VU Magazine 1979 - pagina 172

nl magaTJne 38

Ingezonden stukken Deelname Potchefstroom onaanvaardbaar

Reacties op artikel prof. Verkuyl Het was een goede zaak dat VU-magazine vorige maand opende met een artikel van Prof. Verkuyl over ,,de internationale conferentie van instellingen voor Christelijk hoger onderwijs" in 1981. Het betreft hier inderdaad een ,,belangrijke aangelegenheid, die ons in de V.U.-gemeenschap ten zeerste aangaat", (blz. 3). Ook via deze publicatie viel er weer veel van Verkuyl te leren. Eigenlijk heb ik slechts behoefte aan reageren op één punt, en die behoefte is mede bepaald door mijn ervaringen als gastdocent aan Calvin College (i970-'71 en 1977) alsmede aan het Instituut in Toronto (eerste semester 1978). Dat punt is de adequate, evenwichtige waardering van hetgeen beide instellingen, bij blijvende onderlinge verschillen, momenteel beweegt en bezielt. Deze zaak acht ik gewichtig genoeg voor een korte reactie, niet alleen vanwege de directe aanleiding (de conferentie-in-wording), maar vooral met het oog op de aard en de hechtheid van onze verbondenheid met deze instellingen. Hartelijke instemming wi! ik betuigen met Verkuyls pleidooi, aan het eind van zijn artikel, voor versterking en uitbreiding van de relaties tussen ,,Calvin" en de V.U. Mijn eigen ervaringen stemt geheel overeen met de uitspraak: ,,lVij zouden veel van elkaar kunnen leren." Het Instituut in Toronto mag, wat mij betreft, daaraan worden toegevoegd, zij het duidelijk op andere schaal en met verdiscontering van zijn afwijkende structuur. (Overigens is het studentenbestand van dit Instituut, zowel naar geografische herkomst als naar godsdienstige richting, zéér oecumenisch.) Anderzijds wil ik zeker niet het belang onderschatten

Moet de VU als ..gastvrouw" optreden voor de Internationale Conferentie voor instellingen van Chr. Hoger Onderwijs in 1981? Prof. dr. J. Verkuyl - terug van een reis naar de V.S. - zette enkele overwegingen op papier over dit contact, waartoe de Zuidafrikaanse Universiteit van^ chefstroom in 1975 het initiatief, in ieder geval niet

van hetgeen door de Wereldraadcommissie onder leiding van Paul Aprecht wordt gedaan. Onlangs was ik zelf in de gelegenheid daarmee van dichterbij kennis te maken. Dat de hoogleraren Verheul, Lever en Goudzwaard een bijdrage zullen leveren aan de conferentie in Boston, doet mij deugd. Maar de wijze waarop Verkuyl een ,,waarschuwingsbord" plaatst, met name voorzover dit (ook) enige betrekking heeft op de rol van ,,Calvin" en ,,Toronto", geeft mij aanleiding tot twee opmerkingen. \) Het in acht nemen van een zekere zelfstandigheid t.a.v. de Wereldraad van kerken en zijn activiteiten komt mede voort uit het besef van een eigen roeping. De Wereldraad moge een Unieke betekenis hebben als vaste ontmoetingsplaats van christenen uit de gehele wereld; intensieve aandacht voor en voeling met de activiteiten vooral van enkele van zijn commissies mogen van groot belang zijn ook voor de V.U.-gemeenschap (ik verdedig dus niet hetgeen, overigens ten onrechte, meestal doorgaat voor ,,soevereiniteit in eigen kring"),- dit doet niet af aan de wenselijkheid om in zelfstandigheid, met concentratie van aandacht en gekwalificeerde capaciteit, en in vrijheid ten opzichte ook van interkerkelijke organisaties - die een specifieke taak èn specifieke beslommeringen kennen - krachten te bundelen voor beraad en beleid inzake de trits onderwijs-onderzoekchristelijk geloof. 2) Van minstens even groot gewicht acht ik het volgende. Waarschuwingen tegen fa mi lie zie kt e" (Verkuyl, blz. 8) zijn zeker ter harte te nemen. Maar wat .,Calvin", ,.Toronto" en trouwens ook (een traditie van) de

Vrije Universiteit betreft, zou ik op iets anders willen wijzen. (Terzijde: dat zelfs de Geref. Oecumenische Synode haar kracht kennelijk niet zonder meer zoekt in het familieisolement, blijkt toevalligerwijs uit het artikel van prof. dr. D. C. Mulder in hetzelfde nummer van VU-magazine; daarin staat te lezen dat de secretaris van die Synode, dr. Paul Schrotenboer, al op menige vergadering van de Wereldraad als waarnemer aanwezig is geweest). Men kan èn zich openstellen voor wat er oecumenisch gaande is èn grote waarde hechten aan een geconcentreerde bezinning op het potentieel van eigen Calviniaanse erfenis. Ik vermijd hier het woord ,,Calvinistisch"; ook ik ben me bewust van het vele dat er is misgegaan in het verloop van de m.n. door Calvijn op gang gebrachte beweging. Daarbij denk ik aan zelfvoldaanheid, isolationisme, scholastisch theologiseren, confessionalisme, splijttendenties, maar ook aan de omslag van roepingsbesef in ,,culturisme", ontaardingen die alle zich reeds spoedig hebben voorgedaan. Kortom, de bronnen zijn vaak niet weg te nemen. Er was ooit sprake van een veelbelovende beweging die, vanuit een aandachtig en zorgvuldig leven met de Schrift, in Europa harten sneller deed kloppen en op een breed veld reformerend leek te gaan werken. Er zijn nog altijd mensen en groepen, aan ,,Calvin", ,.Toronto" en aan de V.U. die, behalve ,,for worse", ook ,,for better" zich daarmee verbonden blijven voelen en het de moeite waard achten het (nog onvoldoende ontsloten) potentieel er van ,,up to date" aan te boren, - al gaat dat moeizaam genoeg. Ook in de tegenwoordige wereldsituatie en het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen