VU Magazine 1983 - pagina 323

„Gevangenis, in silhouet niette onderscheiden van een crematorium..." (foto AVC)

„Bii de eerste de beste deur hield hi) halt, tikte kort en stapte driftig binnen. De studenten, die een stank geproduceerd hadden waarvan men niet verwachten zou dat deze van zulke mooie jonge lichamen afkomstig was, waren verbi|sterd. „Dames en heren, wilt u zo goed zijn om dertig minuten koffie te gaan drinken", zei Leo. „Hoe laat?" vroeg er een die hii uit een of andere commissie kennen moest. „Nü", zei Leo. En geamuseerd treuzelend pakten ze hun ban-de-bom-tas|es en hun kartonnen melkdozen en hun boterkoeken in de hand en dromden de gang in. „Zet het raam open", commandeerde Leo. „Dat gaat niet open, professor", zei de . arme Anke.

„Ga dat geteisem halen", zei Leo en Ankewasalweg. Als uit een diepe slaap gewekt, strompelden zijn medewerkers binnen. Sommigen, het gewraakte bundeltje nog in de hand, zetten zich aan de formicatafei met de shagkruimels en lazen ongecompliceerd verder." (...) „Daarna informeerden ze fluisterend wat of er dan wei te lezen was geweest. Fluisterend werden ze ingelicht: niets, het ging om een conceptvoorstel voor de voorlopige procedure die wellicht aantievolen zou gaan worden in geval er eventueel ontslagen zouden dreigen op de lange termijn. „Zullen wehetalgemeen houden?" vroeg Leo. Als dat zo doorging zou hij de enige zijn die zijn post niet gelezen had. Er klopte een student: „Mï^ ik even storen?"

konden anderen ze al zeggen dat er wel elementen waren, maar dat de vergelijking niet op gaat. Een element van waarheid is een collega van me die, net als Leo, als hem echt iets tegenzit, een aantal katholieke gebeden uitroept." Maar dit is de enige vergelijking met collega's die opgaat. Marijke Höweler: Ik werk al zestien jaar met de mensen hier, en die liggen me na aan het hart. Ais ik die zou beschrijven, zou ik nooit grapjes kunnen maken." Marijke Höweler heeft een tweede roman geschreven. „Bij ons schijnt de zon", die rond september uitkomt. Het boek gaat over een wetenschappelijk medewerker, en er zijn ook weer enkele scenes die zich op de VU afspelen, al heeft de VU in dit boek een minder belangrijke rol dan in het eerste. Van dat eerste boek wordt nu een film gemaakt die in het voorjaar in de bioscopen te zien zal zijn. Wat vindt Marijke Höweler daarvan? ,,lk heb het script nu voor éénderde gelezen en het belooft echt wel leuk te worden. Toch is dit veel moeilijker want de grap van het boekje zit hem in de gedachten: zus of zo deed Leo en hij dacht daarbij... In de film kun je niet laten zien wat hij dacht." Dat zal ook wel moeilijk zijn bij het volgende fragment uit het boek, een gesprek tussen mevrouw De Bruin en Wouter, na Martje's zelfmoord. „ Weet je nog, Wouter", vroeg mevrouw de Bruin de volgende zaterdag, „weetjenog van Martje?" „Ja", zei Wouter. „Martje is naarde hemel". Wouter glimlachte, het moest wel heel prettig zijn daar, vanzelf." (R V)

„Nee", zei Leo. „Even m'n shag?" Leo zag de shag rakelings aan z'n neus voorbijgaan en de student verdween. ^ „Sorry", zei hij nog. „Wat staat er in?" vroeg Leo mismoedig. Geduldig iegde een gezagsgetrouwe het hem uit „Dus ik hoef het niet te lezen", zei Leo. „Welnéé", stelden ze hem gerust. „Is het dan geen reductieplan?" „Welnéé!" (...) „Net op het moment dat Anke de koffie binnenbracht, dromden de studenten binnen. „Het haK uur is voorbij", zei de eerste en de anderen duwden hem voor zich uit, het zaaltje in."

273

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen