VU Magazine 1979 - pagina 447

1^ magame 5 met de andere kosten voor een arbeidsplaats, maar 'n paar honderd arbeidsplaatsen zitten er in ieder geval wel in. Vast staat ook niet dat de extra mensen, die je in dienst wilt nemen, werkloos zijn. Misschien moeten er wel mensen worden aangetrokken waaraan al een tekort op de arbeidsmarkt is. En een derde effect dat in de gaten moet worden gehouden, is het allokatie-effect. Als de VU eenzijdig de salarisschalen aanpast, bestaat het gevaar dat er mensen bij de VU weggaan omdat ze elders meer kunnen krijgen of dat bepaalde mensen niet meer bij de VU solliciteren. Hij maande hier tot voorzichtigheid. Dat prof. Vermaat aan vrijwel alle mogelijke nadelige effecten had gedacht, bleek bij het ten tonele voeren van een denkbeeldige ouderling, die dit nietbetaalde ambt zou neerleggen en inruilen voor 'n betaalde nevenfunctie om zo de inkomstenderving op te vangen, hem aangedaan door een nivellerende VU. Anderen zouden misschien hun vrouwen aansporen om 'n baantje te gaan zoeken. Je krijgt dan 'n extra aanbod op de arbeidsmarkt. De verdienste van de lezing van prof. Vermaat was dat schier elk neven-effect is besproken. Ook de mogelijk geringere afdracht van vrijwillige gaven aan bv. liefdadige instellingen. Maar optellend en aftrekkend taxeerde hij het effect van matiging toch als gunstig. Hij bepleitte wel besluiten tot inkomensherverdeling in niet te grote groepen te nemen, maar b.v. in "n vakgroep. Dat beperkt de neiging om nadelige gevolgen af te wentelen door b;V. nevenfuncties aan te nemen.

Psychologisch Centraal in de lezing van prof. dr. Hk. Thierry (op 8 november) stond de gedachte dat werknemers (mede-)zeggenschap dienen te hebben over de salarisverhoudingen binnen het eigen bedrijf. In zoverre sloot de lezing van de psycholoog goed aan bij de onvrede, die de aanleiding vormde tot het Studium Generale. Ook de hoogstbetaalden aan de Universiteit wordt ,,niets gevraagd". Vandaar wellicht het waarneembare onbehagen wanneer er wel een relatie wordt gelegd tussen hun hoge inkomen en de (ook onder academici) heersende werkloosheid. Maar met de onderlinge verschillen heeft werkloosheid buiten het bedrijf op zichzelf natuurlijk niets te maken. Prof. Thierry waarschuwde dan ook

Prof. dr. Hk. Thierry

deze twee zaken goed uitelkaar te houden. Hij gewaagde zelfs van een ,,mogelijk vertroebelend effect" dat zou kunnen optreden als bij doorvoering van een concreet voorstel van zijn kant er ruimte zou vrijkomen, die (b.v.) benut zou kunnen worden voor het scheppen van meer werkgelegenheid. Wat behelsde dit voorstel? De suggestie van prof. Thierry kwam er op neer om - nadat voor een aantal jaren de totale salarissom voor 'n bepaalde werkeenheid van 'n 100 man, b.v. een subfaculteit was vastgesteld - de werknemers intern mee te laten beslissen over de verdeling van de loonsom. Bij wijze van experiment. Men moest tussentijds wijzigingen kunnen aanbrengen en - desgewenst - na een bepaalde periode ook kunnen besluiten om ermee te stoppen en op de oude voet door te gaan. Het interne beraad zou kunnen gaan over criteria, waarvan men vindt dat die tussen functionarissen (niet functies) zouden moeten differentiëren. Proefondervindelijk zou dan blijken hoe groot het effect is van 'n besluitvorming binnen de werkeenheid. Nemen er mensen ontslag? Het kan ook zijn dat 'n dergelijke

gedecentraliseerde besluitvorming over de inkomensverdeling voor anderen weer bijzonder aantrekkelijk blijkt. Prof. Thierry deed z'n suggestie aan het slot van zijn lezing. Het begrip ,,participatie" stond daarin centraal. Waarom is dit begrip de laatste vijftien jaar op bijna alle aspecten van de organisatie van toepassing verklaard, maar bleef dit achterwege waar het de beloning en de vormen van beloning van medewerkers betrof, zo vroeg hij zich af.

Volgens prof. Thierry houdt daarmee verband, dat de meeste mensen van hoog tot laag erg slecht op de hoogte zijn van hun eigen inkomen. De schattingen liggen er soms wel 10 procent naast. Wat anderen verdienen, weet men ook slecht, laat staan hoe het ligt in andere bedrijven en organisaties. De stemming op dit terrein is er een van: ,,ze maken het wel uit". Gevoelens van machteloosheid overheersen. Je zou de mensen van dat gevoel van machteloosheid moeten afhelpen, b.v. ook door invoering van een cafetariastelsel, waarin de mensen zelf bepalen in welke vorm ze hun inkomen wensen: salaris of meer vrije tijd, vervroegd pensioen, educatief verlof, enz. Alle drie lezingen waren bedoeld om de meningsvorming binnen de VU over zaken als deze op gang te brengen. Gaat er nu wat gebeuren? Daarover is nog geen zinnig woord te zeggen. Vaststaat alleen dat het vele ,,vanzelfsprekende" op dit terrein na dit Studium Generale iets minder vanzelfsprekend is geworden. (BvK)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen