VU Magazine 1981 - pagina 394

Jubilerend Vrouwen VU-hulp wil VU toegankelüker maken voor gehandicaiyten

staking verhinderde lezing Amerilcaan 20 aug. — In Amsterdam bestaat sinds het begin van dit jaar een werl<groep van gezondheidswerkers die een bijdrage leveren aan de strijd tegen de kernwapenwedloop. Ook bekende VUmedici traden toe tot de werkgroep, zoals chirurg W. de Jong. internist P. C. Huijgensen radiodiagnosticus prof. dr. A. H.Tierie. De groep organiseerde enkele bijeenkomsten die een aardig succes waren. In april was er een gespreksavond in Krasnapolsky waar 600 gezondheidswerkers bijeen kwamen. De werkgroep maakt zich sterk tegen het fabeltje dat na een kernwapenaanval nog nuttig medisch werk is te verrichten. Minder suksesrijk was men op 20 augustus. Samen met de vakgroep sociale geneeskunde van de VU, de Nederlandse Vereniging van Medische Polemologie en de Werkgroep ,,Stop de N-bom" was een lezing georganiseerd. De Amerikaanse deskundige dr. Victor Sidel zou spreken over de gevolgen van de wapenwedloop op de gezondheidszorg, ingeleid door prof. J.P. Kuiper. Helaas, men had buiten de waard gerekend. Niet Reagan, niet de CIA en zelfs niet minister Haig verhinderden de overtocht van Sidel, maar de stakende Amerikaanse luchtverkeersleiders. (FS)D 360

Vrouwen VU-hulp, in 1932 gestart, gaat het 50-jarig bestaan het komende jaar vieren op een manier,, cf/e u nooit meer vergeet", zoals de folder zegt, die dezer dagen uitkwam. Men wil een miljoen gulden bijeenbrengen om de VU-gebouwen beter toegankelijk te maken voor gehandicapten, rolstoelgebruikers, blinden en slechthorenden. Het wordt een groots opgezette actie naar het zich laat aanzien. Op 22 september waren ± 65 dames overal uit het land in de VU bijeen om zich voor te bereiden op activiteitendie zij overal in het land zullen ontwikkelen. „ 't Is toch te gek" is de naam die de actie heeft gekregen. Wat is te gek? De zojuist uitgekomen folder zegt daarover: „Daarop zijn heel wat antwoorden mogelijk. • Dat we gebouwen neerzetten, die ontoegankelijk zijn voor gehandicapten. • Dat een gehandicapte een college mist alleen omdat de liftknop te hoog zit. • Dat een gehandicapt kind zijn zieke moeder in het VU ziekenhuis niet kan bezoeken. Maar het belangrijkste antwoord is: • 't Is toch te gek, dat we daaraan vroeger nooit hebben gedacht". Tot niet zo lang geleden werd doorarchitekten, opdrachtgevers, bouwcommissies e.d. nauwelijks de vraag gesteld hoe een gehandicapt mens het bouwwerk zou beleven, dat men op papier had geschetst. Dat was ook nog zo in de tijd waarin de VU-gebouwen op de tekentafel stonden. Bouwmeester ir. Doets gaf architecten bouwbureau wel enkele brochures, die op dat onderwerp betrekking hadden, maar de problematiek kreeg toch niet de belangstelling die deze verdiende. En voor zover er aan werd gedacht, bleek het inle-

vingsvermogen in de situatie van de gehandicapte beperkt. Er is in het VU-hoofdgebouw wel één invalidentoilet, maareen probleem is voor iemand in een rolstoel nog hoe op eigen kracht het gebouw binnen te komen. Voor vrachtkarretjes is aan de voorzijde van het hoofdgebouw een glooiende baan, maarvooreen rolstoelberijder is die te steil. Ander voorbeeld: er zijn wel speciale parkeerplaatsen

't Is toch te gek voor gehandicapten, maar die zijn te smal. Een invalidenparkeerplaats moet breder zijn dan een gewone, omdat er naast de auto ruimte moet zijn voor een rolstoel. En zo zijn er veel problemen: te hoog zittende en voor blinden niet te onderscheiden iiftknoppen, volstrekt ontoegankelijke collegezalen, hoge stoepen, moeilijk opengaande tochtdeuren, enzovoorts. Is aan al die dingen nooit gedacht? Kennelijk niet en zoals het bij de VU is, zo is het vrijwel bij alle openbare gebouwen. Daarom wordt ook gehoopt dat de actie van Vrouwen VU-hulp nooit zal worden vergeten, vooral niet door degenen die betrokken zijn bij het opzetten van bouwwerken. Later is het veel duurder om een gebouw voor gehandicapten toegankelijk te maken dan wanneer er meteen bij de bouw aan wordt gedacht.

In elk architectenkantoor zou 'n bordje moeten hangen, dat de ontwerpers herinnert aan een categorie gebruikers, die gewoonlijk over het hoofd wordt gezien. Sinds drie jaar bestaat aan de VU een werkgroep „Voorzieningen Gehandicapten", die er naar streeft de gebreken aan de gebouwen te verhelpen. Een rapport is gemaakt wat er allemaal moet gebeuren. De uitvoering van de plannen kost echter aanzienlijk meer dan de VU zelf kan betalen of waarvoor bij het Rijk kan worden aangeklopt. Bij elkaar is er naar schatting vier miljoen voor nodig. Kan het Rijk dat niet betalen? Niet alleen de VU-gebouwen vertonen gebreken, maar vrijwel alle door het Rijk gefinancierde gebouwen. Watje de VU toestaat, kun je anderen niet weigeren. Op korte termijn is het onmogelijk het probleem op te lossen via het met geldzorgen kampende Rijk. Berekend is dat wanneer de verbeteringen geheel uit het onderhoudsbudget zouden moeten worden betaald de VU pas in het jaar 2061 geheel toegankelijk is voor alle gehandicapten. Zolang wil men niet wachten. Vandaar dat Vrouwen VU-hulp besloot het 50-jarig bestaan te vieren met een fikse inzamelingsactie voor dit doel. Om meteen maar fors te beginnen, heeft W H alvast een bedrag van ƒ 600.000 op tafel gelegd als een soort voorfinanciering. De bouwvak kan alvast aan de slag. Dit najaar start de actie. Volgend najaar wordt deze besloten meteen grootse dag in de VU (die dan tegelijk al heel wat toegankelijker is geworden).

vu-Magazine 1 o (1981) 9 (oktober:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen