VU Magazine 1981 - pagina 414

log ir

Frank Barnaby: niet erg onderde indrul(

Kerk en Samenleving en rondreizend organisator van het komende gebeuren zei het zo mooi op de perskonferentie van 21 september: ,,Deze hoorzitting is een poging te laten zien hoe de kerken in het openbaar overeen moeilijk liggend thema nadenken. In de gesprekken met de getuige-deskundigen is de Kerk zichtbaar, voor het front van de hele wereld, aan het denken en bezig zich een oordeel te vormen". Over de opzet van de hoorzitting vielen begin oktober kritische geluiden in Nederland te beluisteren. Zo bleek dat belangstellenden de hoorzitting slechts via een tv-circuit konden gaan volgen, aangelegd rondom de aula van de VU. Weer later bleek dat het tvcircuit ingeruild was voor slechts een geluidscircuit. In de zaal zélf zit een man en vrouw of 450, voor de helft wereldpers en voor de helft genodigden van lidkerken. Voorde VU zelf zijn er vijftien plaatsen in de zaal. Je weet immers maar nooit of publieke gemoederen verhit raken, zo luidde ongeveer de gedachtengang in Geneve. ,,Bovendien" aldus Paul Abrecht, ,,is eenderde van de leden van de hoorgroep nieuw voor de Wereldraad. Deze mensen hebben enige bescherming nodig. Maar ook bevordert het spreken achter gesloten deuren het vrijuit spreken van deskundigen. Maar u moet niet vergeten dat er wel degelijk openbaarheid is in de vorm van zo'n tweehonderd persmensen". Vlak voor het ter perse gaan van VU-Magazine zwichtte de Wereldraad van Kerken: voor zover er plaats is, kan er nu ook publiek in de aula.

Moeizaam Het samenstellen van de hoorgroep was een moeizame bezigheid. De groep mocht niet louter uit mannen bestaan, de verschillende konfessionele richtingen moesten vertegenwoordigd zijn evenals de verscheidene wereldstreken, m.n. de Oost-Westblokken. Al staan de meeste hoorgroepleden kritisch tegenover de leer van het afschrikkingsevenwicht, toch moest ook enige nuance onder de leden merkbaar zijn.

k iet

Mient-Jan Faber: niet uitgenodigd

Prof. Egbert Boeker: lang niet alle wensen van komi té vervuld

De keuze van getuige-deskundigen leverde zo mogelijk nog meer problemen op. Bij het ter perse gaan van VU-magazine was er nog steeds geen afgeronde lijst. Niet alleen maakte de Wereldraad zelf enige moeilijkheden, bij voorbeeld over het wel of niet uitnodigen van VU-eredoktor Frank Barnaby, de voormalige direkteur van het SIPRI (het Vredesonderzoekinstituut in Stockholm), die wat moeilijk lag omdat een Hongaarse bisschop beducht zou zijn geweest voor Barnaby's neiging om ook over Russische kernwapens te praten, ook was het een probleem om ,,Arbatovachtige" deskundigen uit de Sovjet-Unie naar de hoorzitting te halen. Arbatov is zoals bekend, een duif indeKremlintop. Begin oktober ontstond het nodige gemor op de VU over de Wereldraadhoorzitting. De meer behoudende krachten zagen het gebeuren zowiezo al niet erg zitten wegens bezwaren tegen de theologie van de Wereldraad en de te verwachten kritische uitspraak over kernwapens. Doch ook aan de andere zijde was er ontevredenheid. „Maar vijftien plaatsen voor VU-medewerkers gereserveerd", gromde polemoloog Ben Oostenbrink. En professor Egbert Boeker, die in het aan de zijlijn van de hoorzitting opererende „local committee" zit, mokte ook. ,,Een publieke hoorzitting zonder publiek

vu-Magazine 10 (1981) 10 (november)

mm

noemde hij de eerste opzet. „Het is een volstrekte-I misser dat de VU-gemeenschap en alle andere belangstellenden het gebeuren bijna uitsluitend uit de krant kunnen vernemen". En dat terwijl de PKVrfraktie in de Universiteitsraad in haar argeloosheid een motie voorbereidde waarin zij de gehele VU-gemeenschap opriep vooral in groten getale de hoorzitting te volgen. Het protest heeft inmiddels geholpen. Er kan nu ook publiek in de zaal.

Waar is IMient-Jan Falser? Weinig ingenomen is Boeker met het feit dat in de hoorgroep geen enkele vertegenwoordiger van Nederlandse kerken is opgenomen, terwijl juist de Nederlandse kerken zich diepgaand en veelvuldig over het oorlogsvraagstuk buigen. Ook professor Verkuyl, gepokt en gemazeld in de Wereldraad, kon geen waardering opbrengen voor deze beslissing. Te beperkt achten kritische stemmen ook de keuze van de twee Nederlanders als getuige-deskundigen, nl. Schillebeeckx (eigenlijk Belg) en Ben ter Veer. Tot uitdrukking is daarin niet gebracht hoezeer men zich in Nederland van protestantse zijde met het vraagstuk heeft beziggehouden. Het ontbreken van MientJan Faber wordt bij voorbeeld een pijnlijke misser geacht. ,,Die had op zijn minst uitgenodigd moeten worden" vindt Boeker. Boeker vindt ook de keuze van de hoorgroepleden niet sterk: „Het kunnen op hun eigen terrein uitstekende vakmensen zijn, maar het lijken me geen mensen die geschoold zijn in het aan de tand voelen van politici en topmilitairen". Het IKV kwam met dezelfde kritiek. Ook Frank Barnaby was niet onder deindruktoen hij de lijst onder ogen kreeg, „//c/een er niemand van"moet hij gezegd hebben.

IKV: „Het had beter geicuiid" Ook het IKV had zich de zaken allemaal wat anders voorgesteld. In mei was er een bijeenkomst in Vogelenzang waar o.m. het IKV voorstellen mocht doen over de opzet van de hoorzitting. Het IKV zag in gedachten een hoorzitting waarin vooral slachtoffers van oorlogen, kernrampen en kernproeven het woord zouden voeren te zamen met allerhande vredesbewegingen, aangemoedigd door een solidaire hoorgroep van de Wereldraad. Maar de Wereldraad voelde daar niet zo veel voor, wegens de nagestreefde ,,openheid naar alle kanten". ,,Het IKV pakte daar vrij krachtig uit" vertelt Wim Bartels, internationaal sekretaris van het IKV, ,,maar ik ben ervan overtuigd dat dat terecht was". Het bezwaar van het IKV is de ,,traditioneel-wetenschappelijke aanpak, doorwrocht en objektief, dat wel, met allerlei topmilitairen en -politici, maar daardoor te weinig redenerend vanuit, en solidariserend met vredesbewegingen die overal ter wereld tot massabewegingen uitgroeien" alsdus Wim Bartels. ,,Het gaat dus allemaal niet zo naar onze wens". Toch besloot het IKV uiteindelijk mee te werken aan de huidige opzet, overwegend dat de effekten van de hoorzitting verreikend kunnen zijn, niet alleen naar de wereld toe, maar vooral binnen de Wereldraad zelf. ,,Wellicht ontketent deze hoorzitting een nieuwe ontwikkeling, een nieuwe dynamiek bij de Wereldraad en dat is waardevol genoeg om aan mee te mogen werken" zegt Wim Bartels tot besluit. 377

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen