VU Magazine 1979 - pagina 184

MU magame 6 klaard en wordt eigenlijk geprobeerd de moslimse gemeenschap tot een beschermde en gesloten gemeenschap te maken, zoals dat bij het ontstaan van de Republiek gepoogd werd door degenen die het ,,charter van Jakarta" hadden opgesteld. Praktizering van dit decreet zou in feite de in de grondwet verankerde vrijheid van godsdienst beperken en aantasten en de basis-afspraak die gemaakt werd bij de geboorte van de Republiek verijdelen. Het tweede decreet (77) stelt de personele en financiële steun voor religieuze instellingen vanuit het buitenland onder de controle van het ministerie van godsdienstzaken en eist de vervanging van buitenlandse krachten door Indonesische binnen twee jaar. Deze laatste bepaling is intussen vooral op verzoek van het Rooms-Katholieke episcopaat weer ingetrokken in een latere wijziging. Intussen zijn deze decreten in een gezamenlijke verklaring van het ministerie van godsdienst en van binnenlandse zaken.

Kerkelijke reactie De plotselinge publicatie van deze beide decreten zonder enige vorm van consultatie met de betrokken gemeenschappen heeft een grote schok teweeg gebracht onder christenen, onder humanisten en onder vele moslims, die voelen voor een moderne, open, pluralistische samenleving en niet voor een gesloten ,,Corpus Islamicuin". Brieven van Indonesische vrienden die in sterke mate betrokken waren bij de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd getuigen ervan hoe diep ze geschokt zijn door deze gebeurtenissen. Wel was reeds in 1967 het onderwerp van de saamhorigheid tussen de verschillende religieuze gemeenschappen op het hoogste niveau aan de orde geweest. Maar nadrukkelijk was toen gewezen op de oorspronkelijke afspraak en de nu gekozen ,,oplossing" was toen afgewezen. Met een schok zijn velen zich bewust geworden van het feit dat de maatschappij op dit punt nog niet zo gestabiliseerd is als de constitutie vooronderstelt en garandeert. De boodschap van het Centrale Comité van de Raad van Kerken in Indonesië die eind oktober 1978 werd gehouden, is een waardig stuk. In het stuk worden zowel de nationale saamhorigheid als de vrijheid van godsdienst geaccentueerd. .,Het recht van godsdienstvrijheid is geen geschenk van de staat

De Nederlandse minister Sassen en Mokhatta tijdens besprekingen in Kalioerang op 1 december 1948, achttien dagen later begon de tweede militaire actie.

en niet het geschenk van een bepaalde groep. Het is een onaantastbaar recht, waarop niet valt af te dingen." Elk streven -zo verklaart het stuk-dat de dimensie van verbreiding van religieuze overtuigingen verkleint, inperkt of zelfs te niet doet, is in feite een aantasting van de vrijheid van godsdienst". Tegelijk moedigt de verklaring van de beide instellingen ,,een houding aan van wederzijdse achting en samenwerking tussen de aanhangers van de verschillende godsdiensten en geloven in het kader van de nationale saamhorigheid". De Raad van Kerken en de representanten van het Rooms-Katholieke Episcopaat hebben het bij deze duidelijke en moedige boodschap niet gelaten. Aangezien zij van mening waren en zijn dat de Minister van godsdienst zich bij de uitoefening van zijn taak niet aan de grondwet heeft gehouden, hebben ze contact gezocht met de mandataris van het hoogste wetgevende lichaam. President Suharto. Aan het gesprek met de president namen behalve de ministers van godsdienst en van binnenlandse zaken namens de bisschoppen deel Kardinaal J. Darmojoewono (de voorzitter van het presidium van de bisschoppen conferentie) en Mgr. dr. Leo Soekoto (secretaris), de Aartsbisschop van Jakarta. Namens de Indonesische Raad van Kerken namen aan het gesprek deel prof. dr. J. L. Ch. Abineno (voor-

zitter van die raad) en ds. Wirakota (waarnemend algemeen secretaris). In dat gesprek werd de boodschap van de beide instellingen vertolkt. Over die ontmoeting is geen perscommuniqué gepubliceerd. Maar in het blad ,,Berita okoumene" van de DGI van februari 1979 staat dat de president aan de beide ministers opdracht heeft gegeven om rekening te houden met de opmerkingen die in dat gesprek werden gemaakt en vooral om aan de gouverneurs van de verschillende provincies uit te leggen dat de decreten niet verkeerd mogen worden geïnterpreteerd . Er zijn duidelijk twee interpretaties in omloop. De ene interpretatie benadrukt dat het in deze decreten alleen gaat om te waarschuwen tegen agressieve missionaire methoden. De andere ziet in de decreten toch een poging om de moslimse gemeenschap te maken tot een gesloten gemeenschap die wettelijk ,,beschermd" moet worden tegen interreligieuze communicatie. Men krijgt de indruk dat in de bijeenkomst met de gouverneurs der provincies die van 20-24 februari j . l . werd gehouden, gepoogd is de indruk weg te nemen dat de grondwettelijke vrijheid van godsdienst wordt aangetast en dat vooral het accent gelegd is op het teniet doen van agressieve missionaire methoden. Als die laatste interpretatie inderdaad overeenstemt met de bedoeling, zou het, zoals in allerlei Indonesische bladen opgemerkt werd, beter zijn deze

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen