VU Magazine 1979 - pagina 98

]ff} magadne 8 ben mij ervan overtuigd dat het geenszins hun bedoeling is de bedoelde conferentie op te zetten als een ,,Anticlub" tegen de oecumenische beweging, als een „counterpart" of als een substituut en alternatief daarvoor, maar in het oecumenische perspectief waarvoor ik in de vorige paragraaf pleitte. Dat verheugt mij zeer. Toch is er reden tot zorg en is het op zijn minst nodig een waarschuwingsbord te plaatsen op de weg van de conferentiein-wording. Gelukkig is de Gereformeerde oecumenische Synode (R.E.S.) niet een officiële sponsor van deze conferentie. Maar de invloed van deze ,,confessional family" is toch wel aanwezig. Naar mijn ervaring is de tijd voor deze ,,confessional family" voorbij. Ze is een anachronisme. In de oecumenische relaties speelt de interdenominationele relatie een steeds onbelangrijker rol en komt de interculturele oecumene steeds duidelijker naar voren. Het gaat er in de oecumenische relaties niet meer primair om onze kerkelijke en culturele patronen over te planten, maar om contact te hebben met aktiviteiten vanuit het Evangelie binnen de verschillende culturen. Daarmee zal ook deze conferentie-inwording rekening moeten houden. Ze mag niet .,familieziek" worden en zich niet beperken tot instellingen die van dezelfde kerkelijke familie zijn. Verder moet ze op haar hoede zijn voor orthodoxisme en confessionalisme. De Christian Reformed Church in de Verenigde Staten heeft zich helaas in de laatste jaren ondanks de tegenadviezen van mensen als prof. dr. John Kromminga en prof. Harold Decker e.a. verder verwijderd van de

Studentendemonstratie in 1978.

Wereldraad door lid te worden van de ,,National Association of Presbyterian and Reformed Churches" (N.A.P.A.R.C.) waarvan vele lid-kerken nogal fundamentalistisch zijn en zich sterk afzetten tegen wijdere oecumenische verbanden. Hoewel er onder de jongeren een gevoel van onbehagen is over deze associatie is er toch een zekere neiging bij velen daarin een quasi-alteraatief te zien voor diepere en wijdere oecumenische verbanden. Verder spelen instellingen die gelieerd zijn met de World Evangelical Fellowship (W.E.F.) een belangrijke rol in de achterban van kerken en instellingen die de conferentie-in-wording dragen. Ik heb - bij de oprichting van de nederlandse branch van deze Evangelical Fellowship - gelezen dat die Fellowship geen anticlub wil zijn tegenover de oecumene. Ik ben ervan overtuigd dat dat geldt voor 80% van de sleutelfiguren, waarvan ik er vele persoonlijk ken. Maar er zijn in die Fellowship toch ook vele figuren, o.a. Peter Beyerhaus uit Tubingen die altijd weer pogen om tot een alternatieve oecumene te komen via de W.E.F. Ik ben van mening dat met deze factor rekening moet worden gehouden. Het spreekt m.i. vanzelf dat in de conferentie-in-wording ook een ruime plaats moet worden ingeruimd voor instellingen die met N.A.P.A.R.C, en de W.E.F, gelieerd zijn. We kunnen van elkaar leren. Vele van deze kerken en instellingen worstelen nu met problemen die een eeuw geleden bij het ontstaan van de V. U. voluit aan de orde waren in de kring van de V.U. Waarom zouden we onze ervaringen en inzichten niet uitwisselen en waarom zouden we niet van elkaar leren?

Maar een waarschuwingsbord is nodig om niet in een slop terecht te komen waarin men vast blijft zitten in verouderde vraagstellingen inplaats van te zoeken naar een evangelisch antwoord op de huidige wereldproblemen, zoals in augustus 1978 in Grand Rapids het geval was.

Slotopmerkingen Ik heb getracht eerlijk te antwoorden op de vraag die mij gesteld werd door de redactie. Mijn advies is duidelijk: Samenwerking met de P.U. is onaanvaardbaar zolang de P.U. nog rondloopt in de wapenrusting van de apartheids-ideologie. Voortzetting van de reeds opgezette conferentie is wenselijk als het netwerk van relatiepatronen de sfeer van de ,,confessional family" verlaat en zich meer oecumenisch oriënteert. Verder maak ik van deze gelegenheid gebruik om er bij de V.U. op aan te dringen meer uitwisselingsprogramma's met Calvin-Seminary en CalvinCollege te bevorderen. Een recent bezoek, o.a. aan ,,Calvin" heeft mij ervan overtuigd hoezeer ook aan Calvin dezelfde vragen leven als aan de V.U. en contacten met de ,,radical Evangelicals", de ., Sojourners", de schrijvers van ,,The other America" hebben mij doen beseffen dat wij in Nederland veel te weinig de communicatie onderhouden met die geestverwanten in de Verenigde Staten, die worstelen met de huidige wereldproblemen. Wij zouden veel van elkaar kunnen leren. Daarom kunnen bilaterale relaties tussen ,,Calvin" en de V.U. wenselijk en wederzijds stimulerend zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen