VU Magazine 1979 - pagina 343

ni magazine 33

'n Weekje knutselen met DNA aan de Boelelaan 1083 DNA - magische letters. Toen ik als wetenschapsvoorlichter bij de Maandag 16 juli ga ik naar het laboraVU begon, zo'n anderhalfjaar geleden, stonden de kranten om de torium van de afdeling Moleculaire Genetica om te bespreken wat voor haverklap vol met stukken ^ver DNA en DNA-recombinatie. Door experiment het zal gaan worden. Zeeen artikel dat in juli '77 in de Scientific American had gestaan wist ker zal het niet een van de spectaculaiik wel zo'n beetje waar het over ging, maar de details waren me toch re stunts zijn van de amerikaanse moverre van duidelijk. Maar omdat er aan de VU met DNA gerecombi- leculair-genetische commercie waar neerd werd en ik daar als wetenschapsvoorlichter een paar zinnige Simon Rosendaal over schrijft in de artikelen uit NRC-Handelsblad die in dingen over zou moeten kunnen zeggen kwam het consigne ,, Werp je de gang hangen aangeplakt. erop en zorg dat je er wat over komt te weten!" Als ik tegen negenen arriveer, staat de Praten dus en lezen. Meer hielp een bezoek aan een congres dat mede onder auspiciën van de Wereld Gezondheids Organisatie van de VN in Milaan werd georganiseerd. Met Ed Veltkamp (een van de mensen van Moleculaire Genetica) als tolk woonde ik dat bij, proefde het iedereen-kent-mekaar-sfeertje en leerde en passant een hoop dat door boeken lezen nog niet duidelijk was geworden. Dat is alweer ruim eenjaar geleden, en het rumoer rond DNA-recombinatie is aardig verstomd. De mensen die in Milaan zeiden dat de gevaren nauwelijks serieus te nemen waren, hebben nog wel geen 1(X)% gelijk gekregen, maar wel is inmiddels gebleken dat de kans op een ongeluk met recombinant DNA als je er niet op uit bent dat te veroorzaken erg onwaarschijnlijk is. Bovendien is een aantal van de mogelijke praktische toepassingen van DNA recombinatie al zeer reëel geworden. Onderzoekers van het Amerikaanse bedrijf Genentech zijn er inmiddels in geslaagd bacteriën menselijk insuline en groeihormonen te laten vervaardigen. Het leek wel nuttig na zo'n jaar vol ontwikkelingen de stand op te maken hoe het nu stond met het DNA-onderzoek aan de VU. Inmiddels is dat aardig uitgebreid. Werkte eenjaar geleden nog alleen prof. Planta (biochemie) met echt recombinant DNA, waarbij erfmateriaal van gist in een bacterie geknutseld werd om het daar nader te kunnen bestuderen, nu wordt hetzelfde bij moleculaire Genetica ge-

door Jan Albert Dop (wetenschapsvoorlichter VU) daan met petunia-DNA, bij biochemie met DNA van eendekroos, terwijl op microbiologie met DNA recombinatie wordt onderzocht wat nu eigenlijk een ziekteverwekkende bacterie ziekteverwekkend maakt.

Experiment meemaken In de gesprekken die ik daarover voerde kwam het idee naar voren dat ik nu z€lf tens een bepaald experiment van begin tot einde zou volgen om op die manier wat te proeven van de sfeer van het werk en van het lab. Ook zou het misschien die hele DNA-knutselarij, die vaak zo ontzettend abstract lijkt, wat nieer leven geven. De zomervakantie, als de druk van het "publish or perish" - publiceer artikelen of verdwijn naar het tweede plan - wat minder zwaar is en er geen studenten door het lab zwerven, lijkt daarvoor ideaal.

koffie op een van de laboratoriumtafels nog te trekken, en een klein groepje - professor, wetenschappelijk medewerkers, analiste en een enkele student - staat geanimeerd te praten. Ze praten over het weer. Maar via dat komt het gesprek al snel op Canada, waar dr. Eduard Veltkamp net een week geweest is voor een bezoek aan een internationaal biochemisch congres. Het dikke boek met korte onderzoeksverslagen van vele honderden researchgroepen gaat van hand tot hand en de dingen die mogelijk van belang zouden kunnen zijn voor het onderzoek aan planten-DNA dat hier gebeurt, worden driftig besproken. Als de koffie op is, valt het groepje uit elkaar - niemand loopt te kijken van ,,wat zal ik nou eens gaan doen". Ik loop mee met Ed Veltkamp, wetenschappelijk hoofdmedewerker moleculaire genetica. Ed, voor in de dertig, ziet er eerder uit als een roeier dan als een kamergeleerde die in zijn lab wat met reageerbuisjes zit te stoeien. Hij is een van de twee v(X)rnaamste medewerkers van prof. dr. H. J. J. üohn) Nijkamp. Nijkamp zelf. die met kracht de VU heeft weten te promoten in het wereldje van de moleculaire genetica, is zelf geen experimenteerder meer. Zeker nu hij ook decaan is van de subfaculteit biologie is Nijkamp in de eerste plaats die van manager van een team. En voor zover je dat als langs de rand van het veld meelopende buitenstaander kunt beoordelen, doet hij dat goed. Zijn team is enthousiast en weet waar het naar toe wil. Bovendien is hij bij uitstek benaderbaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen