VU Magazine 1980 - pagina 289

\^ magazine 23 „adoptie". Dat gesprek kreeg niet de wending die mevrouw Haars eraan wilde geven: de kerkelijke afvaardiging pleitte voor maatregelen, waardoor een grote groep hier zou kunnen blijven.

Tora als model Ds. Boswijk vindt de vraag naar een „christelijk" vreemdelingenbeleid boeiend. „Binnen de Tora van Israël heeft de vreemdeling een heel grote plaats, gelijk aan alle mensen zonder een natuurlijke helper: weduwen en wezen, enzovoort. De vreemdeling heeft in de Tora heel duidelijke rechten. Vanuit het geloof gezien staat Israël model voor een menselijke samenleving." Het wemelt in m.n. Deuteronomium en Levitikus van rechten van de vreemdelingen. „Als mensen dan zeggen: ja maar, het gaat om het Nieuwe Testament, dan verwijs ik naar Paulus die de christenen „medeburgers van de heiligen van Israël" noemt, d.w.z. dat we toch iets te maken hebben met de woorden van wet en profeten. God staat aan de kant van de kansarmen. Maar ook Jezus kiest partij voor de marginalen, de tollenaars, de Samaritanen, de melaatsen. Jezus heeft een voorkeur voor deze groepen en plaatst ze in het centrum van het Koninkrijk. Zij mogen meedoen, ze horen erbij. Dat brengt Jezus in konflikt met de mensen in de centrale posities. Ik denk, dat als je de keuze van Jezus ziet, wij daar ook niet aan kunnen ontkomen. Ook in de schildering van het Laatste Oordeel gaat het om rechtvaardigen die vreemdelingen hebben gehuisvest. Jezus identificeert zich daarmee: „jullie hebben MIJ gehuisvest". Het evangelie staat niet aan de kant van mensen die zichzelf wel kunnen helpen,''maar aan de kant van hen die eraan onderdoor dreigen te gaan." En wie zijn dat vandaag de dag?„De illegalen die in de kerken hun asiel hebben gezocht. Wij moeten proberen de samenleving te zien door hün ogen. Wat ervaren zij als onrecht?" De kerk kan hen een goede schuilplaats bieden, de kerk vormt immers het klankbord van de Schriften: daar wordt uit de schriften gelezen.

Het is razend moeilijk Door de gegevens moet je je als christen laten inspireren, wil je een vreemdelingenbeleid voeren. Mensen die om welke reden dan ook deel "uitmaken van de samenleving, - dus ook de vreemdelingen, - hebben rechten vanaf het moment dat je ze daarin opneemt." - Pleit u dus voor een onbegrensd volstromen van Nederland? „Nee. Je moet je allereerst afvragen hoe het komt dat vreemdelingen in groten getale naar ons land stromen. Zolang er een duidelijke samenhang bestaat tussen onze overtrokken welvaartsekonomie en de armoede van de „andere" wereld, waarvan Marokko deel uitmaakt, zal er een aantrekkingskracht van ons uitgaan. Die andere wereld levert goedkope produkten en goedkope arbeiders. Je kunt nooit een rechtvaardig vreemdelingenbeleid voeren als je het niet inbouwt in het ontwikkelingsbeleid. En aangezien dat niet ge-

beurt heeft mevrouw Haars natuurlijk gelijk: zij moet een vreemdelingenbeleid voeren. Ik denk dat het razend moeilijk is een goed vreemdelingenbeleid te voeren, waarbij je geen onrecht doet aan grote groepen mensen, zolang je de oorzaken van die komst naar Nederland niet kunt aanpakken."

Daar komen problemen van Ds. Boswijk erkent dat een alternatief voor het beleid van Haars niet goed mogelijk is. „En dat zal niemand kunnen geven." Volgens hem is er bij de aktiegroepen ook een zekere versimpeling als ze zeggen dat alle illegalen zondermeer gewit moeten worden. „Ik denk dat dat gewoon niet kén. Want na deze groep komt er weer een andere. En het is waar: Mevrouw Haars heeft sterke argumenten, maar tóch wordt een groep mensen het slachtoffer van deze wetgeving, en nog wel uitgerekend de zwakken in deze samenleving." Ds. Boswijk wil tóch pleiten voor het blijven van deze groep illegalen d.w.z. de slachtoffers van de uitvoering van de 1 novemberwet, maar dan ook alleen deze groep. - Dus als er over twee jaar weer een nieuwe groep illegalen ontstaan is, bent u niet meer van de partij? „Ik vind dat vanaf nu dan óók de werkgevers keihard aangepakt moeten wórden en niet met boeten van ƒ 350,-, terwijl de wet een boete van ƒ 10.000,- per geval noemt. De werkgevers moeten afgeschrikt worden. Dat is het punt waar het om draait." Het argument dat Nederland „te vol" wordt (niet met Nederlanders wonderlijk genoeg, dat wordt in de diskussies nooit genoemd) kan ds. Boswijk meevoelen: één op de drie geboorten in Amsterdam is een allochtoon, dus alleen al door natuurlijke aanwas zal het percentage vreemdelingen stijgen. Daar komen problemen van, vindt Ds. Boswijk. De bevolking reageert daar angstig op, velen zijn bang voor hun eigen woon- en werkgelegenheid. Mag je aan die angst voor vreemdelingen toegeven? „Je moet rekening houden met wat een samenleving mentaal aankan. Het probleem van vreemdelingen wordt met name in de onderste regionen van de samenleving aan den lijve gevoeld. Kijk maar 'es rond in Amsterdam. Maar als je vreemdelingen toelaat, moetje ze ook dezelfde rechten geven als de autochtonen en ze niet louter als werkkracht beschouwen, zoals nu, maar als mensen die óók hun gevoelens hebben." Dat is een christelijk vreemdelingenbeleid. Ds. Boswijk kan zich voorstellen dat het niet lukt onze illegalen op een nette manier kwijt te raken: 't is immers inherent aan het feit dat we ze niet op een nette manier hebben binnengehaald. Daardoor zijn ze voorbestemd een tweederangsgroep te blijven, „dat wil zeggen, wij vinden dat ze dat moeten blijven. Dat is niet bepaald messiaans."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen