VU Magazine 1981 - pagina 320

danramil op zo kort mogelijke termijn uit te voeren, maakte de lurah een eind aan het gesprek in het achterkamertje. Tijdens latere bezoeken vertelde de lurah mij dat hij wel erg met die Bimasschulden in zijn maag zat. Hij Wilde echter zo lang mogelijk wachten want hij had ook vernomen dat een deel van de schulden mogelijk kwijtgescholden zouden worden omdat ze een gevolg waren van een wereng-plaag (rijstziekte). Maar als zou blijken dat hij toch moest betalen, zou hij eerst de IPEDA-inning (streekbeiasting) kunnen gebruiken. Inzake de S.D.-Inpres rekende hij op zijn neef, het hoofd van de onderwijsdienst van deze kecamatan. Deze ambtenaar trad zelf op als aannemer van deze school, hoewel hij ook in zijn functie als hoofd van de onderwijsdienst, samen met de camat en een ambtenaar van de dienst openbare werken, in een commissie van toezicht op de bouw zat. De keuze van dit dorp, en zelfs van de wijk in dit dorp, voor de bouw van een S.D.-Inpres week al af van de regels

Om aan deze schuld te voldoen moest de Lurah een motorfiets verkopen van zijn zoon die voorschrijven dat zo'n gebouw alleen daar mag komen waar er duidelijke behoefte aan bestaat. !n deze wijk, de krajan, was al een goed lopende school gevestigd in een goed gebouw. Wat betreft de Balai Desa (dorpskantoor), die de lurah zelf in aanbesteding had genomen, dacht hij dat het niet zo'n vaart zou lopen, in andere kecamatans waren er ook nog veel dorpen waar ze niet begonnen waren, waarom zou hij ,,voorop moeten lopen"? Bovendien vond niemand in zijn dorp het een belangrijke zaak dat erzo'n dorpskantoor kwam. Integendeel, hij kon juist de rol van beschermer van de bevolking spelen door te stellen dat in deze tijd, na een slechte oogst, hij toch geen swadaya (eigen inbreng, inspanning) van de mensen kon verlangen. Maar de eigenlijke reden waarom hij over dit punt zich vrij rustig voelde, was dat hij wist dat zijn dorp erg geïsoleerd ligt en dat zelfs de Tritunggal zelden of nooit kwam, laat staan een inspectieteam uit de kabupaten (het regentschap).

290

Al in de Nederlandse koloniale tijd werd het gebruik verbreid om dorpshoofden te laten kiezen. Was het Nederlands koloniaal bestuur dan zo voor democratie? Of stak er wat anders achter?

Deze verwachtingen bleken voor een groot deel juist. Hij moest inderdaad de Bimas-schulden betalen en toen aan het eind van het jaar bleek dat hij daar onder andere de IPEDA voor had gebruikt, stelde de camat hem voor de keus: of een schuldverklaring tekenen en binnen twee maanden de IPEDA aflossen, of op staande voet ontslag. Hoewel de camat hem graag kwijt wilde, had hij, zoals hij tegen mij zei, toch ook graag een zo hoog mogelijk bedrag voor de IPEDA binnen. Hij wees hierbij op zijn conduite. Maar hij sprak niet over de 1 % die hij als opcenten zou ontvangen van het totaal geïnde bedrag. Om aan deze schuld te kunnen voldoen moest de lurah onder andere een motorfiets verkopen van zijn zoon die in Semarang op school was. Overigens niet tot zijn verdriet, want deze zoon had er al tweemaal een ongeluk mee gehad en had de lurah handen vol geld gekost. Naar zijn zeggen was hij daardoor gedwongen geweest met de Bimas-kredieten te knoeien. De bouw van de S.D.-Inpres is, zij het met grote vertraging, ook afgekomen. Hierbij stond de neef van de lurah hem inderdaad trouw terzijde. Aanvankelijk had de camat een conflict met dit hoofd van de onderwijsdienst vanwege een procedurekwestie. Maar uiteindelijk verkoos de camat samenwerking. Want de gebouwen moesten er komen. En om dat te bereiken moest hij deze ambtenaar wel tolereren. Hoe-

,,Zo werd het ene gat met het andere gevuld"

wel de camat wist dat het gebouw, tegen de voorschriften in, met ,,gotong-royong" (gemeenschappelijke arbeid van de dorpsgenoten) werd gebouwd, hetgeen een besparing op arbeidskosten betekende en de aannemer/ambtenaar een geschatte winst van 30 % opleverde, hield hij erover zijn mond. Uiteraard ontving de lurah zijn aandeel van deze winst, want door toedoen van zijn invloed kon het werk met ,,gotong-royong" worden uitgevoerd. ' De lurah had, om de camat onder druk te zetten, juist de materialen betrokken bij de timmerplaats van de bau en hem gezegd dat hij zou betalen nadat de commissie van toezicht, waarvan de camat en het hoofd van de onderwijsdienst lid waren, de termijnbetaling had uitgekeerd. Toen nu de camat enige tijd wachtte met betaling, omdat hij nog geen rapport had ontvangen of het dak al was geplaatst (de voorwaarde voor de termijnbetaling) en de bau tevergeefs op zijn geld voor de materialen zatte wachten, verwees de lurah de bau naar de camat. De camat kon niet veel anders doen dan zijn handtekening zetten onder de termijnbetalingen die onder andere bedoeld waren voor de aanschaf van materialen die zijn ,,informant" en de ,.trouwe medewerker" van de danramil geleverd had. Na twee weken werd de termijnbetaling uitgekeerd, al moesten toen de zinkplaten nog bevestigd worden. De bau kwam weer klagen bij de camat dat hij niet genoeg had ontvangen van de lurah. Het verweer van de lurah hierop was dat een deel van het uitgekeerde geld besteed was aan de rehabilitatie van een school in een andere wijk, waarvoor hij ook nog geen termijnbetaling had ontvangen. Pas als vu-Magazine 10 (1981) 8 (september)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen