VU Magazine 1979 - pagina 238

16 chek-balie, de roltrap, al die stappen die je moet ondernemen voor je in het vliegtuig komt, enzovoorts."

voor als een mateloos irritante lichtzinnigheid. Als een stewardess zich haastig door het gangpad bewoog, stond het voor haar vast dat deze de onheilsboodschap reeds had vernomen, een feit dat verborgen w e r d gehouden voor de passagiers. De reis kortom werd een nachtmerrie en toen het vliegtuig g o e d e n wel aan de g r o n d stond op Schiphol, stond één ding voor m e v r o u w Noot vast: „Dat nóóit weer!" Maar ja, haar man moest in latere jaren nogal eens voor zaken naar de Antillen en hij vond het wel prettig als ze meeging. Tot tweemaal toe maakte m e v r o u w Noot de tocht mee, telkens in de ijdele hoop dat de vliegangst wel over zou gaan. Het ging niet over. De reizen werden een verschrikking. Al op w e g naarSchiphol ging het mis. Dan hoopte ze al dat ze voor het instappen een been zou breken of zoiets, waardoor de vliegreis niet door hoefde te gaan. Er was hier duidelijk sprake van een vliegfobie. Ze wilde er dolgraag vanaf, maar hoe? Iemand opperde o m eens bij de VU-psychologen aan te kloppen. Misschien wisten die er wat op. M e v r o u w Noot kwam in behandeling bij Marion Claushuis die met een nieuwe reis van mevr. Noot naarde Antillen in hetverschiet, de „dia-therapie" toepaste.

Dia-serie - Wat gebeurde er? Mevrouw Noot: ,,Eerst werd me de basis van de therapie uitgelegd. Je kunt niet tegelijkertijd bang zijn en ontspannen. Dat heb ik hier geleerd. Als je je voldoende kunt ontspannen, schakel je daardoor je bangheid uit. Ze leren je eerst hoe je je moet ontspannen. Daarop komt het eigenlijk neer. Om te beginnen kreeg ik een bandje mee naar huis met ontspanningsoefeningen, gewone algemene spierontspanningsoefeningen, die nog helemaal niet in relatie stonden met vliegangst. Dat bandje draaien duurt een twintig minuten. Eerst lukte het niet, later wel. Tot in het oneindige heb ik dat bandje thuis gedraaid, drie, vier keer per dag. En als je dat gedaan hebt, zit je thuis lekker ontspannen in je stoel. Het hielp ontzettend goed. Toen ben ik daarna hier aan een instrument gekoppeld, een meetapparaat, waarop een cijfertje aangeeft hoe hoog je spierspanning is. Als het getal hoog is, zijn je spieren gespannen, maar als je verschrikkelijk slap bent, zakt het cijfertje mooi iaag. Daarmee hebben w e hier geoefend, vijf weken lang, vier dagen per week. Elke dag naar de VU en dat met dat slechte weer de afgelopen winter. En later kwamen er de dia's bij. Dia's van vliegsituaties. -

Wat is daarop te zien?

,,Het begint zo'n beetje met de vertrekhal, de in-

- En die dia-serie wordt achterelkaar gedraaid? „Nee, dat is heel slim. Zo ging het niet. Het is een prachtige uitvinding, die ze gedaan hebben. Die dia-projector is ook gekoppeld aan die machine, die de spierspanning meet. Je ziet dan die vertrekhal. De spanning begint meteen wat op te lopen, dus het cijfertje slaat naar de hoge kant uit, maar die dia verschuift pas wanneer je weer ontspannen bent. Dan hoor je een klikje en dan pas komt er weer een nieuw plaatje. Waarmee je dus bewezen hebt, dat je die spanning wég kunt krijgen. Dat vind ik nog steeds een prachtig verhaal o m aan alle mensen te vertellen: hoe slim dat bedacht is. - De dia-projector wordt dus gestuurd door Uw spierspanning. „ J a , eigenlijk wel ja. 't Is nooit in één keer goed gegaan, datje alle dia's achter elkaarte zien kreeg. Als je spanning te hoog was bleef je steken bij bijvoorbeeld de paspoortencontrole. Dan kon je niet verder. Maar op den duur ging het steeds beter en de laatste keren kreeg ik alle dia's achter elkaar te zien. Tenslotte zie je de lege stoelen met seat-belts. Dan moet je een plaatsje uitzoeken. Dan zie je Schiphol onder je verdwijnen en het eindigt met een stewardess, die langskomt met koffie. Dan ben je al in de lucht. Alle dia's krijg je drie keer te zien voor het volgende plaatje komt. Je bent tenslotte erg blij wanneer de stewardess driemaal m e t koffie langs is geweest. De allerlaatste keer, de dag voor ik vloog, heb ik het 's avonds hier nog een keer gedaan. En toen kon ik in een uur de hele serie w e g w e r k e n . "

- En tioe ging het daarna in 't echt? „Goed. Ik dacht eerst w e l : nu ja ik ben niet bang voor de VU o m hier in dat lekkere stoeltje in deze kamer te zitten, maar in ben bang voor die dertien kilometer hoog in de lucht. Dèt kunnen ze hier niet nabootsen. Dus ik dacht: ik v i n d ze schattig hier op de VU en ikzelf heb echt m'n best gedaan, maar waar ik bang voor ben, dat hebben ze niet aangepakt. Dat kunnen ze ook niet aanpakken. Dat kan alleen dertien kilometer hoog in de lucht. Maar dan blijkt dat je toch zó geconditionneerd bent geworden - althans zo ging het bij mij - dat alles heel gewoon w e r d . Die vertrekhal. O nou dat was g e w o o n de vertrekhal. Het scheelde maar weinig of ik dacht: dat zijn drie vertrekhallen achterelkaar. Zó ben je geconditionneerd. Je had wel ergens het gevoel: wat kom ik overal vlot door. Natuurlijk. Logisch. Je hoeft niets te herhalen tot je weer ontspannen genoeg bent. Heel merkwaardig. Daar ben ik nog steeds enthousiast over. - En eenmaal in de lucht? „ i k was g e w o o n verschrikkelijk blij, maar in het begin nog wel wat gespannen. Blijft dit wel duren. W o r d ik niet plotseling, als ik me realiseer wat ik

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen