de onderneming is geworden met de meest zorgvuldige meerjaren-gezinsplanning in Nederland en mogelijk zelfs ter wereld. Zo hebben b.v. negen VU-werknemers en drie studenten reeds voor 1984 een baby „gepland", als we de cijfers mogen geloven. De „gezinsplanning" bij de VU ziet er als volgt uit: Verwachte crèche-baby's bij VU Vrije Universiteit 1979 1980 1981 1982 1983 1984 VU 32 29 34 25 11 9 AZVU 13 4 5 4 1 O Studenten 20 28-27 14 5 3 Het rapport „Opgepast" waarschuwt overigens dat in 1983 en 1984 de cijfers vermoedelijk hoger zullen zijn „vanwege de instroom van jongere werknemers c.q. studenten die „het gezin stichtende zijn"; over niet geplande baby's kon uiteraard in 't geheel niets met wetenschappelijke zekerheid worden gezegd. Globaal komt het erop neer dat er in totaal voor de volgende aantallen kinderen van 1-3 jaar een crèchebehoefte viel vast te stellen:

1980 223

1981 262

1982 291

1983 280

1984 267

1985 236

Nu is 'n probleem stellen vers één en het oplossen ervan vers twee. Het laatste couplet ziet er zorgelijker uit, meldt een „interimrapportage" van het college van Bestuur aan de Universiteitsraad van 3 oktober. De eerste moeilijkheid is dat er op of nabij de VU-campus nog geen plaats voor 'n crèche is gevonden. Voorts blijft het geld 'n probleem. Het ministerie van O. en W. wil niet dat een kinderdagverblijf ten laste van de rijksmiddelen komt en vóór 1980 is ook geen gemeentelijke subsidie te krijgen. Er wordt voor 'n crèche voor 60 kinderen al een exploitatietekort geschat van ƒ 310.000! En dan betalen studenten al ƒ 80 per maand voor 'n kind en VU-personeelsleden ƒ 250. In een interview met Ad Valvas zegt de dit jaar afgetreden voorzitter van het College van Bestuur dr. K. van Nes over de crèche: „Die had er allang moeten zijn, vind ik. Overigens heb ik geen enkele waardering voor de manier waarop de aktie daarvoor gevoerd is onder het motto „ Wij eisen een gratis crèche". „Een stel handtekeningen onder een stuk dat zegt dat er een crèche moet komen zegt geen fluit. Want wie moet dat betalen dan? Geld is er niet voor We krijgen geen centen van het rijk om daaraan te besteden. Als het zo moet, is de realiseringsmogelijkheid nul. Een crèche kan alleen als je voor het gebruik ervan betaalt. Men krijgt niet voor niets kinderbijslag". (Ad Valvas 5 okt.)

Uit opa's tijd In alle boosheid, verontwaardiging, hilariteit en instemming die in de VU-percelen beluisterd kon worden na het borstvoedingsvonnis van de president van de Amsterdamse Rechtbank, klonk een gemeenschappelijke verwondering door over het feit dat de Vrije gestruikeld was over een wetsartikel uit opa's tijd, dat niemand kende en waarschijnlijk evenmin bekend is bij werknemers en -gevers elders in den lande. Hadden de voorvaderen met de schrik van het revolutie-jaar 1918 nog in de benen in een bui van ondoordachte progressiviteit een wet aanvaard van zeldzaam vooruitstrevende strekking? En hadden zij vergeten deze weer in te trekken toen het acute gevaar voor een omwenteling in de jaren daarna weer afgewend bleek? Zo is het wel 'n beetje maar toch niet helemaal. Raadpleging van de Handelingen van de Tweede Kamer leerde VU-Magazine dat het thans beroemde wetsartikel uit 1919 door de Tweede Kamer is aanvaard zonder enige discussie. Geen enkel parlementslid heeft over artikel 11 lid 2 een woord gesproken. Voor zover er gediscussieerd is over artikel 11 ging het over het eerste lid, waarin bepaald wordt dat de vrouw gedurende de laatste weken van de zwangerschap en de eerste weken na de geboorte van een baby niet mag werken. Progressieve kamerleden wensten dat verbod niet te beperken tot gehuwde moeders (moeders

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen