VU Magazine 1981 - pagina 100

Wie waren die •

^

•

fS

tot wie Waterinic iietliacl? Beste Heleen en Jurjen, Jullie zullen wel overspoeld worden met commentaar op jullie briefwisseling over Waterink. Maar omdat ik wel altijd, .biddend" ben geweest, maar nooit anders dan rebels, lijkt het me leuk om toch eens te reageren. Want jullie vinden zelf, dat een wat diepgaander studie vast en zeker de moeite waard zou zijn. Wel, als die studie dan eenmaal van start gaat, dan is er misschien door mij een klein facet aangedragen. S. J. Vermeulen-Brauckman

Nadat ik jullie commentaren gelezen had, besefte ik pas goed, hoe betrekkelijk een historicus de ware historie benaderd heeft, als hij het heeft over wat er gebeurd is in ,,de eerste helft van die eeuw", want jullie benadering en de mijne verschillen heel wat. Toch geloof ik, dat er in vorige eeuwen niet zulke grote verschillen waren, omdat er niet zo'n razendsnelle ontwikkeling van de techniek was. Er is een ontzettend groot verschil in leefpatroon, in mogelijkheden, in verwachting, tussen de moeders van vóór de oorlog en die van daarna uit ongeveer hetzelfde burgerlijke milieu. Dat geldt ook voor de vaders. Jullie zult je fantasie aan het werk moeten zetten om dat een beetje aan te kunnen voelen. Want daar gaat het mij om. Wat bij jullie van ,,Jan Wat" overkomt als patriarchaal, als betweterig, als dooddoenerig, viel in een heel ander soort oor als dat van jullie. En daarvoor mis je de achtergrondinformatie van hoe het was. O jeetje wat ben ik begonnen. Het was allemaal zo anders. Om te beginnen was het stil. Radio bestond niet. In een nette buurt hoorde je wat huis-

90

XöH

Q^c<e^/e

Q-eifacéi^e •^^,. 3 VÓ'ö'5u*^

^^Clc^^t^cij^ " « ^l>^aj Jl^f^^ -nJCLcé-c ~ ' ' /nU:-^ ^^i>«Jt-U^ u^ici, u-és Aa^ ée cf<t

fi^é- Uuj.^if'tJt:^'^

QtoÉ^i^^

.^4S*,

^'

houdelijke geluiden. Hier en daar zong iemand. De kar van de groenteman en het paard van de melkboer kon je stratenver horen aankomen. Geen nieuwsberichten. Nauwelijks auto's. Mijn vader was onderwijzer in Amsterdam-Noord (hij zei dat hij het Christelijk onderwijs ,,mocht dienen") en wij hadden tot midden dertiger jaren twee kennissen met een auto, één hoofdinspecteur van politie (dienstauto dus) en een architect uit Huizen. Als je ver moest ging je met fiets, tram, trein of bus. En langzaam; we reden met de auto wel eens 60, dat was een hellevaart. Van Amsterdam naar Huizen in het Gooi duurde meer dan twee uur. In die stille wereld sleten onze moeders hun leven. Ze waren gelukkig als ze zich een hitje konden veroorloven, want een huishouding was toen wel wat anders dan nu. Geen warm water. Eén kamer met een kachel verwarmd, en de troep die dat ding gaf! Toen ik een jaar of zes was, kregen wij een stofzuiger, en dat was in ons milieu iets heel erg bijzonders, onderwijzers-,,juffrouwen" (want mevrouw waren ze niet) zaten nou niet zo heel best in de slappe was. Ik

vu-Magazine 10 (1981) 3 (maart)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen